Μέσα στο φρούρειο...

Θα μπορούσα να τα συνεχίσω..."κάθε γιορτή και αφορμή" part2...αλλά δεν θέλω...είναι απο αυτες τις μέρες που απλά θέλω να κρυφτώ...δεν θέλω ούτε στον δρόμο να κυκλοφορώ..φοβάμαι..να και κάτι που φοβάμαι.. Θέλω να είμαι κρυμμένη στο καβούκι μου, η αλλιώς στο φρούρειο μου, ετσι αποκαλούν πολλοί το σπίτι μου, η αλήθεια είναι οπτικά δεν νομίζω οτι απέχει και πολύ...είναι επιβλητικό εξωτερικά, κ αυτή η ανηφορική σκάλα της εισόδου όλο με κάνει να αναρωτιέμαι τι δουλειά εχω εδω... το σπίτι μου είναι αλλού...δεν είναι σαν κ αυτο, δεν εχει design και λιτή ασπρόμαυρη διακόσμηση, είναι ξύλινο, στην φύση, με ζεστά χρώματα και μυρίζει ασφάλεια...εδώ, είναι απλά, το φρούρειο... το φρούρειο σαν φυλακή... και γω εδω απο την πρώτη μέρα φυλακίζω...στεναχώριες και ψευδαισθήσεις, φυλακίζω ιδέες και όνειρα, φυλακίζω εμένα... ετσι έγινε απο την αρχή...με μια ψευδαίσθηση ξεκίνησαν όλα, ολα άλλαξαν αλλά εγω και η ψευδαίσθηση μείναμε μαζί τελικά, γίναμε συγκάτοικοι. Όσα βιβλία και να διαβάσω απλά επεκτείνω την σκέψη μου, της δίνω άλλους ορίζοντες. Η ουσία είναι πάντα ίδια..ξέρω και γιατί ήρθα και για πόσο θα μείνω και γιατί "αλλάζω" το πρόβλημα μου ηταν πάντοτε, οτι δεν μπορούσα να το μοιραστώ...λάθος timing... πως γίνεται κάθε φορά "εδώ" άλλα να ξεκινάω να πω και άλλα να λέω...΄ επιστροφή... Μέσα στο φρούρειο λοιπόν για πολλοστή φορά προσπαθώ να παραιτηθώ...απο σκέψεις απο ιδέες και απο ανθρώπους, απο τα πάθη μου, απο το καινούργιο είναι μου, απο την συνταγή της ζωής μου...προσπαθώ να παραιτηθώ και να μάθω, να πειθαρχήσω, να προλάβω...δεν τα καταφέρνω..μπορώ με εναν ωραίο περιεκτικό και στοχευμένο λόγο να πείσω, μα η αλήθεια είναι οτι δεν τα καταφέρνω...ύπάρχει κάτι που δεν ειναι στο χέρι μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ζει χωρίς αγάπη... Δεν ντρέπομαι και δεν φοβάμαι μα εχω στερέψει...ασε πο νιώθω πως ο χρόνος τελειώνει..και δεν μιλάω για το 12 χα, νιώθω οτι ο χρόνος τελειώνει και γω θέλω αγάπη. οχι απο την μητέρα και τον αδερφό μου...αγάπη αμερόληπτη...εχει μεγαλύτερη αξία να αγαπιέσαι απο αυτούς που επιλέγεις και σε επιλέγουν και οχι απο αυτους που απλά δεν διάλεξες και δεν σε διάλεξαν...δεν γεννήθηκες ετσι... Τόσες μέρες προσπαθώ να πάρω απόφαση τα αναποφάσιστα...μέχρι και κύρηγμα στον αδερφό μου εκανα..να είναι γελαστός, να είναι πρόσχαρος, να παίζει ρόλους κοινώς! ανευ ρόλων δηλώνω πως κουράστηκα... βαρέθηκα να ακούω απο συγγενής και φίλους, πως έγινες ετσι εσυ, δεν σ΄αναγνωρίζουμε, εσυ ησουν αλλιώς, εσυ δεν πτοήθηκες απο πιο σοβαρα, εσυ. εσυ. εσυ.... εγω λοιπόν είπα να δώσω χώρο και χρόνο...να γίνω πιο άνθρωπος, να μάθω να κάνω ενα βήμα πίσω, να δίνω ευκαιρίες....και έγινα γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα...όποιος θέλει μπαινει, βάζει γκολ και αισθάνεται νικητής.... εγω είμαι θεατής...κ αν δεν σας αρέσει, μου είναι και παγερά αδιάφορο...μέσα στο ψυχρό μου φρούρειο δεν μ΄αγγίζει τίποτα...μόνο η φωτό δίπλα στην πόρτα...

Δικό μου είναι οτι θέλω λέω...

