πάμε...

Να πάμε που?
Απο που να πιαστούμε? ποιανού το χέρι να πιάσουμε? Τελικά μεγάλωσα, και έμαθα...εμαθα πως είναι να νιώθεις πραγματικά μόνος σου...Δεν είμαι ούτε ημουν ο καλύτερος άνθρωπος. Εχω ενα τεράστιο ελάττωμα...η όλα, ή τίποτα...η με πάθος ή καθόλου...της υπερβολής πάντα, οσο σικέ κ αν ακούγεται..με βαρέθηκα.ώρες, ώρες θα ήθελα πολύ να είμαι η γατούλα, οχι αυτή που κάνει νιαου,νιαου στα κεραμίδια, ή άλλη...αυτή που στρωμένη στον καναπέ απολαμβάνει όλη την φροντίδα και το προδέρμ που της αρμόζει απλά και μόνο γιατί κάνει γρρρρ και εχει γυαλιστερό τρίχωμα...ναι αυτή.αλλά δεν είμαι και όσο περνάει ο καιρός ξέρω πως δεν θα γίνω και ποτέ...σκυλί είμαι...και δεν εχω και ωραίο όνομα...
Πόσο δύσκολο είναι αυτό που πάντα αποζητούσα...δέος,σεβασμό...πάντα μου άρεσε να περιτριγυριζομαι απο ανθρώπους που θαυμάζω, που σέβομαι...να είμαι δεύτερη, να βαδίζω πίσω απο τα βήματα τους..τωρα οποιος με ξέρει εχει σκάσει το πρώτο χαμόγελο...στην δεύτερη του σκέψη όμως ξέρει πως αυτός είναι και ο λόγος που εχασε μαζί μου το παιχνίδι...γιατί ενα παιχνίδι είναι, αργούμε να το καταλάβουμε αλλά ολοι βαθιά το ξέρουμε..κανένας δεν γουστάρει μια ημερη θάλασσα...όλοι την ατίθαση προσπαθούμε να τιθασεύσουμε, κ αν αυτο εχει να κάνει με τον ιδιο σου τον εαυτό, τότε διπλός κόπος για τους άλλους.
τα εχω μπερδέψει λίγο πολύ όλα...ολα εχουν γίνει στην ζωή και στο κεφάλι μου αχταρμάς...τελικά αυτό που λένε για τα κορίτσια έχουν ως πρότυπο άντρα τον πατέρα τους, εχουν δίκιο...
είναι ο μόνος άντρας που μου υπέδειξε πως να περπατώ στα βήματα του...πίσω του...κ αυτη εικόνα είναι πιο ζωντανη απ ολες, αυτή και το χαμόγελο του...που βλέπω σε κάθε μου φωτογραφία..