Πολλών ειδών απ΄αυτές…μα…
μια ξέρω…
μια ξέρω…
αυτή που καλά εκπαιδευμένη γυρνάει πίσω σαν μπουμερανγκ…λες να φταίει η κοψιά της η μήπως το βάρος της?
Για πάμε από την αρχή…
Νάρκη
Περπατώντας με χάρη ανάμεσα τους…έντιμο παιχνίδι…σαν ρώσικη ρουλέτα, ξέρεις ότι υπάρχει μα κάθε φορά αναρωτιέσαι…είναι θέμα τύχης και ατυχίας? άφεσης και τιμωρίας? Κάθε φορά που ξεφεύγεις το ρίχνεις στην καλή σου τύχη…και πάνω απ΄όλα στην αξία σου…μα φυσικά! Κάθε φορά που διαμελίζεσαι, που χάνεις κομμάτια του εαυτού σου…ήσουν απλά άτυχος…η μήπως…το άξιζες? Οι καταφατικές απαντήσεις όσον αφορά την δεύτερη περίπτωση είναι σπάνιες…εως και στιγμιαία λάθη αποδοχής των λαθών και της αξίας σου….ε ρε κατακαημένο εγωιστικό ων! Μεγάλωσε επιτέλους! Ίσως και η αξία του διαμελισμού να είναι μεγαλύτερη! Αν απλά το αποδεχτείς…
Και μόλις τελειώσει η διαδρομή του εφιάλτη….τότε αναζητάς την άλλη…
Χειμέρια Νάρκη
Σαν έμβρυο κουρνιάζεις…
Ύπνος βαθύς γιατρεύει τις πληγές σου…μαζεύει τα κομμάτια σου…
Ύπνος βαθύς επουλώνει τις μνήμες σου…
τόσο πολύ που με μάτια ανοιχτά κοιμάσαι…αρνήσαι να δεις πως ακόμη διαμελισμένος είσαι…
τόσο πολύ που με μάτια ανοιχτά κοιμάσαι…αρνήσαι να δεις πως όσο κοιμάσαι…νάρκες καινούργιες φυτεύονται γύρω σου…
Και είναι για μένα τόσο δεμένες οι δυο τους...σαν δίδυμες...
