Παρασκευή και 13....

Τέλος τα τραγουδάκια και η μουσικοφιλοσοφία...αν και κάπου ειχα διαβάσει, πως η ζωή μιλάει με στίχους...Φέτος λοιπόν την γλυτώσαμε και μας ήρθε απο αλλού...ναι,ναι..αυτή η μανιοκαταθλιπτική τάση που βασανίζει υποσυνείδητα τον περισσότερο κόσμο λίγο πριν σφραγιστεί απο εναν ακόμη χρόνο της ζωής του, εμένα δεν με άγγιξε...ισως για πρώτη φορά...με εχει αφήσει παντελώς αδιάφορη, η ακόμη καλύτερα δεν βρήκε χρόνο για να εγκατασταθεί βουβά στα σωθικά μου...οχι φέτος. Η αλήθεια είναι πως ως καθαρόαιμο σαδομαχιστικό ον, η κατάθλιψη, η αυτοκριτική και ο απολογισμός που φέρνει πάντα μια τέτοια περίοδος ηταν για μενα απόλαυση...όπως εχω πει και γράψει και τις προηγούμενες χρονιές το εβλεπα πάντα ως καθαρκτικό διάλειμμα...και επανέρχομαι..φέτος? τίποτα! μηδέν! zero! περιθώριο κανένα...ούτε στην ψυχή ούτε στο μυαλό ούτε στην πράξη!Τον χώρο μου εχουν υπερκαλύψει άλλα γαργαλιστικά γεγονότα που δεν μου άφησαν το περιθώριο να βουλιάξω όπως μου αρμόζει! Γιατί μου αρμοζεί και μου αξίζει!!! Γιατί τον επιζητώ αυτον τον επαναπροσδιορισμό! μα χρόνος μηδέν...κ είναι και το άλλο...είναι τόσο δύσκολο για ανθρώπους που σ΄αγαπούν και εχουν μαθει να αναλύουν την κάθε σου κίνηση...είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν πως είναι φορές που δεν χωράει τίποτα...καμια συμβουλή, βοήθεια, απώλεια μνήμης μέσω λοιπών μεθόδων, τίποτα...τίποτα οταν δεν χωράς εσυ ο ίδιος πουθενά! Πόσο μάλλον αυτη η βουβή κατάθλιψη που ψάχνει τρόπο να μπεί απο την έξοδο κινδύνου..κ συ την εγκλωβίζεις βγαίνοντας....
Αισίως 32 χρόνια τώρα...
Κ αν κάτι καταφέρω σήμερα το βράδυ...
θα είναι μόνο αυτό...