Μη με φοβάσαι...

Ενα πολύ γλυκό τραγούδι...για να είμαι ειλικρινής, χαράχτηκε πάνω μου ενα σαββατόβραδο στην Αλεξανδρούπολη. Τότε που η καρδιά ακολουθούσε...δεν ήταν σημαιοφόρος. Ναι απο τότε. Και τώρα που η καρδιά είναι σημαιοφόρος, όλα τα άλλα σέρνονται και θολώνουν στην σκιά της, γιατί η σκιά είναι μεγάλη, την φρόντισα, την αγάπησα, την σεβάστηκα, την έμαθα, την μεγάλωσα....τόσο...που είναι τρεις φορές η σκιά μου, τρείς φορές το πάθος μου, τρείς φορές οι φόβοι μου. Μα πιο πολύ, πιο πολύ, οι φόβοι των άλλων. Πως πια με μια ματιά βλέπω τους φόβους τους.... Ευχή και κατάρα... Γιατί περνάς καιρό...να γιατρέυεις φόβους και οταν οι "φόβοι των άλλων"¨εχουν γιατρευτεί παραμελείς τους δικούς σου. Τα μάτια...δείχνουν πάντα την αλήθεια τελικά, όσο σύνηθες και τετρημένο κ αν ακούγεται...είναι αλήθεια. Ο φόβος κρύβεται η ψυχή οχι. Ο φόβος είναι ύπουλος η ψυχή παραδοτέα και έτοιμη να ανοίξει νέες πληγές. Ο φόβος κρυψίνους, η ψυχή αυθόρμητη. Ο φόβος καμουφλαρισμένος, η ψυχή γυμνή. Ο φόβος θέλει παρέα για να γελάσει, η ψυχή λάμπει και στην μοναξιά. Ο Φόβος χάνεται...η ψυχή μεταλλάσεται...ζεις χίλιες ζωές με την ψυχή - μία με τον φόβο σου. (Αφιερωμένο). "Μη με φοβάσαι" Μπάμπης Στόκας

Στο κυρίως...

Σκέφτομαι πάντα μετά...μήπως είμαι υπερβολική, που υιοθέτησα τέτοια υπέρμετρη αξιακή δικαιοσύνη? κ όμως...πιο αυστηρή ημουν κ είμαι με αυτούς που αγαπώ, ότι με αφήνει αδιάφορη δεν το "μέτρησα" ποτέ! Κ είναι λογικό για μένα τουλάχιστον...έχεις απαιτήσεις! Ναι ρε φίλε έχεις απαιτήσεις! Δεν μπορείς να κρίνεις ολο τον κόσμο γύρω σου και οι δικοί σου άνθρωποι να είναι στο απυρόβλητο! Πρώτα απο μέσα μας ξεκινά...και μετά σε όποιους αγαπάμε... Είμαι εξωγήινος? Είμαι υπερβολική...μου είπε... ρε παιδί μου κ γω ρωτάω και εχω ξανααναρωτηθεί, πως μπορείς να χαρακτηρίζεις υπερβολή αυτο που εμένα με ενοχλεί? με πληγώνει? οχι απο ζήλια! απο δικαιοσύνη γαμώτο! απο τον τρόπο που εγω εχω στο μυαλό μου όλα αυτα! γονικά, παιδιά, γονείς, αξίες, αγάπη, δικαιοσύνη, ρόλους, τίτλους, ολα!!! είμαι εξωγήινη? και αν έτσι είμαι, ή έτσι θεωρούμαι, ε ας κοιτάξω την πάρτη μου! ας μείνω μόνη μου, γιατί έτσι νιώθω...όπως κ να χει. θα γράψω κάτι που υποψιάζομαι πως έχω ξαναγράψει...γιατί τις αλήθειες μου συνήθως τις καταθέτω... δεν έγινα μάνα και δεν θα γίνω...αλλά...στο μυαλό μου το έχω οριοθετημένο πολύ αλλιώς! βρες! προσπάθησε! δείξε! καταννόησε! επανόρθωσε γμτ! αν για σένα δεν επέλεξες εσυ... δεν φταίει το παιδί σου...η μάλλον καλύτερα αυτο που έπαψε να είναι "παιδί σου" γιατί απλά εσύ είχες περισσότερο την ανάγκη της μητέρας... κ γω έκανα την μάνα σου...όποτε κ οταν με είχες ανάγκη.... εσύ? πότε έκανες την δική μου? "στην μάνα μου"

Ξανά...μανά ή βάλε τον τόνο όπου θες....

