Μια ακόμη κίτρινη με 2 πάγους...
Κ ολα αλλάζουν όψη...
Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και το φεγγάρι σήμερα ανύπαρκτο..πότε θα ξαναεμφανιστεί άραγε?
Μόλις ξεκίνησα να γράφω εσβησαν ως δια μαγείας όλες οι λάμπες που φώτιζαν το δρομάκι κάτω απο τον λόφο...Υπερφόρτωση δικτύου ή κρανίου?
Και για να μην ενοχλώ τους γείτονες με την εκωφαντική ποικίλης ύλης μουσική μου την ακούω πλέον στο pc…γράφοντας στο ημερολόγιο...γιατί αυτο είναι ,ημερολόγιο. Ασχέτως αν τα ακαταλαβίστικα του καθενός είναι μόνο δικά του...ασχέτως αν μόνο εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει και γιατί...αυτη δεν είναι και η ουσία? Η οχι? Ποια είναι η ουσία? Να αφήνουμε εντυπώσεις με καλοστημένα κείμενα και εμπλουτισμένο λεξιλόγιο? Στ΄αρχίδια μου. Κάπου ανάμεσα στα γραπτά του άλλου ψάχνουμε κάτι δικό μας...ελευθερία έκφρασης, αποδοχή ή απόρριψη, μα δικαίωμα κριτικής...οχι κανένα...κ όποιος ξέρει να σε «διαβάζει» διαβάζει και τα γραπτά σου...
Ενα γαμημένο ημερολόγιο είναι και τίποτα παραπάνω ή πολλά παραπάνω!
Η εκφράζεσαι η φουντάρεις στο κενό!
Αλλη μια τεκίλα...μισό...
Το ημερολόγιο αλλάζει μορφή με την πάροδο του χρόνου...
Ημερολόγιο με ολη την σημασία της λέξεως δεν ειχα ποτέ...να γράφω κάθε μέρα τι και πως...μπα....
Δυο κούτες με σημειωματάρια όμως εχω...και κάθε φορά που ανατρέχω σ΄αυτα νιώθω σαν να μην άλλαξε τίποτα...
Θυμάμαι ενα βράδυ στα 13 μου που ειχα αποφασίσει να χαιρετίσω τα εγκόσμια...εκατσα και εγραψα ολους τους λόγους και τις συμβουλές μου σ΄αυτους που θα΄μεναν πίσω...και μετά απλά με πήρε ο ύπνος...φαίνεται άλλαξα γνώμη στην πορεία...Απο τα 14 και μετά σε κάθε ανάγνωση του όποιου κειμένου μου η μόνη λέξη που ηταν σταθερή αξία της συγγραφής ηταν το «πνίγομαι»..λες να μου εγινε συνηθεια απο τότε? Απο τις τόσες φορές που βίωσα τον πνιγμό, η ζωή μου γέμισε με θάλασσα...
Κ ολα αλλάζουν όψη...
Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και το φεγγάρι σήμερα ανύπαρκτο..πότε θα ξαναεμφανιστεί άραγε?
Μόλις ξεκίνησα να γράφω εσβησαν ως δια μαγείας όλες οι λάμπες που φώτιζαν το δρομάκι κάτω απο τον λόφο...Υπερφόρτωση δικτύου ή κρανίου?
Και για να μην ενοχλώ τους γείτονες με την εκωφαντική ποικίλης ύλης μουσική μου την ακούω πλέον στο pc…γράφοντας στο ημερολόγιο...γιατί αυτο είναι ,ημερολόγιο. Ασχέτως αν τα ακαταλαβίστικα του καθενός είναι μόνο δικά του...ασχέτως αν μόνο εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει και γιατί...αυτη δεν είναι και η ουσία? Η οχι? Ποια είναι η ουσία? Να αφήνουμε εντυπώσεις με καλοστημένα κείμενα και εμπλουτισμένο λεξιλόγιο? Στ΄αρχίδια μου. Κάπου ανάμεσα στα γραπτά του άλλου ψάχνουμε κάτι δικό μας...ελευθερία έκφρασης, αποδοχή ή απόρριψη, μα δικαίωμα κριτικής...οχι κανένα...κ όποιος ξέρει να σε «διαβάζει» διαβάζει και τα γραπτά σου...
Ενα γαμημένο ημερολόγιο είναι και τίποτα παραπάνω ή πολλά παραπάνω!
Η εκφράζεσαι η φουντάρεις στο κενό!
Αλλη μια τεκίλα...μισό...
Το ημερολόγιο αλλάζει μορφή με την πάροδο του χρόνου...
Ημερολόγιο με ολη την σημασία της λέξεως δεν ειχα ποτέ...να γράφω κάθε μέρα τι και πως...μπα....
Δυο κούτες με σημειωματάρια όμως εχω...και κάθε φορά που ανατρέχω σ΄αυτα νιώθω σαν να μην άλλαξε τίποτα...
Θυμάμαι ενα βράδυ στα 13 μου που ειχα αποφασίσει να χαιρετίσω τα εγκόσμια...εκατσα και εγραψα ολους τους λόγους και τις συμβουλές μου σ΄αυτους που θα΄μεναν πίσω...και μετά απλά με πήρε ο ύπνος...φαίνεται άλλαξα γνώμη στην πορεία...Απο τα 14 και μετά σε κάθε ανάγνωση του όποιου κειμένου μου η μόνη λέξη που ηταν σταθερή αξία της συγγραφής ηταν το «πνίγομαι»..λες να μου εγινε συνηθεια απο τότε? Απο τις τόσες φορές που βίωσα τον πνιγμό, η ζωή μου γέμισε με θάλασσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου