βιβλια χωρα...λευκό.

Και μόλις το ρολόι έδειξε δώδεκα, μου επέτρεψα να ανοίξω το μπουκάλι...
Κοίτα σε τι τρυπάκι εχουμε μπει...ανταπόδωσης...ανταποδίδεται η αγάπη? πως το λένε αυτο το τετρημένο? αμοιβαία συναισθήματα? τι είναι αμοιβαίο τελικά? και πως ορίζεται αυτό? γιατί πάντα με την λέξη αμοιβαίο πρέπει να συνδέουμε όμορφα πράγματα? γιατί να θεωρούμε οτι το αμοιβαίο είναι και το θεμιτό μας? το ποθητό? το σωστό? γιατί η αμοιβαιότητα να γίνεται συνώνυμο τόσο καταπιεσμένο απο άρρητους κανόνες...
Πάρτο αλλιώς...
Αμοιβαίο..κάποτε μου ειχε πει κάποιος όπως πολλοί, ρητό μάλλον...οτι σπείρεις αυτό θα θερίσεις..πρόσφατα μου είπες κ συ,οτι, ότι ζητάμε, αυτό μας έρχεται...λόγια, και δικά μου, αναθεωρημένα και αναμασημένα απο τους καιρούς και τις εμπειρίες μας...το αποδέχομαι, γιατί ηταν και είναι και δική μου θεωρία, μα οφείλω στον ψυχαναγκασμό μου να το αναλύσω όπως όλα πάντα, αμοιβαίο...άκου...
οτι εχεις μάθει, το κάνει σπουδαίο η στιγμή της αναίρεσης του...αλλιώς, είναι απλά άλλη μια θεωρία σου.
ότι έχεις νιώσει, το κάνει σπουδαίο η απώλεια του, αλλιώς, είναι ένα ακόμη συναίσθημα.
ότι έχεις συνηθίσει, το κάνει σπουδαίο η έλλειψή του, αλλιώς, είναι μια ακόμη συνήθεια σου.
ότι εχεις υπομείνει, το κάνει σπουδαίο η αντοχή σου, αλλιώς είναι άλλη μια ανευ συνείδησης παράδοση.
ότι έχεις ανάγκη, το κάνει σπουδαίο η στιγμή που θα καλύψει την ανάγκη σου, αλλιώς είναι άλλο ενα υποτιμημένο θέλω.
ότι δηλώνεις, το κάνει σπουδαίο η διάρκεια του, αλλιώς είναι πάλι λόγια.
ότι σέβεσαι, το κάνεις σπουδαίο εσυ με τον σεβασμό που του φέρεσαι, αλλιώς είναι άλλη μια ψευδαίσθηση.
ότι αγάπησες και αγαπάς, το κάνει σπουδαίο η στιγμή που ραγίζεις, αλλιώς είναι κάτι ακόμη άθραυστο...κ η αγάπη ραγίζει...σπάει, καταρρέει, θυμάται..πιο πολύ θυμάται...η αγάπη αν ετσι λέγεται είναι κάτι τόσο βαθύ που οσο κ αν κατακρεουργείται το μόνο που μπορεί να της συμβεί είναι μετάλλαξη...και αυτό θα γίνει άπειρες φορές, μέχρι να φανεί...αν η τελευταία της μετάλλαξη είναι αγνή, εως αδερφική, τότε ηταν πάντα αγάπη για άλλους λόγους, απλά δεν μπορούσες να το δεις...αν κάτσω και γράψω όλες τις μεταλλάξεις που μπορεί να υποστεί, δεν θα τελειώσω ποτέ, η αγάπη μένει αγάπη...και δυστυχώς για μένα και για την θεωρία μου χρόνια τωρα, η αντίληψη, μας έρχεται αργά...
να μιλήσω για πεπρωμένα και μισά του μισού? εχει νόημα? πως ξέρεις αν το μισό σου δεν είναι το άλλο μέρος του εαυτού σου, αυτό το καταστροφικό, αυτο που κοινώς δεν είσαι εσυ...δεν θα μπορέσεις ποτέ να συμβιώσεις μαζί του, μα ουτε και να το αποδεχτείς, πες μου όμως, θα μπορούσες να μην το αποκαλέσεις αμοιβαίο?