Είνει κάποια πράγματα που πλέον μπορώ να τα χαρακτηρίσω γραφικά...όσο κ αν γραφικά τα θεωρώ όμως δεν τα αποδέχομαι...τπτ δεν είναι τυχαίο ναι το ασπάζομαι...αλλά παλεύω για να μην το επιβεβαιώσω. κ ομως... Θυμάμαι...γιατί κακώς για μένα εχω καλή μνήμη, κάθε χρονιά. Το πρόπερσι δεν θα το σχολιάσω,είχα κάθε λόγο θεωρητικό κ μη να μην είμαι καλά και να περάσω την γενεθλιακή μου μέρα μπροστά σε μια λευκή,γυαλιστερή ταφόπλακα, που πάνω της με χρυσά χαραγμένα γράμματα είχε το όνομα του πατέρα μου. Πέρισυ είχα την τιμή την παραμονή να κάθομαι μπροστά στον ίδιο υπολογιστή να ξεσπαθώνω γιατί ενώ αλλιώς το είχα στο νου μου, κάποιος με το ίδιο ανάστημα κατάφερε να με κάνει να λυγίσω ξανα. Ξανά βροχή, μέσα μου, για άλλους πιο γελοίους λόγους.Φέτος νόμιζα θα την γλυτώσω αλλά....αυτο που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται...μάλλον σε ενα βαθμό ισχύει, και ισχύει μόνο οταν έχεις την διάθεση να μείνεις αμέτοχος και να αφήσεις την έναρξη να γίνει και τέλος...κ κάπως έτσι μάλλον γίνεται. Αλλα πράγματα είχα στο μυαλό μου το πρωί, και χθες...είπα φέτος λέω να γιορτάσω... κατα βάθος μ΄αρεσει η ειρωνία και δεν παραπονιέμαι, ξέρεις όμως γιατί? γιατί πρέπει να δέχεσαι τα πάντα έτσι όπως γίνονται, οχι όλα, αυτα όμως που εχεις προσπαθήσει να γίνουν αλλιώς και δεν πέτυχε πρέπει να τα δέχεσαι. Ο λόγος είναι πως δεν φταις πάντα εσύ...ε ναι....δεν φταίς πάντα εσυ. Ασε κ το περιθώριο να τολμήσει κ κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη του φταιξίματος! Γελάω με μενα...γιατί το μόνο που δεν εχω αλλάξει είναι οτι δίνω ευκαιρίες...είσαι άκυρος, κ όμως θα βοηθήσω, θα προσπαθήσω να επιστήσω την προσοχή σου στο λάθος σου, θα προσπαθήσω να σε κάνω να δεις, να σε κάνω να διορθώσεις μόνος σου, εξαντλούμε και εξαντλώ τις προσπάθειες...ακόμη κ αν το "είσαι άκυρος" δεν πάει σε γκόμενο,σε φίλο, πάει στο μισό...στο μισό της αιτίας της ύπαρξης σου. Αυτό συνήθως λέγεται πατέρας ή μάνα. Πατέρα δεν έχουμε πια...άρα?

Στα σημεία....

Σε κάθε μάχη και σε κάθε ήττα οι καλοί παίκτες χάνουν μόνο στα σημεία... Προσπαθούσα προχθές να συνδεθώ ήθελα να γράψω την αυτοκριτική μου, μα ηταν ανεφικτο, δεν ηταν τυχαίο μάλλον, όπως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σκεφτόμουν λοιπόν, πως είναι δυνατόν άνθρωποι τόσο γεμάτοι, δοτικοί και απαιτητικοί να περιμένουν ευλαβικά να πάρουν "κάτι" αυτο το κάτι παραπάνω, η καλύτερα το κάτι που τους γεμίζει, το κάτι που μετά απο τόσα χρόνια είναι αναγνωρίσιμο. Μετά έκανα την αυτοκριτική μου, ένιωσα τόσο χορτασμένη στο παρελθόν και τόσο πεινασμένη στο παρόν...μετά σκέφτηκα πόσους χορτασμένους αλλά και πεινασμένους άφησα πίσω μου...ολα μεσα στην ζωή δεν είναι? η μάλλον κατά την δική μου πάντα άποψη, ολα δεν πρέπει να τα βιώνουμε? εγω τουλάχιστον όλα ήθελα να τα βιώνω...και ετσι εφτασα στο σημείο μηδέν των σκέψεων, της αυτοκριτικής μου, αυτο το σημείο που έλεγε.... και τώρα τι ζητάς? πως αρκείσαι? πως γεμίζεις? τι περιμένεις για να "χορτάσεις" ? Ψίχουλα... Τώρα ψάχνω ψίχουλα... ισως γιατί σαν τον κοντορεβυθούλη ψίχουλα άφησα πίσω μου.. Φυσικά δεν συμμερίζομαι καθόλου την ατάκα οτι σπείρεις θα θερίσεις, οχι υπάρχει και η άλλη που λέει θα πάρεις ολα οσα εχεις αποτιμήσει σε σενα... Καιρό τώρα ψάχνω εναν καταλύτη. Ξέρω οτι τον εχω βρει, αυτος δεν ξέρει οτι με βρήκε..και ετσι απλά με "εκπαιδεύει" εν αγνοία του...και ειμαι και τυχερή, οτι ζητάω, μου το δίνουν στο πιάτο...πάλι εν αγνοία τους..μια καθαρή εικόνα ήθελα, μια καθαρή εικόνα πήρα μα οσο κ αν ημουν έτοιμη γι΄αυτο, ημουν ετοιμη μέχρι να κλείσει η αυλαία... οταν η αυλαία κλεινει πρέπει να προλάβεις να ετοιμαστείς για την επόμενη παρασταση...και δω το χάνω. δεν προλαβαίνω πια, δεν ξέρω πια τον τρόπο, τον εχω αφήσει πίσω και μαζί αφήνομαι και γω...πως γίνεται ενω ξέρεις τι ακριβώς θέλεις, αποζητάς την ευκαιρία να το πεις, ξέρεις απο πριν την κάθε εξέλιξη κ ομως συνεχίζεις να αφήνεσαι...ερμαιο των παραστάσεων σου, με ρόλους γραμμένους απο σενα και στα μέτρα σου. μάλλον αυτο ήθελες, να χάσεις στα σημεία. τα σημεία που εσυ εβαλες.- ολα ηταν πρόλογος.