Σκέφτομαι...πως όλα είναι υποκειμενικά...γραφική δεν θέλω να είμαι ούτε να φαίνομαι, αλλά εδω είμαι εγω... θέλω να εχω μέσα μου...όλη την πρόταση, εκείνου που πάντα τελευταίος...και τα τελευταία χρόνια πρώτος... μου έδινε τις ευχές του...πόσο γραφικό και οξύμωρο είναι.. αν δεν το εχεις ζήσει δεν ξέρεις.... πόσο σημασία δίνεις σε ασήμαντα και πόσο αδιάφορα βλέπεις τα σημαντικά... πόσο θες να κλαφτείς...αν και το ανώτερο εγω σου δεν στο επιτρέπει... σε ποιον? σε ποιον να εκμυστηρευτείς πόσο σου λείπει...πόσο ουτοπικά νιώθεις και θέλεις να νομίζεις πως κάπου γύρω είναι...πόσο απαράδεκτα σκέφτεσαι οτι τέτοιο ανάστημα δεν μπορεί να λείπει απο την ζωή σου...δεν μπορεί...δεν μπορεί έτσι απλά, έτσι αθόρυβα....δεν μπορεί...δεν μπορεί χωρίς να εχεις γονατίσει... δεν μπορείς να το χωνέψεις... τόσο αγέρωχη και έντονη παρουσία δεν μπορεί σε μια στιγμή να γίνεται απουσία.... δεν μπορεί... ειδικά όταν το χεις ανάγκη... ειδικά οταν έχεις ανάγκη την ομπρέλα του... στον αγαπημένο μου πατέρα...με όλη την σημασία της λέξης...κ ας ηταν η λέξη παρεξηγημένη...

κάθε γιορτή...αφορμή...

Εδω ξανά...τελικά μόνο εδω... Γιατί κάθε γιορτή...είναι αφορμή... Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, γιορτή, μνημόσυνα, άδειες, αργίες...όλα είναι αφορμές. Γι αυτο υπάρχουν άλλωστε...αφορμή για μια σκέψη, μια σύσκεψη με το μέσα μας...μάλλον με τον απο πάνω μας...αυτόν που βλέπει μα δεν μιλάει, σκέφτεται μα δεν κρίνει, νιώθει μα δεν εκδηλώνεται...ξέρει να περιμένει...υπομονετικά και σχεδόν ευλαβικά...σωστά το έγραψα? δεν με νοιάζει...μια συνάντηση με το "ανώτερο εγώ μου" πότε άραγε το κατώτερο θα γίνει ανώτερο? θα γίνει ποτέ...ή όλα είναι μια μεταβατική κατάσταση...θα προλάβουμε να φτάσουμε στην μετάβαση, ή θα μείνουμε κρυμμένοι εδω μέσα? μια μικρή παρένθεση ηταν, επανέρχομαι... Εχω την αφορμή μου σήμερα λοιπόν, αν και ξέρω, δεν χρειάζομαι αφορμές, ούτε αντιπερισπασμούς, να μαι λοιπόν...μια χάρη μόνο πριν συνεχίσω, θέλω αυτη η σελίδα να γίνει γνωστή στον μόνο άνθρωπο που με κρατάει στο ύψος μου, και τις περισσότερες φορές στο δικό του, μιας και είναι πιο ψηλός...στον Αχιλλέα. Είναι η απογραφή που με τσακίζει, η απογραφή των έσω μου...τα τελευταία χρόνια νιώθω πιο πολύ σαν τον επαγγελματικό μου τίτλο παρά σαν τον ανθρωπίστικό μου τίτλο... PROJECT MANAGER αυτο κάνω...διεκπεραιώνω όλα τα Project...με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εχω γίνει ενα project η ίδια...μόνο που αυτό μένει μόνιμα αδιεκπεραίωτο..τι χρειάζομαι λοιπόν? εχω ανάγκη εναν Project manager του ίδιου μου του εαυτού...να τι θέλω...όταν η πόρτα κλείνει βέβαια...θέλω μόνο εναν ανθρωπο, να "πιάνει" τα μαγνητικά μου πεδία, χωρίς πολλά, πολλά....δύσκολο, εως ακατόρθωτο μιας και είμαι πολύ έξυπνη,λένε, εώς ευνουχιστική, λένε, αρκούμαι στις στιγμές λοιπόν...ουτοπικές ή μη...υπαρκτές αν μη τι άλλο... Μάλλον έφταιξα παραπάνω απ΄οτι έπρεπε...αλλά και πάλι ποιος ορίζει το παραπάνω και το λιγότερο... Για δυο πράγματα είμαι πολύ σίγουρη για την ζωή μου... έζησα έντονα και αγάπησα πολύ...έμψυχα και άψυχα. Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα κατεληξα να γράφω...ισως δεν τα πιάνουν οι λέξεις αυτά που σκέφτομαι...θα δείξει.. κάθε γιορτή πάντως, είναι αφορμή.

Ξέχασα....

