Φτάνει που κλαίμε...

Ενα τραγούδι που πάντα ήθελα να το χορέψω...και πάντα θα θέλω.

Για το μαγικό ραβδάκι...

Υπάρχει πάντα η περίπτωση να είναι σκονισμένο στον πάτο ενός συρταριού κ άλλες σε αναμονή κολλημένο στην παλάμη σου...περιμένοντας την σωστή κίνηση...
Κ όπως λεει μια φίλη μου...για να πάρεις φόρα, δεν πρέπει να κάνεις βήμα πίσω...

"κ ας μεγάλωσα κ αν με την ζωή μου μάλωσα..."

ψίθυρος στην μοναξιά..

Η Ευα, το φίδι και ο παράδεισος..

Τι νόημα θα είχε ο παράδεισος αν δεν είχαμε γευτεί την κόλαση?

Για ολα εφταιξε η Ευα? Η μήπως είναι βολική δικαιολογία οταν ο παράδεισος απέχει μίλια μακρυά?

Και γιατί παρακαλώ, γιατί? Απλά επειδή θελήσαμε να γευτούμε ενα μήλο? Εντάξει δεν είναι και σπουδαία η γεύση...μα η πρόκληση μιας δοκιμασίας πάντα είναι σπουδαία.
Κ αν δεν δοκιμάσεις την ανοστίκλα, πως είσαι σε θέση να γευτείς την νοστιμια? Η έστω να την διακρίνεις...
Την γεύση που κατακλιζει τον ουρανίσκο και παραλύει τις αισθήσεις...ναι αυτη, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί...και είμαστε έχοντας την πολυτέλεια της αναγνωρισιμότητας....

ας είναι καλά η Ευα...μας έμαθε να δοκιμάζουμε....
ας είναι καλά ο Αδάμ μας έμαθε να τολμάμε...
ας είναι καλά το φίδι μας έμαθε να αναγνωρίζουμε...
ας είναι καλά ο παράδεισος...γιατί ξέρουμε οτι κάπου υπάρχει.-

Μη με φοβάσαι...

Αναπτήρας...

Για ποιον πρόλαβα...για ποιον άργησα...

Γιατί όλοι εχουμε τεράστιες απαιτήσεις...

Το κόσμημα της λύπης...

Αλλη μια κίτρινη....

Repeat...
"όνειρα σου τραγουδάω...ψέματα παντού σκορπάω..."
Τι έλεγα πριν?
Α ναι...θάλασσα...
Υπάρχει άνθρωπος που δεν εχει σκεφτεί να αφεθεί στην θάλασσα? Κ όπου σε πάει το κύμα...εχεις πάντα όμως την αίσθηση πως θα είναι κάπου γαλήνια...
Ετσι όπως ειπώθηκε ακούστηκε σαν το φτερό στον άνεμο ενα πράγμα ε? μόνο που εκείνο εχει αρνητική έννοια...μα γιατί? είναι ποιο επικίνδυνος ο άνεμος και η ενταση του απο τα μυστικά της θάλασσας?

" αγκαλιά να με πάρεις θάλασσα μου εσυ...την μπορώ την αλμύρα και ας είμαι πληγή...
γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσα μου και πες, τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά και οι σιωπές...αν με ζητήσει κανείς δεν υπάρχω εγω θαλασσά μου να πεις...μέσα σου χάθηκα πια...απ΄το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά..."

Μια ακόμη κίτρινη...

Μια ακόμη κίτρινη με 2 πάγους...
Κ ολα αλλάζουν όψη...
Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και το φεγγάρι σήμερα ανύπαρκτο..πότε θα ξαναεμφανιστεί άραγε?
Μόλις ξεκίνησα να γράφω εσβησαν ως δια μαγείας όλες οι λάμπες που φώτιζαν το δρομάκι κάτω απο τον λόφο...Υπερφόρτωση δικτύου ή κρανίου?
Και για να μην ενοχλώ τους γείτονες με την εκωφαντική ποικίλης ύλης μουσική μου την ακούω πλέον στο pc…γράφοντας στο ημερολόγιο...γιατί αυτο είναι ,ημερολόγιο. Ασχέτως αν τα ακαταλαβίστικα του καθενός είναι μόνο δικά του...ασχέτως αν μόνο εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει και γιατί...αυτη δεν είναι και η ουσία? Η οχι? Ποια είναι η ουσία? Να αφήνουμε εντυπώσεις με καλοστημένα κείμενα και εμπλουτισμένο λεξιλόγιο? Στ΄αρχίδια μου. Κάπου ανάμεσα στα γραπτά του άλλου ψάχνουμε κάτι δικό μας...ελευθερία έκφρασης, αποδοχή ή απόρριψη, μα δικαίωμα κριτικής...οχι κανένα...κ όποιος ξέρει να σε «διαβάζει» διαβάζει και τα γραπτά σου...
Ενα γαμημένο ημερολόγιο είναι και τίποτα παραπάνω ή πολλά παραπάνω!
Η εκφράζεσαι η φουντάρεις στο κενό!
Αλλη μια τεκίλα...μισό...
Το ημερολόγιο αλλάζει μορφή με την πάροδο του χρόνου...
Ημερολόγιο με ολη την σημασία της λέξεως δεν ειχα ποτέ...να γράφω κάθε μέρα τι και πως...μπα....
Δυο κούτες με σημειωματάρια όμως εχω...και κάθε φορά που ανατρέχω σ΄αυτα νιώθω σαν να μην άλλαξε τίποτα...
Θυμάμαι ενα βράδυ στα 13 μου που ειχα αποφασίσει να χαιρετίσω τα εγκόσμια...εκατσα και εγραψα ολους τους λόγους και τις συμβουλές μου σ΄αυτους που θα΄μεναν πίσω...και μετά απλά με πήρε ο ύπνος...φαίνεται άλλαξα γνώμη στην πορεία...Απο τα 14 και μετά σε κάθε ανάγνωση του όποιου κειμένου μου η μόνη λέξη που ηταν σταθερή αξία της συγγραφής ηταν το «πνίγομαι»..λες να μου εγινε συνηθεια απο τότε? Απο τις τόσες φορές που βίωσα τον πνιγμό, η ζωή μου γέμισε με θάλασσα...

