Θάλασσα…
Σκέψεις σταγόνες…Ανάσες προσμονής…και οι ελπίδες μου? Πνίγονται…τις πνίγουν οι ίδιες μου οι σκέψεις…
Από τότε που ανακάλυψα το κουμπί του αυτόματου πιλότου…νιώθω πως εγκαταλείπω…
Κρύβομαι…σε ομπρέλες ανάποδες…και το είδωλο που καθρεφτίζεται στα δάκρυα…όχι…δεν είναι δικό μου…είναι μια άγνωστη…την κοιτάζω και παρασύρομαι από την αδράνεια της…αντί εγω να παρασύρω….
Είναι φορές που μ΄αρέσει…μ΄αρέσει να είμαι πίσω της…ξεχνιέμαι…είναι προστατευτική αυτή η έμφυτη ακινησία της…
Και οι άλλες φορές? Ηφαίστειο…περιμένω να τελειώσει η παράσταση…καταπίνοντας αποδέχομαι αυτή την εγκατάλειψη και επιμένω στην αναμονή…ελπίζω με την πεποίθηση ότι θα μου ανταποδώσει την υπομονή μου έκανα…νιώθω ότι της το χρωστάω…την παραχώρηση της πρώτης γραμμής…την κατάληψη της πρώτης γραμμής…
Εν βρασμό αυτοαναιρούμαι…ελπίζοντας σε μια απρόσμενη ανατροπή…
Ελπίζοντας σε μια εκ βαθέων ανάσα…
Μέχρι τότε…και ποιος ξέρει για πόσο…

Στην αναμονή…