Στο κυρίως...

Σκέφτομαι πάντα μετά...μήπως είμαι υπερβολική, που υιοθέτησα τέτοια υπέρμετρη αξιακή δικαιοσύνη? κ όμως...πιο αυστηρή ημουν κ είμαι με αυτούς που αγαπώ, ότι με αφήνει αδιάφορη δεν το "μέτρησα" ποτέ! Κ είναι λογικό για μένα τουλάχιστον...έχεις απαιτήσεις! Ναι ρε φίλε έχεις απαιτήσεις! Δεν μπορείς να κρίνεις ολο τον κόσμο γύρω σου και οι δικοί σου άνθρωποι να είναι στο απυρόβλητο! Πρώτα απο μέσα μας ξεκινά...και μετά σε όποιους αγαπάμε... Είμαι εξωγήινος? Είμαι υπερβολική...μου είπε... ρε παιδί μου κ γω ρωτάω και εχω ξανααναρωτηθεί, πως μπορείς να χαρακτηρίζεις υπερβολή αυτο που εμένα με ενοχλεί? με πληγώνει? οχι απο ζήλια! απο δικαιοσύνη γαμώτο! απο τον τρόπο που εγω εχω στο μυαλό μου όλα αυτα! γονικά, παιδιά, γονείς, αξίες, αγάπη, δικαιοσύνη, ρόλους, τίτλους, ολα!!! είμαι εξωγήινη? και αν έτσι είμαι, ή έτσι θεωρούμαι, ε ας κοιτάξω την πάρτη μου! ας μείνω μόνη μου, γιατί έτσι νιώθω...όπως κ να χει. θα γράψω κάτι που υποψιάζομαι πως έχω ξαναγράψει...γιατί τις αλήθειες μου συνήθως τις καταθέτω... δεν έγινα μάνα και δεν θα γίνω...αλλά...στο μυαλό μου το έχω οριοθετημένο πολύ αλλιώς! βρες! προσπάθησε! δείξε! καταννόησε! επανόρθωσε γμτ! αν για σένα δεν επέλεξες εσυ... δεν φταίει το παιδί σου...η μάλλον καλύτερα αυτο που έπαψε να είναι "παιδί σου" γιατί απλά εσύ είχες περισσότερο την ανάγκη της μητέρας... κ γω έκανα την μάνα σου...όποτε κ οταν με είχες ανάγκη.... εσύ? πότε έκανες την δική μου? "στην μάνα μου"

Ξανά...μανά ή βάλε τον τόνο όπου θες....

Είνει κάποια πράγματα που πλέον μπορώ να τα χαρακτηρίσω γραφικά...όσο κ αν γραφικά τα θεωρώ όμως δεν τα αποδέχομαι...τπτ δεν είναι τυχαίο ναι το ασπάζομαι...αλλά παλεύω για να μην το επιβεβαιώσω. κ ομως... Θυμάμαι...γιατί κακώς για μένα εχω καλή μνήμη, κάθε χρονιά. Το πρόπερσι δεν θα το σχολιάσω,είχα κάθε λόγο θεωρητικό κ μη να μην είμαι καλά και να περάσω την γενεθλιακή μου μέρα μπροστά σε μια λευκή,γυαλιστερή ταφόπλακα, που πάνω της με χρυσά χαραγμένα γράμματα είχε το όνομα του πατέρα μου. Πέρισυ είχα την τιμή την παραμονή να κάθομαι μπροστά στον ίδιο υπολογιστή να ξεσπαθώνω γιατί ενώ αλλιώς το είχα στο νου μου, κάποιος με το ίδιο ανάστημα κατάφερε να με κάνει να λυγίσω ξανα. Ξανά βροχή, μέσα μου, για άλλους πιο γελοίους λόγους.Φέτος νόμιζα θα την γλυτώσω αλλά....αυτο που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται...μάλλον σε ενα βαθμό ισχύει, και ισχύει μόνο οταν έχεις την διάθεση να μείνεις αμέτοχος και να αφήσεις την έναρξη να γίνει και τέλος...κ κάπως έτσι μάλλον γίνεται. Αλλα πράγματα είχα στο μυαλό μου το πρωί, και χθες...είπα φέτος λέω να γιορτάσω... κατα βάθος μ΄αρεσει η ειρωνία και δεν παραπονιέμαι, ξέρεις όμως γιατί? γιατί πρέπει να δέχεσαι τα πάντα έτσι όπως γίνονται, οχι όλα, αυτα όμως που εχεις προσπαθήσει να γίνουν αλλιώς και δεν πέτυχε πρέπει να τα δέχεσαι. Ο λόγος είναι πως δεν φταις πάντα εσύ...ε ναι....δεν φταίς πάντα εσυ. Ασε κ το περιθώριο να τολμήσει κ κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη του φταιξίματος! Γελάω με μενα...γιατί το μόνο που δεν εχω αλλάξει είναι οτι δίνω ευκαιρίες...είσαι άκυρος, κ όμως θα βοηθήσω, θα προσπαθήσω να επιστήσω την προσοχή σου στο λάθος σου, θα προσπαθήσω να σε κάνω να δεις, να σε κάνω να διορθώσεις μόνος σου, εξαντλούμε και εξαντλώ τις προσπάθειες...ακόμη κ αν το "είσαι άκυρος" δεν πάει σε γκόμενο,σε φίλο, πάει στο μισό...στο μισό της αιτίας της ύπαρξης σου. Αυτό συνήθως λέγεται πατέρας ή μάνα. Πατέρα δεν έχουμε πια...άρα?