Η δική μου αβάσταχτη βαρυτητα-ελαφροτητα...
Ενα, ενα για να μην χαθούμε και έπειτα ο συνδυασμός...
Η βαρύτητα....ναι είμαι αβάσταχτα βαριά οταν θέλω, αβάσταχτα στιβαρή, αβάσταχτα επίμονη, αβάσταχτα αισιόδοξη, αβάσταχτα ελπιδοφόρα....αγαπάω τους ανθρώπους...μα γιατί μπορώ και αγαπάω εμένα! Μεγάλη κουβέντα ε? Και συνεχίζω...αβάσταχτα δίνομαι, αβάσταχτα ασπίδα γίνομαι, αβάσταχτα παλεύω...γιατί θέλω!!! Θέλω να πετύχει....μια φιλία, μια αγάπη, ο έρωτας...αχ αυτος ο έρωτας...αβάσταχτα υποστηρίζω τα πιστεύω μου, αβάσταχτα διατυμπανίζω την αλήθεια μου, αβάσταχτα δίνω την ψυχή μου...γιατί αν δεν δώσεις πως θα μάθεις...πως θα πάρεις, αν ποτέ φυσικά γίνει και αυτο,...και γίνομαι ρίζα! Ριζώνω και δεν μασάω! Ξεχνάω μπόρες και καταιγίδες, ξεχνάω βέλη και καρφιά...και απλόχερα...δίνομαι! Μπετόν αρμέ! Βράχος! Και στάζει αίμα το βλέμμα, και στάζει πόθο η καρδιά....κ όμως είναι απέραντη η ομορφιά της αβάσταχτης βαρύτητας! Και πόσο μα πόσο περηφάνια εισπνέεις....εκεί, εκείνη ακριβώς την στιγμή που νιώθεις οτι τα πόδια σου εχουν γίνει ενα με το έδαφος και δεν σε κουνάει τίποτα! Μα τίποτα όμως....
Κ αν ακόμη μέσα σου σκιάζει τις χαρές μια επανάληψη....δεν χαλιέσαι...πάλι περήφανος νιώθεις, πάλι το κεφάλι ψηλά αγναντεύει κ ας δέχεσαι ταυτόχρονα χτυπήματα κάτω απ΄τη μέση....είσαι γεμάτος και ακλόνητος μ΄αυτη την γεύση της αβάσταχτης βαρύτητας...
Και η ελαφρότητα....
Είναι απλά στην φύση μου...ενα λάθος άγγιγμα και πέταξα....!
Εξάλλου....γιατί εχω τα φτερά?
Και ο συνδυασμός....μα ναι....
Οσο και αν με βαραίνουν....Ακόμη πετάω.....
Και είναι όμορφα να αναπνεύεις καθαρό αέρα....πάντα.-
Ενα, ενα για να μην χαθούμε και έπειτα ο συνδυασμός...
Η βαρύτητα....ναι είμαι αβάσταχτα βαριά οταν θέλω, αβάσταχτα στιβαρή, αβάσταχτα επίμονη, αβάσταχτα αισιόδοξη, αβάσταχτα ελπιδοφόρα....αγαπάω τους ανθρώπους...μα γιατί μπορώ και αγαπάω εμένα! Μεγάλη κουβέντα ε? Και συνεχίζω...αβάσταχτα δίνομαι, αβάσταχτα ασπίδα γίνομαι, αβάσταχτα παλεύω...γιατί θέλω!!! Θέλω να πετύχει....μια φιλία, μια αγάπη, ο έρωτας...αχ αυτος ο έρωτας...αβάσταχτα υποστηρίζω τα πιστεύω μου, αβάσταχτα διατυμπανίζω την αλήθεια μου, αβάσταχτα δίνω την ψυχή μου...γιατί αν δεν δώσεις πως θα μάθεις...πως θα πάρεις, αν ποτέ φυσικά γίνει και αυτο,...και γίνομαι ρίζα! Ριζώνω και δεν μασάω! Ξεχνάω μπόρες και καταιγίδες, ξεχνάω βέλη και καρφιά...και απλόχερα...δίνομαι! Μπετόν αρμέ! Βράχος! Και στάζει αίμα το βλέμμα, και στάζει πόθο η καρδιά....κ όμως είναι απέραντη η ομορφιά της αβάσταχτης βαρύτητας! Και πόσο μα πόσο περηφάνια εισπνέεις....εκεί, εκείνη ακριβώς την στιγμή που νιώθεις οτι τα πόδια σου εχουν γίνει ενα με το έδαφος και δεν σε κουνάει τίποτα! Μα τίποτα όμως....
Κ αν ακόμη μέσα σου σκιάζει τις χαρές μια επανάληψη....δεν χαλιέσαι...πάλι περήφανος νιώθεις, πάλι το κεφάλι ψηλά αγναντεύει κ ας δέχεσαι ταυτόχρονα χτυπήματα κάτω απ΄τη μέση....είσαι γεμάτος και ακλόνητος μ΄αυτη την γεύση της αβάσταχτης βαρύτητας...
Και η ελαφρότητα....
Είναι απλά στην φύση μου...ενα λάθος άγγιγμα και πέταξα....!
Εξάλλου....γιατί εχω τα φτερά?
Και ο συνδυασμός....μα ναι....
Οσο και αν με βαραίνουν....Ακόμη πετάω.....
Και είναι όμορφα να αναπνεύεις καθαρό αέρα....πάντα.-
2 σχόλια:
Έτσι ακριβώς πεταλούδα μου αγαπημένη...
Νοιώθουμε περήφανοι όταν πράτουμε τα πιστεύω μας...
Βαρύ φορτίο η φιλία η αγάπη ο έρωτας... μα το απότέλεσμα? αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα...
Και τι δεν κάνουμε για αυτό και τι δεν θυσιάζουμε για αυτό...
Μην θυσιάσεις ποτέ τον εαυτό σου πεταλούδα...
Κια τα φτερά σου; Εκεί κρφωμένα περιμένουν να ανεβάσουν την ψυχή σου...
ξερεις εκεινο το τραγουδι που λεει
"δωσε μου φτερα και ας ειναι του ικαρου..δεν το βλεπεις?????
ΘΕΛΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ"..
ελπιζω να μεινεις για παντα εκει ψηλα..καλως σε βρηκα¨:)
Δημοσίευση σχολίου