Just fly...: Μαρτίου 2010

overdose...λίγο ακόμη...

Λίγο ακόμη και μετά αυτο το blog θα κάνει καιρό να με ξαναδεί...υπομονή...
γιατί να μου πεις τα γράφω εδω? γιατί ξεφορτώνω μυαλό θέλει? είναι ο πιο καλός συνομιλητης...αφαντος και αθόρυβος όπως μου αρμόζει.
και τώρα παίζει το "αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα"...και γω σκέφτομαι πως δεν θα άλλαζα μόνο το χρώμα της θάλασσας...τελείωσε...και το επόμενο ξεκίνησε...μοναξιά μου όλα...
και ετσι είναι...μεγάλο πράγμα η επιλογή της...
κ όμως πολύ μεγάλο...
"τις νύχτες ντύνεσαι μικρός, κάποιον να ξεγελάσεις και ενα κακό που ήρθε χθες τρέχεις για να προφτάσεις"
μόναξιά μου όλα...μοναξιά μου...τίποτα....τελείωσε...και ξεκίνησε αυτο που με κάνει να τραγουδάω και να λικνίζομαι στα 50 τετραγωνικά του σαλονιού...μάλλον γι΄αυτο μου άρεσε αυτο το σπίτι...επειδή μπορώ να χορεύω άνετα...
"κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό"
"Αυτή η νύχτα μένει αιώνες παγωμένη που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο"
"χάθηκα και γω καποια βραδιά"...
αυτο το τραγούδι μου τα "λέει" όλα...
τελείωσε...
"αγάπης φως της γης ταξίδια"
γιατί πάντα μου φεύγει ενα δάκρυ μόλις ακούω τον στίχο "στο φως του ήλιου θ΄ακουμπήσω, το καλοκαίρι να μυρίσω...μ΄ασπρο πανί θα ταξιδέψω, μικρό κορίτσι να σε κλέψω...όσο αγαπάω μένω πίσω κ όλο μ΄αφήνεις να σ΄αφήσω..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Πως μ΄αρεσει..

Πως μ΄αρεσει το σκοτάδι...
μόνο το φως της πόλης με φωτίζει...τώρα και η οθόνη...είναι όμως μαγικό...
Με κάνει να σκέφτομαι πως, σκοτάδι ήμουν πάντα...ε? δεν ημουν?
πόσες φορές μπήκα στην λογική να εξηγήσω ενα ξεχασμένο βλέμμα...που είναι το κακό? που είναι το κακό οταν παρασύρεται ενα βλέμμα?
που είναι το κακό οταν παρασύρεται ενα κορμί?
που είναι το κακό όταν παρασύρεται...
είναι όμορφα...να αφήνεσαι...και μαγικός ο συνδυασμός του να μπορείς να αφήνεσαι με παρέα...χωρίς κανείς να μπει στην λογική να ρωτήσει...που είσαι? τι σκέφτεσαι?
είμαι εδω...και παρασύρομαι...
και να εχει καλύψει η απάντηση σου...αν και...αν μπεις στην λογική να απαντήσεις εχεις ηδη σταματήσει-ξενερώσει...
αυτο λέω...
και το cd ξαναπαίζει απο την αρχή...εκεί στον νότο...και χωρίς να το θέλω ακούω τον στίχο...
μισό...παρασύρομαι...

και τα παράθυρα διάπλατα για να μπαίνει ο αέρας της βροχής...
Λυπάμαι...
λυπάμαι που δεν θα είμαι απο αυτούς που θα ζήσω μια εικονική ευτυχία...
λυπάμαι οχι για μένα...για αυτους που έλπιζαν...οτι μπορεί και να το κάνω...
πόσο καλά μας ξέρουν οι γονείς μας τελικά...αν, αν μπουν ποτέ στην λογική να μας μάθουν...βλέπεις σε κάθε βλέμμα την αγωνία...την αγωνία να αράξει το "ασυμβίβαστο παιδί τους"...
προσπάθησα...
οχι να συμβιβαστώ, να ζήσω φυσιολογικά...αλλά...
εχω πλέον πειστεί...
εχω χαρακτηρίσει άλλους ανθρώπους γι΄αυτο που θα πω, μα ποτέ εμένα...ίσως ήρθε η ώρα μου...
κάποιοι απο εμας...μάλλον εχουν γεννηθεί ώς παραδείγματα προς αποφυγή...ε?
μετά απο την κρίσιμη ώρα της θλίψης μου...σκέφτομαι πως δεν ζητάω πολλά...
μόνο ενα...
αλήθεια...
αλήθεια...
αυτό θέλω...
αλήθεια.

Βρέξε....

Βρέχει...

Πως γίνεται και πάντα βρέχει...βρέχει μαζί μου....
καιρός για κάθαρση...ε?
και η θέα χάνεται πίσω απο την βροχή...και του μπαλκονιού και η δική μου...

Να μάθω τώρα να γελάω...να μάθω να χάνω...

Πούλα με...

Χωρίς λόγια...

Κ το αγαπημένο μου...

Σε κάθε άκουσμα αυτου του τραγουδιού...γέμιζε η ψυχή μου με μια ελπίδα...για το ιδανικό...
" Πέλαγο να ζήσω δεν θα βρω,
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ,
πότε άστρα πότε άκρο της αβύσσου...
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό...τα χρόνια μου σεντόνια μου, τσιγάρα να τα σβήσω...

μου γνεφε η καρδιά, πάρε μυρωδιά, το λάδι εδω πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι"