Πως μ΄αρεσει..

Πως μ΄αρεσει το σκοτάδι...
μόνο το φως της πόλης με φωτίζει...τώρα και η οθόνη...είναι όμως μαγικό...
Με κάνει να σκέφτομαι πως, σκοτάδι ήμουν πάντα...ε? δεν ημουν?
πόσες φορές μπήκα στην λογική να εξηγήσω ενα ξεχασμένο βλέμμα...που είναι το κακό? που είναι το κακό οταν παρασύρεται ενα βλέμμα?
που είναι το κακό οταν παρασύρεται ενα κορμί?
που είναι το κακό όταν παρασύρεται...
είναι όμορφα...να αφήνεσαι...και μαγικός ο συνδυασμός του να μπορείς να αφήνεσαι με παρέα...χωρίς κανείς να μπει στην λογική να ρωτήσει...που είσαι? τι σκέφτεσαι?
είμαι εδω...και παρασύρομαι...
και να εχει καλύψει η απάντηση σου...αν και...αν μπεις στην λογική να απαντήσεις εχεις ηδη σταματήσει-ξενερώσει...
αυτο λέω...
και το cd ξαναπαίζει απο την αρχή...εκεί στον νότο...και χωρίς να το θέλω ακούω τον στίχο...
μισό...παρασύρομαι...

και τα παράθυρα διάπλατα για να μπαίνει ο αέρας της βροχής...
Λυπάμαι...
λυπάμαι που δεν θα είμαι απο αυτούς που θα ζήσω μια εικονική ευτυχία...
λυπάμαι οχι για μένα...για αυτους που έλπιζαν...οτι μπορεί και να το κάνω...
πόσο καλά μας ξέρουν οι γονείς μας τελικά...αν, αν μπουν ποτέ στην λογική να μας μάθουν...βλέπεις σε κάθε βλέμμα την αγωνία...την αγωνία να αράξει το "ασυμβίβαστο παιδί τους"...
προσπάθησα...
οχι να συμβιβαστώ, να ζήσω φυσιολογικά...αλλά...
εχω πλέον πειστεί...
εχω χαρακτηρίσει άλλους ανθρώπους γι΄αυτο που θα πω, μα ποτέ εμένα...ίσως ήρθε η ώρα μου...
κάποιοι απο εμας...μάλλον εχουν γεννηθεί ώς παραδείγματα προς αποφυγή...ε?
μετά απο την κρίσιμη ώρα της θλίψης μου...σκέφτομαι πως δεν ζητάω πολλά...
μόνο ενα...
αλήθεια...
αλήθεια...
αυτό θέλω...
αλήθεια.