Μυστικό...

Αδικαιολόγητα τα αίτια της κρυμμένης ευτυχίας...μα ναι...γι΄αυτο μιλάω...

Τι βαρύγδουπος και φωνακλάς που είναι ο πόνος! Εγωίσταρος, καχεκτικός και με έλλειψη καλών τρόπων!
Ασυνείδητος! Ερχεται απρόσκλητος οποτε και οταν του την καρφώσει! Διαταράσσει...προσωπικότητες, στιγμές, ψυχές....τα ουρλιαχτά του σχίζουν τον αέρα και οι οπαδοί? Πολλοι...Ανευ κόστους και με μεγάλη δόξα ακολουθούν, κρίνουν, χλευάζουν, ασχολούνται...οι πωλήσεις? Μεγαλες...τι τριπλοί πλατινένιοι και κουραφέξαλα...Οσκαρ! Επαίνοι! Και η περηφάνια? Μα τι περηφάνια θέε μου προσφέρει...Σαν παράσημο στον ώμο καρφωμένο...Ηρωες!!! Μα ναι...είναι ηρωικές οι καταθέσεις και οι αλήθειες...αν επιλέγαμε κιόλας και τους συμμάχους...και να που ο πόνος γίνεται σχόλιο και το σχόλιο αιτία...δική σου, δική μου, του όποιου θεατή, καλοθελητή, συμπαραστάτη, απουσιολόγου, υπόχρεου και μη...

Και η ευτυχία? Σσσσσσσσσσσσσσς!

Μυστικό!

Μα ναι...δεν κόβει εισιτήρια, δεν κλέβει παραστάσεις, δεν διαταράσσει, δεν πονάει, δεν προκαλεί...ΟΙΚΤΟ, δεν πουλάει, δεν καρφώνεται στο πέτο...μα στο πρόσωπο! Και είναι δικιά σου μόνο δικιά σου...και δεν χρειάζεται συμμάχους, συμπαραστάτες, καλοθελητές, οπαδούς...μόνο ψιθύρους...ε ναι λοιπόν...κρατάς μυστικό?

Χαμογελώ.

Αγκαλιά...

Ανάσα, αποδοχή, ασφάλεια...

Γνώση, πληρότητα, ενωση, αλήθεια...

Κατοικεία, παράδοση, υπόσχεση...

Αγγιγμα, ανακούφιση...

Λάφυρο, γνησιότητα, αξία...

Ιδανική, πηγαία, κορύφωση...

Αγάπη.-

Οι ευχές μου....για τώρα, για πάντοτε....συνοδευμένες απο τους στίχους του τραγουδιού....Να΄στε ολοι καλά....και να΄χετε πάντα μια τέτοια...στιγμή.-

Πάλι μέτρησα τ’ αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
Μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’ εγκαταλείπουνε
Πως μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
Τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας...

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
Σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ’ τα χαράματα
Στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
Στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά......

Το παιχνίδι...

Το παιχνίδι των αισθήσεων και των παραισθήσεων…

Γιατί άραγε το αποκαλούν έτσι…Μήπως η αίσθηση γίνεται παραίσθηση και το αντίθετο?

Η αίσθηση λοιπόν…

Η ζεστασιά, η ασφάλεια, το άγγιγμα, η αγκαλιά, η ανάσα, ο πόνος, το δάκρυ, η αγάπη, ο έρωτας, η πληρότητα, η επιβεβαίωση, η απογοήτευση, η απόγνωση, η δύναμη, το θάρρος, το κουράγιο, η ανάγκη, η πίκρα, η λύπη, η φυγή, το ψέμα, η αλήθεια, η ολοκλήρωση, η ένωση…

Αισθήσεις, αισθήσεις…που μας γεμίζουν άθελα τους…με χαρά, με πόνο, με ερωτηματικά, με απόγνωση, με ικανοποίηση…

Η παραίσθηση…

Ποια είναι η κυρία παρακαλώ? Τι μένει για εκείνη? Μήπως συχνάζει στα όνειρα? Μήπως στους εφιάλτες? Που?

Μπαλόνια...

Ξέρεις πως είσαι φορτωμένος, μπουχτισμένος, στρεσαρισμένος, πρεσαρισμένος, αγχωμένος, το ξέρεις…το νιώθεις…και κάθε πρωί…ουφ ανάσα…κ όμως…απορείς….ακόμη απορείς πως είσαι όρθιος…Και μέσα σε ένα μήνα εχεις αρρωστήσει 6 φορές…

Μόλις βραδιάζει…σε επισκέπτεται ο στομαχικός ίλιγγος …όχι, δεν είναι πια η τροφική δηλητηρίαση…είναι άλλο αυτό…αφου το σώμα και ο νους χαλαρώνει από τους ρυθμούς της καθημερινότητας….τότε έρχεται αυτό και “χτυπάει”…

Ξυπνάς το πρωί και ο καθρέφτης είναι κίτρινος! Τα μάτια θολά…βλέπεις και δεν βλέπεις…

