Πανσέληνος...

Θα ξεκινήσω με ότι ακούω τώρα...και μετά με ότι βλέπω...

"κ έμεινα μόνος μου, εγω κ ο πόνος μου...μέσα στο σπίτι απο την λύπη θα πνιγώ...
κ εμεινα μόνος μου, εγω κ ο πόνος μου, άδεια κρεβάτια, κλείνω τα μάτια για να σε δώ..."

και βλέπω το φεγγάρι να εχει κάνει μέρα το μπαλκόνι μου, είναι σαν όλα πλέον χωρίζονται σε μου και σου...
κ εχει πανσέληνο απόψε...
και θέλω να ουρλιάξω!!! "εχε πανσέληνο απόψε κ είναι ωραία...μα μου χει λείψει το κοριτσάκι αυτο που αγάπησες....ΤΥΧΑΙΑ..
γιατί τα πιο όμορφα είναι τα τυχαία...

οτι κ αν ήθελα να γράψω....αυριο...

Σήμερα απλά επιβεβαιώθηκα με ένα τηλεφώνημα...κ μόνο αυτο εχω να πω...
Εμείς είμαστε το σήμερα και το αύριο...κάΘε πόνος, είναι δικός μας, κάθε πίκρα, κάθε στιγμή...για πόσο? δεν ξέρω...
μα αν κάποτε κάνω παιδί...ενα πράγμα θα του λέω απο την κούνια του...ΚΑΘΕ ΜΑ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, ΝΑ ΜΕ ΔΙΚΑΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙ, ΝΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΥΕΙ...ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΕΦΕΡΑ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΑΝ ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΑ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ, Η ΑΝ ΤΟ ΑΞΙΖΑ...

ΚΑΘΕ ΜΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.