Φρουροί...

Σιωπή…

Αέρινα αγγίγματα παιδεύουν τον νού…
Άγνωστες παλάμες μου σφίγγουν το χέρι…συνοδεία στον περίπατο του συνειδητού…ή του ασυνείδητου?

Αφήνομαι…

Δεν είναι πάντα απαραίτητη η παρέα…μου αρέσει να ταξιδεύω και μόνη…
Είναι βέβαια φορές που η παρουσία τους είναι απαραίτητη…εκείνες οι φορές που μου ψιθυρίζουν στο αυτί…ότι φοβάμαι να φωνάξω, ότι φοβάμαι να επικαλεστώ, ότι φοβάμαι να σφραγίσω, ότι φοβάμαι να σκεφτώ…

Χαρά ή λύπη?

Αψεγάδιαστοι, αναίσθητοι φρουροί μου…
Με αφήνετε την λύπη να χορτάσω και δίχως άλλο κόβετε μαχαίρι την χαρά μου…

Ακόμη και οταν έρχομαι για σας…χωρίς λαλιά ακούγονται οι κραυγές μου χωρίς πυγμή σωριάζω τα φτερά μου…

Αφήστε με να κοιμηθώ….κ ίσως, οταν ξυπνήσω να θυμάμαι….