τιμωρία..

Και μέσα σ΄ολα αυτά, ανθρωπος είσαι, ψαχνεις πάντα και πάντα βρίσκεις...την τιμωρία σου..
νομίζω πως μέσα σ αυτο τον χρόνο, οτι κ αν εχω υποστεί, πράγματα που ποτέ δεν θα πίστευα οτι θα δεχτώ, το έκανα μάλλον, και λέω μάλλον γιατί σίγουρη δεν μπορώ να είμαι, με την μορφή της αυτοτιμωρίας..
έπρεπε να ισοπεδωθώ και γω...και δω ρωτάω...πως γίνεται στην δική μου περίπτωση καμία ισοπέδωση να μην ειναι αρκετή? ή ετσι λέμε όλοι? πάντα το δικό μας είναι το χειρότερο και το μεγαλύτερο? οχι...δεν ειμαι ετσι...οτι ήρθε-έρχεται πάντα νομίζω οτι κάπου το χρωστάω..ποτέ δεν εχω πει "γιατί σε μένα" ατάκα που συνηθίζεται...πάντα θεωρούσα και θεωρώ, πως οτι ζούμε για κάποιο λόγο το ζούμε και απλά πρέπει να το ζουμε! αρκει να μη φτάνουμε ηττοπαθητικά στο άλλο άκρο...θυμάμαι πριν εναμιση χρόνο περίπου, ενιωθα τόσο γεμάτη με πράγματα που ήθελα να δώσω...επιτέλους γεμάτη να δώσω...πως γίνεται να νιώθω τώρα τόσο άδεια και τόσο εξαντλημένη, χωρίς τελικά να έδωσα τίποτα...τίποτα οσο όμορφα το φανταζόμουν...
ωραία λέξη το "όμορφα"
είναι τόσο απλά τα όμορφα...
αρκεί...οι στιγμές σου να μην χαρακτηρίζονται απο ψεύδη, χαζές άμυνες, πρότυπα...
αλήθειες...μόνο αυτό...ατόφιες αλήθειες...
νιώθω οτι μεγάλωσα σε ολα τα αλλα, ενα πράγμα όμως μόνο θα με γεράσει...να αντιληφθώ κάποια στιγμή οτι δεν υπάρχει το ιδανικό μου...ίσως και πάλι τότε να μη με πειράξει, γιατί θα είναι πρακτικά αργά.