Νάρκη - Χειμέρια - Νάρκη

Πολλών ειδών απ΄αυτές…μα…

μια ξέρω…

αυτή που καλά εκπαιδευμένη γυρνάει πίσω σαν μπουμερανγκ…λες να φταίει η κοψιά της η μήπως το βάρος της?

Για πάμε από την αρχή…

Νάρκη
Περπατώντας με χάρη ανάμεσα τους…έντιμο παιχνίδι…σαν ρώσικη ρουλέτα, ξέρεις ότι υπάρχει μα κάθε φορά αναρωτιέσαι…είναι θέμα τύχης και ατυχίας? άφεσης και τιμωρίας? Κάθε φορά που ξεφεύγεις το ρίχνεις στην καλή σου τύχη…και πάνω απ΄όλα στην αξία σου…μα φυσικά! Κάθε φορά που διαμελίζεσαι, που χάνεις κομμάτια του εαυτού σου…ήσουν απλά άτυχος…η μήπως…το άξιζες? Οι καταφατικές απαντήσεις όσον αφορά την δεύτερη περίπτωση είναι σπάνιες…εως και στιγμιαία λάθη αποδοχής των λαθών και της αξίας σου….ε ρε κατακαημένο εγωιστικό ων! Μεγάλωσε επιτέλους! Ίσως και η αξία του διαμελισμού να είναι μεγαλύτερη! Αν απλά το αποδεχτείς…

Και μόλις τελειώσει η διαδρομή του εφιάλτη….τότε αναζητάς την άλλη…

Χειμέρια Νάρκη
Σαν έμβρυο κουρνιάζεις…
Ύπνος βαθύς γιατρεύει τις πληγές σου…μαζεύει τα κομμάτια σου…
Ύπνος βαθύς επουλώνει τις μνήμες σου…
τόσο πολύ που με μάτια ανοιχτά κοιμάσαι…αρνήσαι να δεις πως ακόμη διαμελισμένος είσαι…
τόσο πολύ που με μάτια ανοιχτά κοιμάσαι…αρνήσαι να δεις πως όσο κοιμάσαι…νάρκες καινούργιες φυτεύονται γύρω σου…

Και είναι για μένα τόσο δεμένες οι δυο τους...σαν δίδυμες...

Σιωπή...

Ακούει κανείς?

Όταν τα πρωινά γυρίζω του ρολογιού τους δείκτες,
Όταν με το νερό ξεπλένω του βραδινού τις λύπες,
Όταν φοράω την στολή με τα καμώματα μου
Με πείσμα και με αντοχή σαν μόνα άρματα μου…

Ακούει κανείς?

Όταν βουβά παλεύω τους φόβους και τις μοίρες,
Όταν κρυφά γυρεύω ακούραστες ελπίδες,
Όταν κραυγή και ασπίδα γίνομαι στ΄όνειρο μου
Με ξεχασμένο μαχητή μόνο τον εαυτό μου…

Ακούει κανείς?

Το κλάμα μου που ψάχνει κάπου να δραπετεύσει,
Τον φόβο μου που σκιάζει όποιον τον ανιχνεύσει,
Το σφάλμα μου που ψάχνει τρόπο να με χρεώσει,
Και την λαλιά που μ΄αφησε χωρίς να με λυτρώσει…

Ακούει κανείς? Πως? Αφου δεν μιλάω….

Θάλασσα…
Σκέψεις σταγόνες…Ανάσες προσμονής…και οι ελπίδες μου? Πνίγονται…τις πνίγουν οι ίδιες μου οι σκέψεις…
Από τότε που ανακάλυψα το κουμπί του αυτόματου πιλότου…νιώθω πως εγκαταλείπω…
Κρύβομαι…σε ομπρέλες ανάποδες…και το είδωλο που καθρεφτίζεται στα δάκρυα…όχι…δεν είναι δικό μου…είναι μια άγνωστη…την κοιτάζω και παρασύρομαι από την αδράνεια της…αντί εγω να παρασύρω….
Είναι φορές που μ΄αρέσει…μ΄αρέσει να είμαι πίσω της…ξεχνιέμαι…είναι προστατευτική αυτή η έμφυτη ακινησία της…
Και οι άλλες φορές? Ηφαίστειο…περιμένω να τελειώσει η παράσταση…καταπίνοντας αποδέχομαι αυτή την εγκατάλειψη και επιμένω στην αναμονή…ελπίζω με την πεποίθηση ότι θα μου ανταποδώσει την υπομονή μου έκανα…νιώθω ότι της το χρωστάω…την παραχώρηση της πρώτης γραμμής…την κατάληψη της πρώτης γραμμής…
Εν βρασμό αυτοαναιρούμαι…ελπίζοντας σε μια απρόσμενη ανατροπή…
Ελπίζοντας σε μια εκ βαθέων ανάσα…
Μέχρι τότε…και ποιος ξέρει για πόσο…

