Νεράιδες που υφαίνουν μοίρες...

Έτσι γινόταν πάντα...σαν υφαντό...κάθε κλωστούλα κ ενας ορίζοντας, κάθε κόμπος και ενα δέσιμο, κάθε χρώμα κ ενα συναίσθημα, κάθε ξέφτι και μια αμαρτία, κάθε στραβοβελωνιά κ πόνος...

Το δέρμα της δροσερό και καθάριο σαν ξημέρωμα, τα μαλλιά της, στις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, ντυμένη στα λευκά....τα μάτια της μαύρα! γιατί ενα τέτοιο πλάσμα να μην έχει μάτια του ουρανού? αυτα τα μπλέ? αυτη ηταν η πρώτη σκέψη...μα είχαν τέτοιο βάθος που χάθηκα σ΄αυτα, μια ζεστασιά που με πλημμύρισε...και τότε της χαμογέλασα...αιφνιδιάστηκε, καθώς ήταν έτοιμη να αφήσει στο κρεββάτι μου αυτο το περίεργο πανί...στάθηκε και μου χαμογέλασε κ αυτή...μα τι χαμόγελο! μακάρι να μάθω να χαμογελώ έτσι...και τότε έκλαψα...κ εκείνη χαμογέλασε ακόμη πιο διάπλατα...

Ξαναπηρε στα χέρια της αυτό το περίεργο πανί και το χώρισε στα τρία...άφησε το ενα κομμάτι του πάνω στο κρεββάτι μου και έβαλε στην τσέπη της τα άλλα δύο...

Το κλάμα μου σταμάτησε με ενα της άγγιγμα...

"εντάξει μικρή μου...ησύχασε...θα μάθεις να το υφαίνεις μόνη σου...εγώ θα ξανάρθω, αν ποτέ σου τελειώσει η κλωστή, αν δεν βλέπεις πια χρώματα, αν ξεχάσεις τον τρόπο...και να θυμάσαι χαμόγελο χωρίς κλάμα δεν υπάρχει! κάθε δάκρυ και ενας κόμπος, κάθε χαμόγελο και ενας ορίζοντας....χάρισμα σου το υφαντό σου."

Αποκοιμήθηκα...μέχρι χθες βράδυ...που εκείνη ήρθε! κ όλα φάνταζαν ίδια....εκτός απ΄το πολύχρωμο πανί που πλέον σκέπαζε το μισό μου σώμα...