Γνήσια σκορπίνα...?

Η φωτιά...
Παγίδα..στην όψη της το βλέμμα γαληνεύει...ξεχνάει τον κίνδυνο...γήινο ουράνιο τόξο...πανδαισία πορφυρών λικνισμάτων. Η ζεστασιά της, μαγνήτης...το πάθος της θεριεύει...ο άνεμος εραστής της...

Κλειός...
Κύκλος...ολα σε κύκλο καταλήγουν...ερχονται και επανέρχονται...ενας κλείνει κ αλλος ανοίγει...πολλές φορές στροβιλίζεσαι στον ίδιο..η αίσθηση πάντα διαφορετική...την μια ασφάλεια και την άλλη καταπίεση...τότε μάλλον τον αποκαλώ κλειό...
Πότε θέλω να είμαι θεατής του και πότε δρομέας του...ενας καλός ηθοποιός πάντα δεχεται να υποδυθεί όλους τους ρόλους..

Το κεντρί...
Άλλωτε σημαίνει κίνδυνο...κ άλλωτε καρφίτσα σωτηρίας...λύτρωση και απειλή μαζί...
Άλλωτε προστασία και άλλωτε απειλή...
Χίλιες νύχτες θανατηφόρο και μια χάδι...
Πολλές φορές το ονειρεύομαι μαύρο κ αλλες κόκκινο στην αντανάκλαση της φωτιάς..
Δεν παύει όμως ποτέ να είναι κτήμα μου...κ η χρήση του δική μου..

Γνήσια σκορπίνα.
Λένε...
Πως αν κλειστεί σε εναν πύρινο κύκλο και δεν βρίσκει διέξοδο θα προτιμήσει να γυρίσει το κεντρί της προς τα πάνω της παρά να νιώσει την ήττα της άνισης μάχης...
Λένε...
Πως το κεντρί της το χρησιμοποιεί ύπουλα...και είναι πάντα θανατηφόρο...
Λένε...
Πως το κάνει μόνο οταν απειλείται...
Λένε...
Πως δεν ξεχνάει ποτέ και πάντα επιστρέφει....
Λένε...
Πως δεν ξέρει να συγχωρεί και πάντα εκδικείται...
Λένε...

Λέω...
Πως ενας άνθρωπος που δεν μπορεί και συγχωρεί τον εαυτό του δεν ξέρει να συγχωρεί και τους άλλους...
Λέω...
Πως η μνήμη δεν είναι επιλεκτική...μα πάντα πονάει.
Λέω...
Πως όλοι ασπίδα γίνονται στην απειλή...
Λέω...
Πως το θανατηφόρο για τον καθένα είναι αυτο που εκείνος ορίζει σαν τέτοιο...
Λέω...
Πως αν δεν σκεφτείς να δοκιμάσεις το ίδιο σου το δηλητήριο, δεν θα μάθεις ποτέ πως εχεις και φτερά....
Πάντα ξεχνάμε πως υπάρχει και η εναέρια διέξοδος.

Σταγόνες...

Σκέψου....τα κρίσιμα λεπτά, τα τελευταία....οταν εχεις "αδειάσει"....Οταν τα χείλη σου ξερά ασπρίζουν...οταν το χρώμα σου είναι μόνο ενα...σαν ολα τα αλλα.... τι σε κρατάει ακόμη? τι?

Σταγόνες...σταγόνες...

Οι τελευταίες σταγόνες αίματος...

Παντα...οι τελευταίες σταγόνες αίματος....σε κρατούν αλλο λίγο...

πόσο όμως?

Επιβραδύνεις την αναπνοή...Ελαχιστοποιείς τις κινήσεις...Κλείνεις τα μάτια....Σκέφτεσαι οτι πιο όμορφο εχεις να θυμάσαι...Χανεσαι...μα...

Εχεις ακόμη την πολυτέλεια της διαχειρισης...των τελευταίων σου σταγόνων...ναι...αυτων που σε κρατούν ακόμη...

No more bets...

Διακρίνεσαι για τον δυναμισμό και την σωστή κρίση σου...τα εφόδια δικά σου, συλλέκτης ετών...φυσική κατάσταση και ηθικό, διδαγμένα απο εθελοντική κατάταξη...κ ησουν εισαι και θα είσαι μια ζωή εθελοντής στην ζωή...

Αλογο κούρσας στα 30 σου...αφου ήδη είχες απομυθοποιήσει τον τίτλο...κ ομως η ζωή δεν ρωτάει...απλά σε στέλνει για ακόμη ενα γύρο...

Κ ελπίδα πεθαίνει πάντα μόνη...

Λες πως θα ειναι ο τελευταίος...κ όμως δεν νοιάστηκες ποτέ για τον αγώνα, μα γι΄αυτους που πόνταραν στα γόνατα σου...γι΄αυτους δεν λύγισες, γι΄αυτους ο πόνος σου εγινε μπουκιά και τον κατάπιες...οχι δεν είσαι ήρωας! ρομαντικός μαλάκας είσαι μα που καθρέφτης να το πεις!

Γιατί όλοι στον καθρέφτη σου θαυμαζαν την ομορφιά σου....

Αλογο κούρσας έλεγαν....και τα στοιχήματα βροχή!