Ξέχασα....

Ξέχασα...να πω αυτό που θα έπρεπε να με χαλάει περισσότερο...λέω έπρεπε γιατί δεν με χαλάει ως πρώτο...αλλά θα έπρεπε... αναδρομή.... ενα χρόνο πριν... κ όσο κ αν ήθελα να το αποφύγω... ξάνά... τα ίδια... ξανά τέτάρτη ταξιδι, ξανά παρασκευή επιστροφή... δεν ήθελα... γιατί επαναλαμβάνεται...ξανά... τις ίδιες μέρες...οχι ημερομηνίες μέρες... και μέσα μου εσυ! πήγα στο σπίτι το σκ...στο σπίτι που ζούσες... και είχα καλή διάθεση γιατί κάθε λεπτό είχα την αίσθηση...την πνοη και την μυρωδιά σου... οτι κοιμάσαι...οτι κάπου ήσουν και θα επέτρεφες, οτι θα με έπιανες ξανά ν καπνίζω την ώρα που νόμιζα οτι κοιμόσουν...ήσουν παντού εκεί...και ταυτόχρονα πουθενά... θα κάνω ότι είπες... μου λείπεις...πάντα μου έλειπες... ακόμη και οταν ηταν το σώμα σου εδω...ήμουν ελλειπης... και τώρα σε βλέπω μόνο...μέσα απο εκείνον... τόοο τον λατρέυω... προσπάθησα με λάθος τρόπους να δώσω, ότι μου έλειψε απο σενα.... δεν καταφερα να σταθώ επάξια...μόνο αντάξια.. εκείνος όμως...είναι παραπάνω...κ απο σένα... προστατευσέ τον...κ απο μένα... είμαι λίγη...και αλλού...πάντα ήμουν...λάθος αξία έδωσες... αλλά ποτέ δεν είναι αργά...δώσε σ΄εκείνον...είναι αγνός και το χρειάζεται...εγώ...γεννήθηκα αλλού. μου λείπεις...μου λείπει η φωνή της λογικής σου...μου λείπεις εσυ...μου λείπει ο άντρας της ζωής μου...μου λείπω...εγω... μου λείπει το..."έλα κοπέλα μου""" μου λείπει το χάδι σου...μου λείπει το γέλιο σου, που όλοι λένε πως το έχω...μου λείπεις... προσπαθώ να θυμηθώ πως γινεται τόσο μεγάλη απώλεια, να την έχω πάρει τόσο light... θέλω να σε ακούσω ξανα... να με επιπλήτεις και να με κατευθήνεις...σε όποια λογική δεν ήσουν ποτέ...πόσο σου μοιάζω...