Κ όμως...

Γιατί για άλλο ξεκίνησα και η φρίκη με παρέσυρε...
Κ όμως...έχω ακόμη πολλά...πολλά να δώσω...αυτό ήθελα να καταθέσω.
Ίσως φταίει το γεγονός πως κάποτε κάποιος μου είπε πως θα γεμίσει την ψυχή μου με λουλούδια...
κ απο τότε απλά έχω να μοιράζω...
Αντε καλό μας βράδυ!

Κ όμως...

Κ όμως νιώθω πως έχω πολλά...πάντα είχα πολλά κ ανεξάντλητα...δεν ζητούσα, δεν ζητάω...
το μόνο πράγμα που ζήτησα ποτέ, απο όλους τους ανθρώπους που πέρασαν απο πάνω μου, γιατί έτσι είναι, είτε φίλοι, είτε έρωτες, αν δεν περάσουν απο πάνω σου σαν οδοστροτήρας δεν σου είναι ποτέ τίποτα! το μόνο λοιπόν που ζήτησα απο όλους αυτους εμμέσως και αμέσως...είναι σεβασμό...οχι για τους τύπους, για ότι ποτέ αποκάλεσα ψυχή! γιατί σε ότι μικρό κ αν έκανα...άφηνά πάντα κομμάτια της ψυχής μου...ποτέ άψυχα..ποτέ επαγγελματικά! δεν είναι η ζωή συναλλαγή! είναι ψυχή!
Το μόνο που ζήτησα λοιπόν...αυτο δεν τήρησε κανείς!
Ποιον? ποιον να πρωτοθυμηθώ? φίλο? έρωτα? ποιον?
Ρώσικη ρουλέτα η ψυχή μου!
και μετά μου λένε...πως είμαι τόσο απαθής...
μαθήματα παίρνω...κ όμως δεν τα καταφέρνω.

Η γη γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει...

Κύκλους κάνει και΄μεις κύκλους πάνω της...
Το στενάχωρο είναι πως οταν ξαναφτάνεις στο ίδιο σημείο αναρωτιέσαι για ποιό λόγο τόσος χαμένος χρόνος για ακόμη εναν κύκλο...
Κ η γη γυρίζει, γυρίζει, γύριζει...

Η ζωή δεν είναι Αναπνοές...είναι όσα μας κόβουν την ανάσα...

Όσα μας κόβουν την ανάσα ε?
Πόσα πράγματα και πόσες στιγμές, γιατί σε στιγμές αναφερόμαστε, μας κόβουν την ανάσα? Πληθώρα συναισθημάτων...και πρώτος και καλύτερος ο αδιαμφισβήτητος φόβος. Ναι, αυτος μας κόβει ανεξαιρέτως την ανάσα...εχει την πρωτιά πως να το κάνουμε.Οταν το πρωτοδιάβασα αυτο, γιατί δικό μου δεν είναι, μου κόπηκε η ανάσα...
Μέσα σε μια τόση δα προτασούλα βρήκα όσα με λέξεις και παραδείγματα προσπαθούσα να εξηγήσω εδω και καιρό. Βρήκα το ζητούμενο μου...την ουσία των λέξεων, το νόημα της πρότασης, το δικό μου...
Κοίτα παραλογισμός...για εναν άνθρωπο που συχνά του κόβεται η ανάσα και με τεχνητά μέσα προσπαθεί να την επαναφέρει, το ζητούμενο του είναι, να του κόβεται η ανάσα...οχι απο το άσθμα, μα απ΄την ζωή...
Πόσο χαζά ακούγεται...θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως ζητάω πράγματα που δεν γίνονται, η έστω δεν έχουν διάρκεια, μα κανείς δεν μπορεί να προσγειώσει το δικαίωμα μου να το ζητώ...να ζητώ αυτό το ανώμαλο ίσως ιδανικό μου...Παρ΄οτι είμαι φανατικά δηλωμένη ως ενθουσιώδης, διαταραγμένος άνθρωπος, που στα απλά ελληνικά σημαίνει πως η διάρκεια του ενθουσιασμού μου είναι ίση με την ζωή μιας πεταλούδας, αρνούμαι να πιστέψω πως καλούμαι να ζήσω μια ζωή χωρίς πεταλούδες! Στο στομάχι, στο κεφάλι, στον αέρα, στην ζωή...
Η ζωή για μένα...με εξαίρεση τον κακό φόβο, αυτον που μας κόβει την ανάσα μόνο για λάθος λόγους και με λάθος σκοπούς...πρέπει να έχει στο πρόγραμμα τουλάχιστον μια φορά την ημέρα προσωρινή διακοπή της ανάσας...κ αν ακούγεται τόσο μεγάλο, είναι τόσο μα τόσο απλό...
Μου κόβει την ανάσα...

