Μπαλόνια...

Ξέρεις πως είσαι φορτωμένος, μπουχτισμένος, στρεσαρισμένος, πρεσαρισμένος, αγχωμένος, το ξέρεις…το νιώθεις…και κάθε πρωί…ουφ ανάσα…κ όμως…απορείς….ακόμη απορείς πως είσαι όρθιος…Και μέσα σε ένα μήνα εχεις αρρωστήσει 6 φορές…

Μόλις βραδιάζει…σε επισκέπτεται ο στομαχικός ίλιγγος …όχι, δεν είναι πια η τροφική δηλητηρίαση…είναι άλλο αυτό…αφου το σώμα και ο νους χαλαρώνει από τους ρυθμούς της καθημερινότητας….τότε έρχεται αυτό και “χτυπάει”…

Ξυπνάς το πρωί και ο καθρέφτης είναι κίτρινος! Τα μάτια θολά…βλέπεις και δεν βλέπεις…

Το ξέρεις…είσαι έτοιμος να σκάσεις…να σκάσεις και από το στόμα να βγαίνουν πολύχρωμα μπαλόνια…το κακό είναι πως δεν το ξέρεις μόνο εσυ…το ξέρουν κ αλλοι…κάθονται και σε κοιτούν…και εχουν απλώσει πάνω στα πόδια τους καρφίτσες…

Το ξέρεις θα γίνει…μα περιμένεις το σωστό timing…τόσο υπομονετικά…σχεδόν ευλαβικά…ακόμη και αν απορείς…με την ανοχή-αντοχή σου…

Και ΜΠΑΜ!
Και αρκεί μια λέξη…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από δικό σου…
Και αρκεί μια λέξη με ύφος από δικό σου άνθρωπο…

Ετσι γίνονται όλα…

Σταγόνα…
Σταγόνα, σταγόνα…
Σταγόνα, σταγόνα, σταγόνα…

Και τα δάκρυα σου χείμαρρος!!!!

Στα μάτια, Στα μάγουλα, Στον λαιμό, Στα μαλλιά, Στο στήθος, Στο γραφείο, Στο πάτωμα...

Κ όμως…δεν ηταν αρκετό.-