Ενα κεράκι...

Ενα κεράκι ηταν η αφορμή για μια ακόμη βροχή...
Γύρισα σαν την τρελή απο την δουλειά, δευτέρα η χειρότερη μου μέρα, λες να φταιει οτι δευτέρα γεννήθηκα? κακή επιλογή ισως, γι αυτο και μισώ τοσο πολύ την δευτέρα-ισως.
και εκει που εκανα τις δουλειές μου ως συνήθως, γιατί εχω και εναν ψυχαναγκασμό πως αν το σπίτι μου δεν ειναι σε τάξη δεν ειμαι και η ιδια...τελειώνοντας και πηγαίνοντας προς το γραφείο είδα την φωτογραφία του πατέρα μου, αυτη που γελάει με το χαμόγελο μου, θα ανάψω ενα ρεσό, σκέφτηκα...ηταν αρκετό.συνηθισμένο, αλλά μου λείπει...η φωνή του...

....

Παράπονο δεν έχω...2 μέρες μόνο βρέχει, κ γω μαζί...
απλά σήμερα μου λείπει..πιο πολύ...
αυτός που πάντα επερνε τηλέφωνο τελευταίος...κ καλύτερος. με εξαίρεση μια φορά...που με πήρε πρώτος.
Σήμερα ειναι η σειρά μου...
χρόνια μου πολλά λοιπόν..να με χαίρεσαι..

Να μην ξεχάσω...

Ισως εχω μεγάλη καρδιά...χα..χα...
μα εμαθα να αγαπάω, άλλωτε δυνατά, άλλωτε χλιαρά...τίποτα δεν αφησα να μπει στην ζωή μου χωρίς με κάποιο τρόπο να το αγαπήσω...είναι πολυμορφική η αγάπη.
αλλά για άλλο λόγο το ξεκίνησα...να μην ξεχάσω λοιπόν...
αν δεν βρέξει μέχρι την δευτέρα...
αλίμονο μας.!

τιμωρία..

Και μέσα σ΄ολα αυτά, ανθρωπος είσαι, ψαχνεις πάντα και πάντα βρίσκεις...την τιμωρία σου..
νομίζω πως μέσα σ αυτο τον χρόνο, οτι κ αν εχω υποστεί, πράγματα που ποτέ δεν θα πίστευα οτι θα δεχτώ, το έκανα μάλλον, και λέω μάλλον γιατί σίγουρη δεν μπορώ να είμαι, με την μορφή της αυτοτιμωρίας..
έπρεπε να ισοπεδωθώ και γω...και δω ρωτάω...πως γίνεται στην δική μου περίπτωση καμία ισοπέδωση να μην ειναι αρκετή? ή ετσι λέμε όλοι? πάντα το δικό μας είναι το χειρότερο και το μεγαλύτερο? οχι...δεν ειμαι ετσι...οτι ήρθε-έρχεται πάντα νομίζω οτι κάπου το χρωστάω..ποτέ δεν εχω πει "γιατί σε μένα" ατάκα που συνηθίζεται...πάντα θεωρούσα και θεωρώ, πως οτι ζούμε για κάποιο λόγο το ζούμε και απλά πρέπει να το ζουμε! αρκει να μη φτάνουμε ηττοπαθητικά στο άλλο άκρο...θυμάμαι πριν εναμιση χρόνο περίπου, ενιωθα τόσο γεμάτη με πράγματα που ήθελα να δώσω...επιτέλους γεμάτη να δώσω...πως γίνεται να νιώθω τώρα τόσο άδεια και τόσο εξαντλημένη, χωρίς τελικά να έδωσα τίποτα...τίποτα οσο όμορφα το φανταζόμουν...
ωραία λέξη το "όμορφα"
είναι τόσο απλά τα όμορφα...
αρκεί...οι στιγμές σου να μην χαρακτηρίζονται απο ψεύδη, χαζές άμυνες, πρότυπα...
αλήθειες...μόνο αυτό...ατόφιες αλήθειες...
νιώθω οτι μεγάλωσα σε ολα τα αλλα, ενα πράγμα όμως μόνο θα με γεράσει...να αντιληφθώ κάποια στιγμή οτι δεν υπάρχει το ιδανικό μου...ίσως και πάλι τότε να μη με πειράξει, γιατί θα είναι πρακτικά αργά.

πάμε...

Να πάμε που?
Απο που να πιαστούμε? ποιανού το χέρι να πιάσουμε? Τελικά μεγάλωσα, και έμαθα...εμαθα πως είναι να νιώθεις πραγματικά μόνος σου...Δεν είμαι ούτε ημουν ο καλύτερος άνθρωπος. Εχω ενα τεράστιο ελάττωμα...η όλα, ή τίποτα...η με πάθος ή καθόλου...της υπερβολής πάντα, οσο σικέ κ αν ακούγεται..με βαρέθηκα.ώρες, ώρες θα ήθελα πολύ να είμαι η γατούλα, οχι αυτή που κάνει νιαου,νιαου στα κεραμίδια, ή άλλη...αυτή που στρωμένη στον καναπέ απολαμβάνει όλη την φροντίδα και το προδέρμ που της αρμόζει απλά και μόνο γιατί κάνει γρρρρ και εχει γυαλιστερό τρίχωμα...ναι αυτή.αλλά δεν είμαι και όσο περνάει ο καιρός ξέρω πως δεν θα γίνω και ποτέ...σκυλί είμαι...και δεν εχω και ωραίο όνομα...
Πόσο δύσκολο είναι αυτό που πάντα αποζητούσα...δέος,σεβασμό...πάντα μου άρεσε να περιτριγυριζομαι απο ανθρώπους που θαυμάζω, που σέβομαι...να είμαι δεύτερη, να βαδίζω πίσω απο τα βήματα τους..τωρα οποιος με ξέρει εχει σκάσει το πρώτο χαμόγελο...στην δεύτερη του σκέψη όμως ξέρει πως αυτός είναι και ο λόγος που εχασε μαζί μου το παιχνίδι...γιατί ενα παιχνίδι είναι, αργούμε να το καταλάβουμε αλλά ολοι βαθιά το ξέρουμε..κανένας δεν γουστάρει μια ημερη θάλασσα...όλοι την ατίθαση προσπαθούμε να τιθασεύσουμε, κ αν αυτο εχει να κάνει με τον ιδιο σου τον εαυτό, τότε διπλός κόπος για τους άλλους.
τα εχω μπερδέψει λίγο πολύ όλα...ολα εχουν γίνει στην ζωή και στο κεφάλι μου αχταρμάς...τελικά αυτό που λένε για τα κορίτσια έχουν ως πρότυπο άντρα τον πατέρα τους, εχουν δίκιο...
είναι ο μόνος άντρας που μου υπέδειξε πως να περπατώ στα βήματα του...πίσω του...κ αυτη εικόνα είναι πιο ζωντανη απ ολες, αυτή και το χαμόγελο του...που βλέπω σε κάθε μου φωτογραφία..

Τυχαία...

Ακόμη και τον κωδικό εισόδου είχα ξεχάσει...λίγο ακόμη και θα έκανα επετειακή επαναφορά...28.10.10 και σήμερα ενα χρόνο και 15 μέρες μετά...
όπως ελεγε το google..8 με 12 μήνες...τόσο διαρκεί κάτι για να πάρει ζωή και άλλο τόσο για να πάρει μια ζωή...

δεν είναι πως δεν ήθελα, η δεν είχα τι να πω...είναι πως δεν προλάβαινα...παράξενο...αλλά καμιά φορά σε προλαβαίνουν τα γεγονότα...