Δεν είναι αργά...

Κ ας πέρασαν σχεδόν 2 μήνες...άλλαξε μόνο το δέρμα μου και η συσσωρευμένη μου φρίκη...
και τι έγινε?
η ατάκα μου τον τελευταίο καιρό...και τι έγινε?
και τι γίνεται πάντα με το να σκαλίζουμε τις στάχτες μας...φωτιά δεν ξαναγίνονται...τα αποκαίδια δεν γίνονται ποτέ φωτιά...
Ισως είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τέτοιο απέραντο κενό...τέτοια κάθαρση,είμαι σχεδόν διάφανη...το μόνο που χρειάζεται είναι απλά κάποιος να κοιτάξει...ουσιαστικά.
θα διαβάσει όλες μου τις σελίδες...χωρίς καμία προσπάθεια, για πρώτη φορά.
Και αφού περάσαμε απο όλες τις φάσεις...χωρίς ύπνο, χωρίς ουσία, χωρίς μυαλό, χωρίς ψυχή...τώρα πια συγκροτημένη...
και τι έγινε?
Αν δεν είχα όλους αυτους τους εξωγενείς παράγοντες ειλικρινά θα ζούσα την ευτυχία της μοναξιάς μου...σκέφτομαι...μετά πάλι προσπαθώ να διοχετεύσω όλη αυτη την υπερφόρτωση αλλού...μα δεν...
εχει έρθει η ώρα...φωνάζουν όλα...και γω τα ακούω σιωπηλά...
εχει έρθει η ώρα να ακουστώ...