Γνήσια σκορπίνα...?

Η φωτιά...
Παγίδα..στην όψη της το βλέμμα γαληνεύει...ξεχνάει τον κίνδυνο...γήινο ουράνιο τόξο...πανδαισία πορφυρών λικνισμάτων. Η ζεστασιά της, μαγνήτης...το πάθος της θεριεύει...ο άνεμος εραστής της...

Κλειός...
Κύκλος...ολα σε κύκλο καταλήγουν...ερχονται και επανέρχονται...ενας κλείνει κ αλλος ανοίγει...πολλές φορές στροβιλίζεσαι στον ίδιο..η αίσθηση πάντα διαφορετική...την μια ασφάλεια και την άλλη καταπίεση...τότε μάλλον τον αποκαλώ κλειό...
Πότε θέλω να είμαι θεατής του και πότε δρομέας του...ενας καλός ηθοποιός πάντα δεχεται να υποδυθεί όλους τους ρόλους..

Το κεντρί...
Άλλωτε σημαίνει κίνδυνο...κ άλλωτε καρφίτσα σωτηρίας...λύτρωση και απειλή μαζί...
Άλλωτε προστασία και άλλωτε απειλή...
Χίλιες νύχτες θανατηφόρο και μια χάδι...
Πολλές φορές το ονειρεύομαι μαύρο κ αλλες κόκκινο στην αντανάκλαση της φωτιάς..
Δεν παύει όμως ποτέ να είναι κτήμα μου...κ η χρήση του δική μου..

Γνήσια σκορπίνα.
Λένε...
Πως αν κλειστεί σε εναν πύρινο κύκλο και δεν βρίσκει διέξοδο θα προτιμήσει να γυρίσει το κεντρί της προς τα πάνω της παρά να νιώσει την ήττα της άνισης μάχης...
Λένε...
Πως το κεντρί της το χρησιμοποιεί ύπουλα...και είναι πάντα θανατηφόρο...
Λένε...
Πως το κάνει μόνο οταν απειλείται...
Λένε...
Πως δεν ξεχνάει ποτέ και πάντα επιστρέφει....
Λένε...
Πως δεν ξέρει να συγχωρεί και πάντα εκδικείται...
Λένε...

Λέω...
Πως ενας άνθρωπος που δεν μπορεί και συγχωρεί τον εαυτό του δεν ξέρει να συγχωρεί και τους άλλους...
Λέω...
Πως η μνήμη δεν είναι επιλεκτική...μα πάντα πονάει.
Λέω...
Πως όλοι ασπίδα γίνονται στην απειλή...
Λέω...
Πως το θανατηφόρο για τον καθένα είναι αυτο που εκείνος ορίζει σαν τέτοιο...
Λέω...
Πως αν δεν σκεφτείς να δοκιμάσεις το ίδιο σου το δηλητήριο, δεν θα μάθεις ποτέ πως εχεις και φτερά....
Πάντα ξεχνάμε πως υπάρχει και η εναέρια διέξοδος.