Στην αναμονή…

Φρουροί...

Σιωπή…

Αέρινα αγγίγματα παιδεύουν τον νού…
Άγνωστες παλάμες μου σφίγγουν το χέρι…συνοδεία στον περίπατο του συνειδητού…ή του ασυνείδητου?

Αφήνομαι…

Δεν είναι πάντα απαραίτητη η παρέα…μου αρέσει να ταξιδεύω και μόνη…
Είναι βέβαια φορές που η παρουσία τους είναι απαραίτητη…εκείνες οι φορές που μου ψιθυρίζουν στο αυτί…ότι φοβάμαι να φωνάξω, ότι φοβάμαι να επικαλεστώ, ότι φοβάμαι να σφραγίσω, ότι φοβάμαι να σκεφτώ…

Χαρά ή λύπη?

Αψεγάδιαστοι, αναίσθητοι φρουροί μου…
Με αφήνετε την λύπη να χορτάσω και δίχως άλλο κόβετε μαχαίρι την χαρά μου…

Ακόμη και οταν έρχομαι για σας…χωρίς λαλιά ακούγονται οι κραυγές μου χωρίς πυγμή σωριάζω τα φτερά μου…

Αφήστε με να κοιμηθώ….κ ίσως, οταν ξυπνήσω να θυμάμαι….

Σεισμός...

Σημαντικά και ασήμαντα…

Κ όμως συμβαίνουν…

Είναι εκείνη η στιγμή που δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη…
Κ όμως θες τόσα να πεις…
Μα η σύσταση της φωνής σου ακολουθεί άλλο δρόμο και ο ήχος γίνεται θρόμβος, και ο θρόμβος κόμπος, και ο κόμπος….
Ναι αυτος ο κόμπος σφηνώνει στο λαρύγγι μου μέρες τώρα…
Τι ανατροπή…
Πως ξαφνικά τα μέχρι τότε σημαντικά σου γίνονται ασήμαντα…και αυτά που φοβόσουν ακόμη και να τα σκεφτεις…καθημερινότητα.

Σαν σεισμός κυλούν οι μέρες…μιας και “κλόνισαν” όλα τα σταθερά μου…

Θέλω τόσα να γράψω…μα…δεν μ΄αφήνει ο κόμπος…

Να είμαστε καλά! Κ όταν αυτό συμβαίνει….ενα ευχαριστώ δεν βλάπτει.

Ταξιδεύοντας με στίχους....

"Γητευτής"

Και αν τα βουνά τα χωρίζουν
δες στέκουν μόνα και ελπίζουν
αντικριστά μια ζωή...

Πριν προδοθούν ήταν φίλοι
μέσα τους κρύβονταν ήλιοι
και εγώ με ‘σένα μαζί,


Κράτα με και μη σε νοιάζει
τίποτα μη σε τρομάζει
όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
θα 'ναι ήρωας πάντα βαθιά...

Τη δύναμή μου θα αντλήσω
τα μάγια όλα θα λύσω
θα είμαι εγώ γητευτής

Κράτα με και μη σε νοιάζει
τίποτα μη σε τρομάζει
όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
θα 'ναι ήρωας πάντα βαθιά...

Ποτέ...για πάντα!

