Μέσα στο φρούρειο...

Θα μπορούσα να τα συνεχίσω..."κάθε γιορτή και αφορμή" part2...αλλά δεν θέλω...είναι απο αυτες τις μέρες που απλά θέλω να κρυφτώ...δεν θέλω ούτε στον δρόμο να κυκλοφορώ..φοβάμαι..να και κάτι που φοβάμαι.. Θέλω να είμαι κρυμμένη στο καβούκι μου, η αλλιώς στο φρούρειο μου, ετσι αποκαλούν πολλοί το σπίτι μου, η αλήθεια είναι οπτικά δεν νομίζω οτι απέχει και πολύ...είναι επιβλητικό εξωτερικά, κ αυτή η ανηφορική σκάλα της εισόδου όλο με κάνει να αναρωτιέμαι τι δουλειά εχω εδω... το σπίτι μου είναι αλλού...δεν είναι σαν κ αυτο, δεν εχει design και λιτή ασπρόμαυρη διακόσμηση, είναι ξύλινο, στην φύση, με ζεστά χρώματα και μυρίζει ασφάλεια...εδώ, είναι απλά, το φρούρειο... το φρούρειο σαν φυλακή... και γω εδω απο την πρώτη μέρα φυλακίζω...στεναχώριες και ψευδαισθήσεις, φυλακίζω ιδέες και όνειρα, φυλακίζω εμένα... ετσι έγινε απο την αρχή...με μια ψευδαίσθηση ξεκίνησαν όλα, ολα άλλαξαν αλλά εγω και η ψευδαίσθηση μείναμε μαζί τελικά, γίναμε συγκάτοικοι. Όσα βιβλία και να διαβάσω απλά επεκτείνω την σκέψη μου, της δίνω άλλους ορίζοντες. Η ουσία είναι πάντα ίδια..ξέρω και γιατί ήρθα και για πόσο θα μείνω και γιατί "αλλάζω" το πρόβλημα μου ηταν πάντοτε, οτι δεν μπορούσα να το μοιραστώ...λάθος timing... πως γίνεται κάθε φορά "εδώ" άλλα να ξεκινάω να πω και άλλα να λέω...΄ επιστροφή... Μέσα στο φρούρειο λοιπόν για πολλοστή φορά προσπαθώ να παραιτηθώ...απο σκέψεις απο ιδέες και απο ανθρώπους, απο τα πάθη μου, απο το καινούργιο είναι μου, απο την συνταγή της ζωής μου...προσπαθώ να παραιτηθώ και να μάθω, να πειθαρχήσω, να προλάβω...δεν τα καταφέρνω..μπορώ με εναν ωραίο περιεκτικό και στοχευμένο λόγο να πείσω, μα η αλήθεια είναι οτι δεν τα καταφέρνω...ύπάρχει κάτι που δεν ειναι στο χέρι μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ζει χωρίς αγάπη... Δεν ντρέπομαι και δεν φοβάμαι μα εχω στερέψει...ασε πο νιώθω πως ο χρόνος τελειώνει..και δεν μιλάω για το 12 χα, νιώθω οτι ο χρόνος τελειώνει και γω θέλω αγάπη. οχι απο την μητέρα και τον αδερφό μου...αγάπη αμερόληπτη...εχει μεγαλύτερη αξία να αγαπιέσαι απο αυτούς που επιλέγεις και σε επιλέγουν και οχι απο αυτους που απλά δεν διάλεξες και δεν σε διάλεξαν...δεν γεννήθηκες ετσι... Τόσες μέρες προσπαθώ να πάρω απόφαση τα αναποφάσιστα...μέχρι και κύρηγμα στον αδερφό μου εκανα..να είναι γελαστός, να είναι πρόσχαρος, να παίζει ρόλους κοινώς! ανευ ρόλων δηλώνω πως κουράστηκα... βαρέθηκα να ακούω απο συγγενής και φίλους, πως έγινες ετσι εσυ, δεν σ΄αναγνωρίζουμε, εσυ ησουν αλλιώς, εσυ δεν πτοήθηκες απο πιο σοβαρα, εσυ. εσυ. εσυ.... εγω λοιπόν είπα να δώσω χώρο και χρόνο...να γίνω πιο άνθρωπος, να μάθω να κάνω ενα βήμα πίσω, να δίνω ευκαιρίες....και έγινα γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα...όποιος θέλει μπαινει, βάζει γκολ και αισθάνεται νικητής.... εγω είμαι θεατής...κ αν δεν σας αρέσει, μου είναι και παγερά αδιάφορο...μέσα στο ψυχρό μου φρούρειο δεν μ΄αγγίζει τίποτα...μόνο η φωτό δίπλα στην πόρτα...