Το ξέρεις…είσαι έτοιμος να σκάσεις…να σκάσεις και από το στόμα να βγαίνουν πολύχρωμα μπαλόνια…το κακό είναι πως δεν το ξέρεις μόνο εσυ…το ξέρουν κ αλλοι…κάθονται και σε κοιτούν…και εχουν απλώσει πάνω στα πόδια τους καρφίτσες…

Το ξέρεις θα γίνει…μα περιμένεις το σωστό timing…τόσο υπομονετικά…σχεδόν ευλαβικά…ακόμη και αν απορείς…με την ανοχή-αντοχή σου…

Και ΜΠΑΜ!
Και αρκεί μια λέξη…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από δικό σου…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από δικό σου άνθρωπο…

Ετσι γίνονται όλα…

Σταγόνα…
Σταγόνα, σταγόνα…
Σταγόνα, σταγόνα, σταγόνα…

Και τα δάκρυα σου χείμαρρος!!!!

Στα μάτια, Στα μάγουλα, Στον λαιμό, Στα μαλλιά, Στο στήθος, Στο γραφείο, Στο πάτωμα...

Κ όμως…δεν ηταν αρκετό.-

Αξία...

Τι μου αξίζει...τι σου αξίζει....δεν το άξιζα...δεν το άξιζες...τι αξιζω και τι αξίζεις....Μα κανείς? Μήπως να κάνω δημοσκόπηση?Ενας βρε παιδιά να δικαιώσει το ρητο....ολοι παίρνουμε αυτο που μας αξίζει!Ουδείς?Και υπάρχει και το άλλο...Τι έκανα για να το αξίζω αυτο? Τι γαμώτο τι? Ας βρεθεί κάποιος να μου πει...κάποιος να μου καταλογίσει...και΄γω....θα σκύψω το κεφάλι και θα το αποδεχτώ...Το επόμενο είναι το ισάξιο....Και πηδάω στις σχέσεις...Μου αξίζει αυτο...δεν μου αξίζει αυτο...μα τι κριτική είναι αυτή....πάει περίπατο το ...θα πάω και ας μου βγει και σε κακό....και ολα πάνε περίπατο....δίνουν πεδίο στην ανασφάλεια και στην προσωπική απαίτηση....η για να μην είμαι κακιά στην προσωπική ολοκλήρωση....αχ αυτη η ολοκλήρωση...Πόσο αξίζουν οι στιγμές...για τον καθένα όμως αλλιώς...οταν είμαι κομμάτια αρχίζω και μου αρέσω....πηδάω απο το ρομαντικό στο στεγνά ρεαλιστικό....και ναι...υπάρχουν τα υποχείρια της στιγμής αλλά και τα υποχείρια του χρόνου...ναι, στιγμές ανεξίτηλες στον χρόνο....Και τις κρατάς μέσα σου....και εχουν αξία....μεγάλη...Ξαναγυρνώ λοιπόν σ΄αυτο...<για τον καθένα> και υπάρχουν άνθρωποι που απο τις στιγμές έχουν απαιτήσεις...υπάρχουν και ΑΛΛΟΙ που απο τις στιγμές αναπνέουν....αναφωνούν, ολοκληρώνονται, υπάρχουν, ζούν....μονολογώντας...το ζησα και αυτο....και αρκεί! Και εχει αξία! Και έχει βάση! Και έχει ουσία!Ίσως αυτό που κάνουν οι πολλοί...η προστασία των πραγμάτων με αξία....έχει νόημα τελικά....οταν μιλάμε όμως για αξία ψυχική....δεν υπάρχουν θυσαυροφηλάκια, δεν υπάρχουν φρουροί, ούτε συναγερμοί....με ΠΑΝΟΠΛΟΙΑ το σώμα σου και ασπίδα την ψυχή σου....υπερασπίζεσαι τις αξίες σου!!!! Χωρίς καν να ειπωθεί,χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς να το ζητοκραυγάσεις....το κάνεις....και ας μην ξέρει κανείς τι ειναι αυτό που με τόσο κόπο προστατεύεις αναλίωτο...κ ας μην δικαιώνεσαι απο κανέναν....μα γιατι να πρέπει να φανούμε? Και σε ποιον να πρέπει να αποδείξουμε? Αστο...αν είναι έτσι δεν εχει αξία...
Και για μένα....Αξία είναι αυτό που σε καμία περίπτωση δεν προυποθέτει ανάλογες πράξεις....μα ναι...άνθρωποι είμαστε γαμώτο και ο καθένας διαφορετικός....βάζω την πανοπλία μου και υπερασπίζομαι....ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ! Και ξέρετε κάτι? Ότι αξίζει δεν χάνετε στον χρόνο...ξαναγυρίζει....και το ξαναβλέπεις μπροστά σου...ισως τότε γίνεται το double dot….και όλα πίσω τα παίρνω διακοσμώντας τα με ΟΥΣΙΑ!!!!
Στην υγειά των αξιών μας λοιπόν....