Η ζωή δεν είναι Αναπνοές...είναι όσα μας κόβουν την ανάσα...

Όσα μας κόβουν την ανάσα ε?
Πόσα πράγματα και πόσες στιγμές, γιατί σε στιγμές αναφερόμαστε, μας κόβουν την ανάσα? Πληθώρα συναισθημάτων...και πρώτος και καλύτερος ο αδιαμφισβήτητος φόβος. Ναι, αυτος μας κόβει ανεξαιρέτως την ανάσα...εχει την πρωτιά πως να το κάνουμε.Οταν το πρωτοδιάβασα αυτο, γιατί δικό μου δεν είναι, μου κόπηκε η ανάσα...
Μέσα σε μια τόση δα προτασούλα βρήκα όσα με λέξεις και παραδείγματα προσπαθούσα να εξηγήσω εδω και καιρό. Βρήκα το ζητούμενο μου...την ουσία των λέξεων, το νόημα της πρότασης, το δικό μου...
Κοίτα παραλογισμός...για εναν άνθρωπο που συχνά του κόβεται η ανάσα και με τεχνητά μέσα προσπαθεί να την επαναφέρει, το ζητούμενο του είναι, να του κόβεται η ανάσα...οχι απο το άσθμα, μα απ΄την ζωή...
Πόσο χαζά ακούγεται...θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως ζητάω πράγματα που δεν γίνονται, η έστω δεν έχουν διάρκεια, μα κανείς δεν μπορεί να προσγειώσει το δικαίωμα μου να το ζητώ...να ζητώ αυτό το ανώμαλο ίσως ιδανικό μου...Παρ΄οτι είμαι φανατικά δηλωμένη ως ενθουσιώδης, διαταραγμένος άνθρωπος, που στα απλά ελληνικά σημαίνει πως η διάρκεια του ενθουσιασμού μου είναι ίση με την ζωή μιας πεταλούδας, αρνούμαι να πιστέψω πως καλούμαι να ζήσω μια ζωή χωρίς πεταλούδες! Στο στομάχι, στο κεφάλι, στον αέρα, στην ζωή...
Η ζωή για μένα...με εξαίρεση τον κακό φόβο, αυτον που μας κόβει την ανάσα μόνο για λάθος λόγους και με λάθος σκοπούς...πρέπει να έχει στο πρόγραμμα τουλάχιστον μια φορά την ημέρα προσωρινή διακοπή της ανάσας...κ αν ακούγεται τόσο μεγάλο, είναι τόσο μα τόσο απλό...
Μου κόβει την ανάσα...

Ένα ατόφιο χαμόγελο...
Μια ζεστή ματιά...
Μια σκέψη πληρότητας...
Μια αίσθηση ασφάλειας...
Ενα φιλί, χωρίς ανάσα...
Μια καλή γεύση...
Η δημιουργία...
Τα όνειρα...
Μια μεγάλη αλήθεια..
Ενα διάλλειμα απο την καθημερινότητα...
Οι φίλοι...
Ο έρωτας...

Αρκεί όλα αυτά...να γίνονται με αναπνοή απο ψυχής...