Είναι κάτι που σκέφτομαι μέρες τώρα…χρόνο έψαχνα απλά για να το διατυπώσω…
Τι σκεφτόμαστε όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις λέξεις….ποτέ….για πάντα…είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι? Η μήπως αθεράπευτα σίγουροι?....και όχι δεν το γενικεύω…για κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και το αντίστροφο…ναι…οι συνήθειες της καθημερινότητας τιτλοφορούν…γιατί υπάρχει ο χρόνος που τις χρήζει…μα είναι περισσότερα τα αίτια….είναι και ο φόβος, το ρίσκο, το απώτερο θέλω….και εκεί πυροβολείς με ένα <ποτέ> η ένα <για πάντα> και νομίζεις πως ο βαρύγδουπος τίτλος κάποτε θα σε δικαιώσει…η μήπως θα σε υποχρεώσει? Γιατί λίγο σαν υποχρέωση μου φαίνεται….λίγο σαν απόγνωση….μια παράκληση απώτερης αυτοσυγκράτησης….βοήθεια ζητάς…από μια τόση δα λεξούλα…και αν έχεις και μάρτυρες της τροφαντής δήλωσης? Ακόμη καλύτερα…τόσο μεγαλύτερη η βαρύτητα της υποταγής για την αποφυγήν μακριάς φορεσιάς….κοινώς…ρόμπας!

Απαπαπα ΠΟΤΕ δεν θα ξανά υποκύψω αντε περαστικά μας….για ΠΑΝΤΑ!

Ενα πέταγμα...

Η δική μου αβάσταχτη βαρυτητα-ελαφροτητα...

Ενα, ενα για να μην χαθούμε και έπειτα ο συνδυασμός...

Η βαρύτητα....ναι είμαι αβάσταχτα βαριά οταν θέλω, αβάσταχτα στιβαρή, αβάσταχτα επίμονη, αβάσταχτα αισιόδοξη, αβάσταχτα ελπιδοφόρα....αγαπάω τους ανθρώπους...μα γιατί μπορώ και αγαπάω εμένα! Μεγάλη κουβέντα ε? Και συνεχίζω...αβάσταχτα δίνομαι, αβάσταχτα ασπίδα γίνομαι, αβάσταχτα παλεύω...γιατί θέλω!!! Θέλω να πετύχει....μια φιλία, μια αγάπη, ο έρωτας...αχ αυτος ο έρωτας...αβάσταχτα υποστηρίζω τα πιστεύω μου, αβάσταχτα διατυμπανίζω την αλήθεια μου, αβάσταχτα δίνω την ψυχή μου...γιατί αν δεν δώσεις πως θα μάθεις...πως θα πάρεις, αν ποτέ φυσικά γίνει και αυτο,...και γίνομαι ρίζα! Ριζώνω και δεν μασάω! Ξεχνάω μπόρες και καταιγίδες, ξεχνάω βέλη και καρφιά...και απλόχερα...δίνομαι! Μπετόν αρμέ! Βράχος! Και στάζει αίμα το βλέμμα, και στάζει πόθο η καρδιά....κ όμως είναι απέραντη η ομορφιά της αβάσταχτης βαρύτητας! Και πόσο μα πόσο περηφάνια εισπνέεις....εκεί, εκείνη ακριβώς την στιγμή που νιώθεις οτι τα πόδια σου εχουν γίνει ενα με το έδαφος και δεν σε κουνάει τίποτα! Μα τίποτα όμως....
Κ αν ακόμη μέσα σου σκιάζει τις χαρές μια επανάληψη....δεν χαλιέσαι...πάλι περήφανος νιώθεις, πάλι το κεφάλι ψηλά αγναντεύει κ ας δέχεσαι ταυτόχρονα χτυπήματα κάτω απ΄τη μέση....είσαι γεμάτος και ακλόνητος μ΄αυτη την γεύση της αβάσταχτης βαρύτητας...

Και η ελαφρότητα....

Είναι απλά στην φύση μου...ενα λάθος άγγιγμα και πέταξα....!

Εξάλλου....γιατί εχω τα φτερά?

Και ο συνδυασμός....μα ναι....

Οσο και αν με βαραίνουν....Ακόμη πετάω.....

Και είναι όμορφα να αναπνεύεις καθαρό αέρα....πάντα.-