Δικό μου είναι οτι θέλω λέω...

Σκέφτομαι...πως όλα είναι υποκειμενικά...γραφική δεν θέλω να είμαι ούτε να φαίνομαι, αλλά εδω είμαι εγω... θέλω να εχω μέσα μου...όλη την πρόταση, εκείνου που πάντα τελευταίος...και τα τελευταία χρόνια πρώτος... μου έδινε τις ευχές του...πόσο γραφικό και οξύμωρο είναι.. αν δεν το εχεις ζήσει δεν ξέρεις.... πόσο σημασία δίνεις σε ασήμαντα και πόσο αδιάφορα βλέπεις τα σημαντικά... πόσο θες να κλαφτείς...αν και το ανώτερο εγω σου δεν στο επιτρέπει... σε ποιον? σε ποιον να εκμυστηρευτείς πόσο σου λείπει...πόσο ουτοπικά νιώθεις και θέλεις να νομίζεις πως κάπου γύρω είναι...πόσο απαράδεκτα σκέφτεσαι οτι τέτοιο ανάστημα δεν μπορεί να λείπει απο την ζωή σου...δεν μπορεί...δεν μπορεί έτσι απλά, έτσι αθόρυβα....δεν μπορεί...δεν μπορεί χωρίς να εχεις γονατίσει... δεν μπορείς να το χωνέψεις... τόσο αγέρωχη και έντονη παρουσία δεν μπορεί σε μια στιγμή να γίνεται απουσία.... δεν μπορεί... ειδικά όταν το χεις ανάγκη... ειδικά οταν έχεις ανάγκη την ομπρέλα του... στον αγαπημένο μου πατέρα...με όλη την σημασία της λέξης...κ ας ηταν η λέξη παρεξηγημένη...

κάθε γιορτή...αφορμή...

Εδω ξανά...τελικά μόνο εδω... Γιατί κάθε γιορτή...είναι αφορμή... Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, γιορτή, μνημόσυνα, άδειες, αργίες...όλα είναι αφορμές. Γι αυτο υπάρχουν άλλωστε...αφορμή για μια σκέψη, μια σύσκεψη με το μέσα μας...μάλλον με τον απο πάνω μας...αυτόν που βλέπει μα δεν μιλάει, σκέφτεται μα δεν κρίνει, νιώθει μα δεν εκδηλώνεται...ξέρει να περιμένει...υπομονετικά και σχεδόν ευλαβικά...σωστά το έγραψα? δεν με νοιάζει...μια συνάντηση με το "ανώτερο εγώ μου" πότε άραγε το κατώτερο θα γίνει ανώτερο? θα γίνει ποτέ...ή όλα είναι μια μεταβατική κατάσταση...θα προλάβουμε να φτάσουμε στην μετάβαση, ή θα μείνουμε κρυμμένοι εδω μέσα? μια μικρή παρένθεση ηταν, επανέρχομαι... Εχω την αφορμή μου σήμερα λοιπόν, αν και ξέρω, δεν χρειάζομαι αφορμές, ούτε αντιπερισπασμούς, να μαι λοιπόν...μια χάρη μόνο πριν συνεχίσω, θέλω αυτη η σελίδα να γίνει γνωστή στον μόνο άνθρωπο που με κρατάει στο ύψος μου, και τις περισσότερες φορές στο δικό του, μιας και είναι πιο ψηλός...στον Αχιλλέα. Είναι η απογραφή που με τσακίζει, η απογραφή των έσω μου...τα τελευταία χρόνια νιώθω πιο πολύ σαν τον επαγγελματικό μου τίτλο παρά σαν τον ανθρωπίστικό μου τίτλο... PROJECT MANAGER αυτο κάνω...διεκπεραιώνω όλα τα Project...με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εχω γίνει ενα project η ίδια...μόνο που αυτό μένει μόνιμα αδιεκπεραίωτο..τι χρειάζομαι λοιπόν? εχω ανάγκη εναν Project manager του ίδιου μου του εαυτού...να τι θέλω...όταν η πόρτα κλείνει βέβαια...θέλω μόνο εναν ανθρωπο, να "πιάνει" τα μαγνητικά μου πεδία, χωρίς πολλά, πολλά....δύσκολο, εως ακατόρθωτο μιας και είμαι πολύ έξυπνη,λένε, εώς ευνουχιστική, λένε, αρκούμαι στις στιγμές λοιπόν...ουτοπικές ή μη...υπαρκτές αν μη τι άλλο... Μάλλον έφταιξα παραπάνω απ΄οτι έπρεπε...αλλά και πάλι ποιος ορίζει το παραπάνω και το λιγότερο... Για δυο πράγματα είμαι πολύ σίγουρη για την ζωή μου... έζησα έντονα και αγάπησα πολύ...έμψυχα και άψυχα. Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα κατεληξα να γράφω...ισως δεν τα πιάνουν οι λέξεις αυτά που σκέφτομαι...θα δείξει.. κάθε γιορτή πάντως, είναι αφορμή.