Με το ίδιο μακώ...

Σάββατο βράδυ...κ οι επιλόγές πολλές κ λίγες ταυτόχρονα...

Τα καλά του να ζεις μόνος, με όλη την σημασία της λέξης, είναι πολλά...
Επιλογή.
Είναι ενα απο αυτα...επιλέγεις, το που θα τοποθετήσεις το σώμα σου, για να γίνει παρουσία.
Επιλέγεις το που θα αφήσεις την ανάσα σου, για να γίνει πνοή.
Επιλέγεις το που θα αφήσει τις σκέψεις σου, για να γίνει με ουσία.
Επιλέγεις...
και μέσα σ΄αυτο τον κυκαιώνα των επιλογών, εχουν γίνει τόσο δύσκολα και άπιαστα τα κριτήρια σου, που, πολλές φορές επιλέγεις να μην χαραμιστείς...πουθενά.
Να τοποθετήσεις το σώμα σου στην καρέκλα του μπαλκονιού,τις σκέψεις σου μοιρασμένες στο μπαλκόνι και την σελίδα σου,την ανάσα σου αργότερα στο μαξιλάρι...που και στα δυο πια είναι βυθισμένο το άρωμα σου...
Αυτό πάλι ποικίλει με την διάθεση...
Απομεινάρια μακιγιάζ και τεκίλα,
Αφρόλουτρο των βασιλιάδων και προδερμ για μωρά,
Τίποτα.
Γιατί υπάρχουν και οι μέρες οι αδιάφορες, που φοράς το τίποτα και πηγαινοέρχεσαι σαν την άδικη κατάρα....
Είναι αυστηρά...τα κριτήρια και οι μεθόδοι μου. Αναρωτιέμαι καμιά φορά...με αντέχει κανείς?
Είναι δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων...σχέσεις παντώς είδους. Ακόμη και αν θες να αφήσεις τον αυθορμητισμό σου να σε κυριεύσει, σκέφτεσαι...πάντα σκέφτεσαι και θα πρέπει να σκέφτεσαι και τους άλλους. Δεν είμαστε 15...αν και θα΄πρεπε, για άλλη μια φορά.Δεν είμαστε. Όπως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για όλα...μέγα λάθος...
Ο προορισμός του καθενός είναι συγκεκριμένος, οχι όλοι για όλα...και κάπου εκει χανεται η μπάλα.
Πόσοι άνθρωποι χαλαλίζουν την ζωη τους κουβαλόντας απωθημένα ετών, ανθρώπων, καταστάσεων...
Σου αφήνει κάποιος το στίγμα του και ως δια μαγείας, φροντίζει να είναι ποτισμένο με τον χειρότερο εαυτό του...γιατί άραγε?
Να και κάτι στο οποίο παραμένω τυχερη...πολλοί πλησίασαν, λίγοι με γνώρισαν...και αυτό πάντα φαίνεται στο τέλος.
Οταν αδειάζεις...χωρίς ίχνος θυμού και οργής, χωρίς ίχνος...ενα τίποτα, ενα απόλυτο κενό.
Λίγοι, εως ελάχιστοι κατάφεραν να χαραχτούν πάνω μου...γιατί αυτο συμβαίνει, κάθε άνθρωπος που κάτι μας λέει, χαράζεται πάνω μας. Τον κουβαλάμε...κ αν πραγματικά αγαπήσαμε κάτι απο αυτον, με αγάπη συνεχίζουμε να τον σκεφτόμαστε...όλα τα άλλα τα ακούω βερεσε!
Εγω έτσι είμαι...και στ΄αρχίδια μου τα σενάρια και οι ασκήσεις θάρρους. Εγω έτσι είμαι...και όποιος πέρασε απο την ζωή μου, άφησε τα χνάρια του...άλλα τα ρούφηξα με την ηλεκτρική και άλλα τα έκανα κορνίζα...Εξάλλου αυτό μένει...μια κορνίζα...
Όλα τοποθετούντε σε θέσεις στο μυαλό και στην ψυχή μας, η πορεία απλά μας επιβεβαιώνει για το σωστό και το λάθος...Ένα. 1. One. Uno. εχω αναγνωρίσει μέχρι τώρα στον εαυτό μου. Λές απο εγωισμό? δεν νομίζω...Ενα όμως νιώθω οτι εχω κάνει...και μου εχω δώσει και συγχώρεση...ήμουν μικρή...για μένα όχι, για το λάθος ναι.
Ξέρεις τι είναι...και μιλάω σαν να εχω απέναντι μου άνθρωπο, γιατί σαν άνθρωπο το βλέπω πια όλο αυτο, γι΄αυτο δεν αλλάζω...και συνεχίζω...ξέρεις τι είναι να έχεις νιώσει, φανταστεί, ονειρευτεί, το μέλλον?
Εγω δεν ήξερα, μέχρι που στέρεψα....
Πως θα μπορούσα να αρκεστώ σε οτιδήποτε λιγότερο? πως?
Δεν γίνεται. Μπορεί να είμαι ότι είμαι και εχω αφήσει ελεύθερους τους χαρακτηρισμούς στον καθένα...πάντα μου άρεσε να ανακαλύπτω εκ των υστέρων την αίσθηση που προκαλώ σε ανθρώπους που πέρασαν απο την ζωή μου, ετσι καταλαβαίνω περισσότερα. Μαζοχισμός? Δεν νομίζω...αλήθεια θα το έλεγα. Ενας ανθρωπος που πραγματικά σ΄αγαπησε, συνεχίζει να σε αποκαλεί αγάπη μου...γιατί απλά δεν του πάει να σε αποκαλέσει αλλιώς...και αρχίζω και αναθεωρώ....ενας καινούργιος φίλος μου, υποστηρίζει πως μια φορά αγαπάμε πραγματικά στην ζωή μας...Απο τότε που τον γνώρισα προσπαθώ να του εξηγήσω πως ποικίλει η αγάπη και ο τρόπος...τελευταία εχω αρχίσει να σκέφτομαι, μήπως τελικά έχει δίκιο...κ οχι τίποτα, θα τον πάρω στον λαιμό μου με το πάθος που υποστηρίζω την γνώμη μου. Σταμάτησα. Γιατί ο χρόνος, είναι όντως γιατρός...και ειδικά για μένα, που το ρεκόρ της μοναχικότητας μου με βία άγγιζε τους 2 μήνες και τώρα πάμε για χρόνο, με εκανε να αναθεωρήσω πολλά...είναι καλό να απέχεις τελικά...γιατρεύεσαι...γιατρέυεις εσένα αλλά και τους γύρω σου απο σένα.
μεγάλη κουβέντα αυτη...απο σένα.
Γιατί δεν εισπράττεις μόνο. προσφέρεις κιόλας...κ γω...εχω προσφέρει πολλές φορές. Κ πόνο κ δάκρυα κ απογοήτευση κ κ κ κ κ κ κ κ ....
Αναμάρτητος κανείς.
Κ οσο γράφω και αναπολώ σκέφτομαι...Τι ηρεμία σου προσφέρει τελικά η συνείδηση.
Αδιάφορα...κ ας γκρεμίζονται κάστρα και προορισμοί..
Αδιάφορα...κ ας σου θίγουν το εγώ και την υπόσταση σου...
Αδιάφορα...κ ας βλέπεις μόνο άσπρο-μαύρο ενω οι άλλοι βλέπουν κ γκρι...
Αδιάφορα...γιατί εσύ ξέρεις...
κ είναι Σάββατο βράδυ...κ οι επιλογές πολλές κ λίγες ταυτόχρονα...

