Πάτος δεν υπάρχει...

13/5 με 19/9...καμία σχέση....με απόλυτη σχέση....τέερις μήνες μετά...μάλλον πρέπει να αλλάξει τίτλο το ιστολόγιο...Πάτος... Δεν ξέρω αν διαβάζει κανεις και δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτο...αν και κάποιο πίστευαν πως μπορεί και να με ενδιαφέρει. ποτέ. Είναι σαν απλά να τοποθετείς κομμάτια της ψυχής σου, με κριτή εσένα. όσες φορές μπήκα στην λογική να διαβάσω, με έπιασα αδιάβαστη...τι ομορφιά! Υπάρχει αναγνώστης λοιπόν...εγω. Είμαι αρκετή. Και για μένα και για σενα και για τα εγγόνια που δεν θα εχω. Είμαι αρκετή. Είμαι αρκετή γιατί ακόμη και οταν δεν με αναγνωρίζω μ΄αρεσει να μου ασκώ κριτική. Είμαι αρκετή γιατί ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου, αρκει να το ομολογώ σε μένα. Είμαι αρκετή...γιατί αρκέστηκα. Σε μενα. Δεν εχω πατερίτσες πια...δεν εχω και "πόδια" αλλά ξέρω...και είναι αρκετό. Οτι με ευχαριστούσε μου το βίασαν...οτι με εκανε ευτυχισμένη μου το βίασαν...επέτρεψα όλα να μου τα βιάσουν...απλά, για να δω πως είναι...να μάθω...η μάθηση όμως είναι κάτι που δεν στερέυει..απλά κουράζεσαι να μαθαίνεις... Τι και αν βλέπω τις προθέσεις και τον στόχο? τι και αν βλέπω ? Μακάρι να μην έβλεπα...γιατί οταν βλέπεις μένεις και μόνος... Μήπως τελικά όλη αυτη η αλλαγή της στάσης που υιοθέτησα στα πρ.κεφάλαια ηταν απλά φόβος? φόβος μην μείνω μόνη? πιο μόνος δεν είσαι οταν μονίμως απογοητεύεσαι? ε νομίζω ναι....γιατί...γιατί απλά εκπαιδεύεσαι να δέχεσαι...και οταν δέχεσαι σε εναν τομέα, ασυνείδητα δέχεσαι και στους υπολοίπους...ακούς κατά καιρούς αυτές τις ατάκες "δεν το περίμενα απο σένα" "μα πως το δέχτηκες εσύ αυτο" "γιατί δώθηκες τόσο" "μα πως εσυ ησουν τόσο υπομονετική" "μα εσυ δεν σήκωνες μύγα στο σπαθί σου" ... και λες... χωρίς να το πεις... "απο αγάπη...." οχι τόσο για τους άλλους...μα δεν γίνεται ξαφνικά να αγαπάς ολο τον κόσμο... "απο αγάπη"....για μένα....και για τους φίλους...που πάντα "είχα" "δεν".