Δικό μου είναι οτι θέλω λέω...

Σκέφτομαι...πως όλα είναι υποκειμενικά...γραφική δεν θέλω να είμαι ούτε να φαίνομαι, αλλά εδω είμαι εγω... θέλω να εχω μέσα μου...όλη την πρόταση, εκείνου που πάντα τελευταίος...και τα τελευταία χρόνια πρώτος... μου έδινε τις ευχές του...πόσο γραφικό και οξύμωρο είναι.. αν δεν το εχεις ζήσει δεν ξέρεις.... πόσο σημασία δίνεις σε ασήμαντα και πόσο αδιάφορα βλέπεις τα σημαντικά... πόσο θες να κλαφτείς...αν και το ανώτερο εγω σου δεν στο επιτρέπει... σε ποιον? σε ποιον να εκμυστηρευτείς πόσο σου λείπει...πόσο ουτοπικά νιώθεις και θέλεις να νομίζεις πως κάπου γύρω είναι...πόσο απαράδεκτα σκέφτεσαι οτι τέτοιο ανάστημα δεν μπορεί να λείπει απο την ζωή σου...δεν μπορεί...δεν μπορεί έτσι απλά, έτσι αθόρυβα....δεν μπορεί...δεν μπορεί χωρίς να εχεις γονατίσει... δεν μπορείς να το χωνέψεις... τόσο αγέρωχη και έντονη παρουσία δεν μπορεί σε μια στιγμή να γίνεται απουσία.... δεν μπορεί... ειδικά όταν το χεις ανάγκη... ειδικά οταν έχεις ανάγκη την ομπρέλα του... στον αγαπημένο μου πατέρα...με όλη την σημασία της λέξης...κ ας ηταν η λέξη παρεξηγημένη...