Ταξιδεύοντας με στίχους....

"Γητευτής"

Και αν τα βουνά τα χωρίζουν
δες στέκουν μόνα και ελπίζουν
αντικριστά μια ζωή...

Πριν προδοθούν ήταν φίλοι
μέσα τους κρύβονταν ήλιοι
και εγώ με ‘σένα μαζί,


Κράτα με και μη σε νοιάζει
τίποτα μη σε τρομάζει
όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
θα 'ναι ήρωας πάντα βαθιά...

Τη δύναμή μου θα αντλήσω
τα μάγια όλα θα λύσω
θα είμαι εγώ γητευτής

Κράτα με και μη σε νοιάζει
τίποτα μη σε τρομάζει
όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
θα 'ναι ήρωας πάντα βαθιά...

Ποτέ...για πάντα!

Είναι κάτι που σκέφτομαι μέρες τώρα…χρόνο έψαχνα απλά για να το διατυπώσω…
Τι σκεφτόμαστε όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις λέξεις….ποτέ….για πάντα…είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι? Η μήπως αθεράπευτα σίγουροι?....και όχι δεν το γενικεύω…για κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και το αντίστροφο…ναι…οι συνήθειες της καθημερινότητας τιτλοφορούν…γιατί υπάρχει ο χρόνος που τις χρήζει…μα είναι περισσότερα τα αίτια….είναι και ο φόβος, το ρίσκο, το απώτερο θέλω….και εκεί πυροβολείς με ένα <ποτέ> η ένα <για πάντα> και νομίζεις πως ο βαρύγδουπος τίτλος κάποτε θα σε δικαιώσει…η μήπως θα σε υποχρεώσει? Γιατί λίγο σαν υποχρέωση μου φαίνεται….λίγο σαν απόγνωση….μια παράκληση απώτερης αυτοσυγκράτησης….βοήθεια ζητάς…από μια τόση δα λεξούλα…και αν έχεις και μάρτυρες της τροφαντής δήλωσης? Ακόμη καλύτερα…τόσο μεγαλύτερη η βαρύτητα της υποταγής για την αποφυγήν μακριάς φορεσιάς….κοινώς…ρόμπας!

Απαπαπα ΠΟΤΕ δεν θα ξανά υποκύψω αντε περαστικά μας….για ΠΑΝΤΑ!

Ενα πέταγμα...

Η δική μου αβάσταχτη βαρυτητα-ελαφροτητα...

Ενα, ενα για να μην χαθούμε και έπειτα ο συνδυασμός...

Η βαρύτητα....ναι είμαι αβάσταχτα βαριά οταν θέλω, αβάσταχτα στιβαρή, αβάσταχτα επίμονη, αβάσταχτα αισιόδοξη, αβάσταχτα ελπιδοφόρα....αγαπάω τους ανθρώπους...μα γιατί μπορώ και αγαπάω εμένα! Μεγάλη κουβέντα ε? Και συνεχίζω...αβάσταχτα δίνομαι, αβάσταχτα ασπίδα γίνομαι, αβάσταχτα παλεύω...γιατί θέλω!!! Θέλω να πετύχει....μια φιλία, μια αγάπη, ο έρωτας...αχ αυτος ο έρωτας...αβάσταχτα υποστηρίζω τα πιστεύω μου, αβάσταχτα διατυμπανίζω την αλήθεια μου, αβάσταχτα δίνω την ψυχή μου...γιατί αν δεν δώσεις πως θα μάθεις...πως θα πάρεις, αν ποτέ φυσικά γίνει και αυτο,...και γίνομαι ρίζα! Ριζώνω και δεν μασάω! Ξεχνάω μπόρες και καταιγίδες, ξεχνάω βέλη και καρφιά...και απλόχερα...δίνομαι! Μπετόν αρμέ! Βράχος! Και στάζει αίμα το βλέμμα, και στάζει πόθο η καρδιά....κ όμως είναι απέραντη η ομορφιά της αβάσταχτης βαρύτητας! Και πόσο μα πόσο περηφάνια εισπνέεις....εκεί, εκείνη ακριβώς την στιγμή που νιώθεις οτι τα πόδια σου εχουν γίνει ενα με το έδαφος και δεν σε κουνάει τίποτα! Μα τίποτα όμως....
Κ αν ακόμη μέσα σου σκιάζει τις χαρές μια επανάληψη....δεν χαλιέσαι...πάλι περήφανος νιώθεις, πάλι το κεφάλι ψηλά αγναντεύει κ ας δέχεσαι ταυτόχρονα χτυπήματα κάτω απ΄τη μέση....είσαι γεμάτος και ακλόνητος μ΄αυτη την γεύση της αβάσταχτης βαρύτητας...

Και η ελαφρότητα....

Είναι απλά στην φύση μου...ενα λάθος άγγιγμα και πέταξα....!

Εξάλλου....γιατί εχω τα φτερά?

Και ο συνδυασμός....μα ναι....

Οσο και αν με βαραίνουν....Ακόμη πετάω.....

Και είναι όμορφα να αναπνεύεις καθαρό αέρα....πάντα.-