Σιωπή...

Ακούει κανείς?

Όταν τα πρωινά γυρίζω του ρολογιού τους δείκτες,
Όταν με το νερό ξεπλένω του βραδινού τις λύπες,
Όταν φοράω την στολή με τα καμώματα μου
Με πείσμα και με αντοχή σαν μόνα άρματα μου…

Ακούει κανείς?

Όταν βουβά παλεύω τους φόβους και τις μοίρες,
Όταν κρυφά γυρεύω ακούραστες ελπίδες,
Όταν κραυγή και ασπίδα γίνομαι στ΄όνειρο μου
Με ξεχασμένο μαχητή μόνο τον εαυτό μου…

Ακούει κανείς?

Το κλάμα μου που ψάχνει κάπου να δραπετεύσει,
Τον φόβο μου που σκιάζει όποιον τον ανιχνεύσει,
Το σφάλμα μου που ψάχνει τρόπο να με χρεώσει,
Και την λαλιά που μ΄αφησε χωρίς να με λυτρώσει…

Ακούει κανείς? Πως? Αφου δεν μιλάω….

Θάλασσα…
Σκέψεις σταγόνες…Ανάσες προσμονής…και οι ελπίδες μου? Πνίγονται…τις πνίγουν οι ίδιες μου οι σκέψεις…
Από τότε που ανακάλυψα το κουμπί του αυτόματου πιλότου…νιώθω πως εγκαταλείπω…
Κρύβομαι…σε ομπρέλες ανάποδες…και το είδωλο που καθρεφτίζεται στα δάκρυα…όχι…δεν είναι δικό μου…είναι μια άγνωστη…την κοιτάζω και παρασύρομαι από την αδράνεια της…αντί εγω να παρασύρω….
Είναι φορές που μ΄αρέσει…μ΄αρέσει να είμαι πίσω της…ξεχνιέμαι…είναι προστατευτική αυτή η έμφυτη ακινησία της…
Και οι άλλες φορές? Ηφαίστειο…περιμένω να τελειώσει η παράσταση…καταπίνοντας αποδέχομαι αυτή την εγκατάλειψη και επιμένω στην αναμονή…ελπίζω με την πεποίθηση ότι θα μου ανταποδώσει την υπομονή μου έκανα…νιώθω ότι της το χρωστάω…την παραχώρηση της πρώτης γραμμής…την κατάληψη της πρώτης γραμμής…
Εν βρασμό αυτοαναιρούμαι…ελπίζοντας σε μια απρόσμενη ανατροπή…
Ελπίζοντας σε μια εκ βαθέων ανάσα…
Μέχρι τότε…και ποιος ξέρει για πόσο…

Στην αναμονή…