κλωτσιές...

Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ξυπνώντας μέσα στην πρώτη μου, πρωινή βροχή...κλωτσιές...η μετάφραση ήρθε αμέσως μόλις η δεύτερη βροχή, αυτή της βρύσης, ξέπλυνε την πρώτη...την δική μου.
Κλωτσιές = είμαι για πολλές κλωτσιές, θέλω να ρίξω πολλές κλωτσιές, το στομάχι μου είναι σαν να εχει φαει κλωτσιές, τα μάτια μου επίσης το ίδιο...
ένταση, παράπονο, στεναχώρια, φόβος, αντίδραση, κλωτσιές...
Απο τότε που ομόρφυνα, όπως όλοι λένε, έπαψα να μ΄αγαπάω..ισως γιατί δεν ομόρφυνα ποτέ για μένα...απόκριες έχουμε, μόνιμα πια εδω..κ η στολή μου κάθε μήνα διορθώνεται...αλήθεια σκεφτόμουν χθες το βράδυ, πως αν ντυνόμουν μασκαράς μόνο το καπέλο της χήρας θα ήθελα να φορέσω..μου πάει..
Θέλω πολλές κλωτσιές...τις περισσότερες φορές με πιάνει, θέλω να μεταφράσω τον ψυχικό πόνο με πράξεις...μάλλον ομμοιοπαθητικά το βλέπω, ισως αν πονέσουμε πρακτικά έτσι ισσοροπήσει ο πόνος, πόνο στον πόνο...εχω μια ελπίδα οτι ετσι θα γιάνει...όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες που γνώρισα...όσο για τα σημάδια που θα αφήσει στο κορμί σου, μέχρι να παντρευτείς θα φύγουν...χαχα...ποια φορά? αδιευκρίνηστο...κ δω να πω πως εχω ενα σημάδι στο αριστερο μου χέρι 3 μήνες τώρα που δεν λεει να φύγει με τίποτα...
κ δω είναι που ξεκινάω να χάνομαι στην μετάφραση, απο το ενα θέμα στο άλλο...
είμαι αυτοκαταστροφική μου είπε κάποιος, φαντάσου ουτε καν με ήξερε...συλλέγω πληροφορίες και καταλήγω στο γεγονός οτι μέσα απο τα μάτια άλλων μπορώ μόνο να με ξαναμάθω..με εχασα γαμώτο..για πολύ καιρό κατάφερα να μην ειμαι εγω, μα τι στο καλό προσπαθούσα να γίνω? πως μπόρεσα να νερώσω τόσο πολύ τα αποστάγματα μου? πόσο συνομώτησα με το κενό?
πάλι καλά που κουράστηκα...κουράστηκα αλλά μυαλό δεν εβαλα...σταγόνα αυθορμητισμού δεν έμεινε...σταγόνα απο τίποτα...πολλές κλωτσιές...
και σκέφτομαι πολλές φορές, ισως θα ηταν καλύτερα να ειμαι γεμάτη με φυσιολογικές ανησυχίες, σαν και αυτες που εχουν οι φίλες μου, απο κάπου να πιαστούν, απο κάπου να εισπράξουν τα φυσιολογικά, γιατί είμαι 34...πότε θα γίνω μάνα κλπ...και μέσα σε αυτες τις φυσιολογικές ανησυχίες με θεωρούν και τυχερή! πόσο τύχη θεε μου...και προχθές επειδή βαρέθηκα, απάντησα...τόσο πολύ επιθυμούν εναν συμβιβασμό για να εχουν τις παροχές του κατα τα άλλα φυσιολογικού? δεν λέω και γω τους συμβιβασμούς μου τους αγάπησα, αλλά μεγαλώνοντας καταλαβα οτι έτσι πρέπει να γίνεται, να αγαπας τους συμβιβασμούς για να μπορείς να λατρέψεις το ασυμβίβαστο...
επαναλαμβάνομαι για χιλιοστή φορά...και εύχομαι ταυτόχρονα...τίποτα λιγότερο δεν θέλω να ζήσω....τίποτα λιγότερο απο ένα κόκκινο χαλί να περπατήσω, κ ας είναι βαμμένο με αίμα...