Ένα ατόφιο χαμόγελο...
Μια ζεστή ματιά...
Μια σκέψη πληρότητας...
Μια αίσθηση ασφάλειας...
Ενα φιλί, χωρίς ανάσα...
Μια καλή γεύση...
Η δημιουργία...
Τα όνειρα...
Μια μεγάλη αλήθεια..
Ενα διάλλειμα απο την καθημερινότητα...
Οι φίλοι...
Ο έρωτας...

Αρκεί όλα αυτά...να γίνονται με αναπνοή απο ψυχής...

Λύσσα...

Κ οι ουρανοί άνοιξαν...φώτισαν όλο το σπίτι...Η πρώτη αστραπή με περίμενε στο παράθυρο...
Λύσσα...
Απο τις αγαπημένες μου λέξεις...ετσι κ η βροχή..με λύσσα πέφτει...κ οχι στο έδαφος, πλάγια, λες κ απόψε τα έβαλε με τον αέρα..φλερτάρουν με λύσσα...βροντοφωνάζοντας την ένταση κ το πάθος τους...αυτομαστιγώνονται, κ μεις απλά τρομάζουμε στις κραυγές τους, ξεχνώντας πως έτσι θα΄πρεπε νά είναι...

Σπόρος...

Σπόρος...σε πατάνε και σε σπρώχνουν στην γη...αλλά δεν ξέρουν...αφου σπόρος ήσουν...έπρεπε να σε φυτέψουν για να ανθίσεις...
Αραγε αυτή η διαδικασία που έγινε στα 12 επαναλαμβάνεται απ΄αορίστου?

Αφωνη...

Επαναδημοσίευση...γιατί απλά θυμήθηκα μια άφωνη νύχτα που η φωνή του Στόκα μου τα έλεγε όλα...

Μα μου΄χει λείψει....

Ωρες...ώρες είναι, οχι χρόνια...ώρες.
Ώρες που τρέχουν...και γω σκέφτομαι πόσα "σπίτια" εχω "εγκαταλείψει" μέχρι τώρα...Βλέπω μόνο αντικείμενα με κρυμμένες ιστορίες απο πίσω...αλλά κ αυτά δικά μου είναι...σε όλες τις κρυψώνες μου, αυτής της ζωής...εχω "αφημένες" αναμνήσεις πίσω απο άψυχα υποτίθεται αντικείμενα κ οταν βραδιάζει τα άψυχα γίνονται έμψυχα...χορεύουν στα μάτια μου μπροστά και το μόνο που μου προκαλούν είναι μια γλύκα στα μάτια...σπάνια αίσθηση...μαζί με την γλύκα έρχεται και η φυγή...ακαριαία αναρωτιέμαι αν υπάρχει χώρος που να μην εχω αφήσει κάτι...κάτι απο μένα...κ αν θα υπάρξει ποτέ κάτι για μένα...οχι απο μένα...για μένα...αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει χώρος άψυχος για μένα...αν θα νιώσω ποτέ την ύπαρξη μου σε άψυχο χώρο..η σε άψυχο χορό...
Η καλύτερη ατάκα της ημέρας..."σταμάτα να δηλώνεις τις γνώσεις σου και την ικανότητα σου, την εμπιστοσύνη που εμπνέεις στους άλλους,κάνε οτι δεν ξέρεις...καλύτερα θα περνάς"
Σταμάτησα να μιλάω...και έκατσα να το σκεφτώ...αφου το κάνω με απέραντη ευχαρίστηση, πως θα μπορούσα να απαρνηθώ την ύπαρξη μου? πως θα μπορούσα να δηλώνω ανήξερη, ανήμπορη και απροστάτευτη ενώ όλο το είναι μου φωνάζει πως αντέχω κ άλλο βάρος...και το κάνω με ευχαρίστηση...αλλά είχε δίκιο η κυρία που με ήξερε μόλις 2 ώρες...
το κατάλαβε μάλλον γιατί έγερνα...
και επιστρέφω στο προηγούμενο θέμα...απο όπου κ αν φεύγουμε πάντα επιστρέφουμε σαν τους δολοφόνους στον τόπο του εγκλήματος...κ αυτο το μέρος είναι για όλους ίδιο...απο εκεί που ξεκινούν όλα...είναι σαν να μην εχει περάσει μια μέρα...αρχίζεις και παρασύρεσαι νομίζοντας πως όντως δεν πέρασε μια μέρα, αρκεί να περάσεις φευγαλέα απο κάποιον στημένο καθρέφτη...εκεί βλέπεις μια γυναίκα...λείπει πια..λείπει πια απο το βλέμμα αυτη η παιδική γλύκα...και λείπεις και συ μαζί...είσαι ότι έμεινε...ή ότι έγινες...και ότι έγινες οφείλεται σ΄αυτα που έζησες εκεί...
το δικό μου είναι στις αποχρώσεις του ξύλου μαζί με μεταλλικά στοιχεία...παράξενα αντικείμενα στολίζουν τα ράφια του γραφείου, απο μια άλλη εποχή...
και νιώθω θλίψη...μα μου΄χει λείψει, το κοριτσάκι αυτο...

Γερνάω μαμά...