Επαναλήψεις..

Κάτι διάβαζα και μου ξανάρθαν στο μυαλό πράγματα που για χρόνια επέλεξα να αγνοώ, ασχέτως αν επιρέασαν συνταρακτικά αυτα τα ίδια χρόνια της ζωής μου...και οχι μόνο της δικής μου..
Εθισμός.
Οι συνήθειες δεν κόβονται ευκολα...και εντάξει οταν μένεις μόνος και δεν ξέρεις με τι να ασχοληθείς,να το καταλάβω, αλλά ακόμη και τότε οι επιλογές σου σε χαρακτηρίζουν, λυπάμαι γαμώτο αλλά σε χαρακτηρίζουν...
Οταν δε εχεις να ασχοληθείς, ειδικά σε μια περίοδο που απο μόνος σου επέλεξες να γεμίσεις την ζωή σου με συγκεκριμένο τρόπο, πως μπορείς και μοιράζεσαι ε? πες μου γαμώτο πως μπόρεσες να μοιραστείς? και μάλιστα τόσο φθηνά...
κ όμως το συναίσθημα παρέμεινε ίδιο...αυτο το μείγμα αηδίας, οργής και συγκροτημένου στομαχόπονου...ήρθε για δευτερόλεπτα, ήρθε και μου θύμισε γιατί.-