Μπουρδέλο...

και ανήκω σε μένα...ναι..
όσο κ αν προσπάθησα κάπου να ανήκω...ανήκω μόνο σε μένα...32 χρόνια προσπαθώ να με "διαχειριστώ" και αποτυγχάνω παταγωδώς...
και με εκπλήσω κάθε φορά...αφού στέκομαι ακλώνητη...αφου ακλώνητη κοιτιέμαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι...
αναρωτιέμαι τι βλέπουν όλοι αυτοι που λένε πως λάμπω ξαφνικά,πως ξαφνικά ανανεώθηκα, πως? που το βλέπουν?
εγω νιώθω πως με τρώει...με τρώει το μαράζι...με τρώει και μικραίνω...γυρίζω πίσω...σε εποχές που όλα ήταν αθώα...που ο πόνος σου πήγαινε...που ο έρωτας σε έτρωγε, που είχες ελπίδες πως θα γυρίσει...γιατί ήσουν μόλις 17...
και ανάθεμα με αν γύρισε...
πρέπει να προσέχω τι εύχομαι πια...απλά γιατί η ζωή μου έδειξε οτι πιάνει...πιάνουν οι πλανώδιες απο καρδιάς ευχές....
Κυριακή μεσημέρι...18/4 και γω μπουρδέλο...
εχουν περάσει δυο εβδομάδες απο την τελευταία φορά που βγήκα απο το σπίτι...η δουλειά είναι εξάιρεση...δεν μπορώ να κάνω κ αλλιώς...
εχω ανάγκη μόνο...εμένα...γαμώτο ξέρω τι θέλω....απλά δεν υπάρχει.
δεν υπάρχει....
"πες το κ ετσι"