Μη με φοβάσαι...

Ενα πολύ γλυκό τραγούδι...για να είμαι ειλικρινής, χαράχτηκε πάνω μου ενα σαββατόβραδο στην Αλεξανδρούπολη. Τότε που η καρδιά ακολουθούσε...δεν ήταν σημαιοφόρος. Ναι απο τότε. Και τώρα που η καρδιά είναι σημαιοφόρος, όλα τα άλλα σέρνονται και θολώνουν στην σκιά της, γιατί η σκιά είναι μεγάλη, την φρόντισα, την αγάπησα, την σεβάστηκα, την έμαθα, την μεγάλωσα....τόσο...που είναι τρεις φορές η σκιά μου, τρείς φορές το πάθος μου, τρείς φορές οι φόβοι μου. Μα πιο πολύ, πιο πολύ, οι φόβοι των άλλων. Πως πια με μια ματιά βλέπω τους φόβους τους.... Ευχή και κατάρα... Γιατί περνάς καιρό...να γιατρέυεις φόβους και οταν οι "φόβοι των άλλων"¨εχουν γιατρευτεί παραμελείς τους δικούς σου. Τα μάτια...δείχνουν πάντα την αλήθεια τελικά, όσο σύνηθες και τετρημένο κ αν ακούγεται...είναι αλήθεια. Ο φόβος κρύβεται η ψυχή οχι. Ο φόβος είναι ύπουλος η ψυχή παραδοτέα και έτοιμη να ανοίξει νέες πληγές. Ο φόβος κρυψίνους, η ψυχή αυθόρμητη. Ο φόβος καμουφλαρισμένος, η ψυχή γυμνή. Ο φόβος θέλει παρέα για να γελάσει, η ψυχή λάμπει και στην μοναξιά. Ο Φόβος χάνεται...η ψυχή μεταλλάσεται...ζεις χίλιες ζωές με την ψυχή - μία με τον φόβο σου. (Αφιερωμένο). "Μη με φοβάσαι" Μπάμπης Στόκας