Ξέχασα...να πω αυτό που θα έπρεπε να με χαλάει περισσότερο...λέω έπρεπε γιατί δεν με χαλάει ως πρώτο...αλλά θα έπρεπε... αναδρομή.... ενα χρόνο πριν... κ όσο κ αν ήθελα να το αποφύγω... ξάνά... τα ίδια... ξανά τέτάρτη ταξιδι, ξανά παρασκευή επιστροφή... δεν ήθελα... γιατί επαναλαμβάνεται...ξανά... τις ίδιες μέρες...οχι ημερομηνίες μέρες... και μέσα μου εσυ! πήγα στο σπίτι το σκ...στο σπίτι που ζούσες... και είχα καλή διάθεση γιατί κάθε λεπτό είχα την αίσθηση...την πνοη και την μυρωδιά σου... οτι κοιμάσαι...οτι κάπου ήσουν και θα επέτρεφες, οτι θα με έπιανες ξανά ν καπνίζω την ώρα που νόμιζα οτι κοιμόσουν...ήσουν παντού εκεί...και ταυτόχρονα πουθενά... θα κάνω ότι είπες... μου λείπεις...πάντα μου έλειπες... ακόμη και οταν ηταν το σώμα σου εδω...ήμουν ελλειπης... και τώρα σε βλέπω μόνο...μέσα απο εκείνον... τόοο τον λατρέυω... προσπάθησα με λάθος τρόπους να δώσω, ότι μου έλειψε απο σενα.... δεν καταφερα να σταθώ επάξια...μόνο αντάξια.. εκείνος όμως...είναι παραπάνω...κ απο σένα... προστατευσέ τον...κ απο μένα... είμαι λίγη...και αλλού...πάντα ήμουν...λάθος αξία έδωσες... αλλά ποτέ δεν είναι αργά...δώσε σ΄εκείνον...είναι αγνός και το χρειάζεται...εγώ...γεννήθηκα αλλού. μου λείπεις...μου λείπει η φωνή της λογικής σου...μου λείπεις εσυ...μου λείπει ο άντρας της ζωής μου...μου λείπω...εγω... μου λείπει το..."έλα κοπέλα μου""" μου λείπει το χάδι σου...μου λείπει το γέλιο σου, που όλοι λένε πως το έχω...μου λείπεις... προσπαθώ να θυμηθώ πως γινεται τόσο μεγάλη απώλεια, να την έχω πάρει τόσο light... θέλω να σε ακούσω ξανα... να με επιπλήτεις και να με κατευθήνεις...σε όποια λογική δεν ήσουν ποτέ...πόσο σου μοιάζω...

Και ένας σοφός είπε...

Και ενας σοφός είπε...πάντα έχουμε αναμνήσεις...πάντα στεκόμαστε στο παρελθόν...και οταν θέλουμε με την ψυχαναγκαστική μας διάθεση να ξεφύγουμε απο αυτο λέμε...θέλω να κάνω αυτο, να πετύχω αυτό, να φτάσω εκεί...μέλλον.. το παρόν που σκατά είναι? ε? πόσες φορές το επανέλαβα αυτό τις τελευταίες μέρες... και είναι όντως σωστό... αλλά.. ακου και την έξήγηση...παραπομπή...παραπέμπτω...οτι με χαλάει, οτι δεν μου κάνει, οτι δεν με γεμίζει, οτι με πληγώνει, οτι με ανησυχεί... και έτσι σκέφτομαι το μέλλον... να διορθώσω, να φτιάξω, να επιτύχω, και το πιο σημαντικό...αυτο είναι ελπιδοφόρο... είδες τρυπάκι? εύκολο και ευανάγνωστο...ελπίδα λέγεται... υπάρχει νόμος που το αναιρεί? κώδικας ασφαλείας, για να αντέξουμε το παρόν... για δώσε λύση στο σταυρόλεξο... αφήνω το θέμα ανοιχτό και αλλάζω κλίμα... όλοι έχουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον... τα τετρημένα....μαθαίνουμε απο το παρελθόν, φτιάχνουμε το παρόν, χτίζουμε το μέλλον... βρε τι λες... πιασε τώρα την παραίτηση... και πες μου απο που να παραιτηθώ με σειρά προτεραιότητας...για να σε δω...

Πάτος δεν υπάρχει...

13/5 με 19/9...καμία σχέση....με απόλυτη σχέση....τέερις μήνες μετά...μάλλον πρέπει να αλλάξει τίτλο το ιστολόγιο...Πάτος... Δεν ξέρω αν διαβάζει κανεις και δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτο...αν και κάποιο πίστευαν πως μπορεί και να με ενδιαφέρει. ποτέ. Είναι σαν απλά να τοποθετείς κομμάτια της ψυχής σου, με κριτή εσένα. όσες φορές μπήκα στην λογική να διαβάσω, με έπιασα αδιάβαστη...τι ομορφιά! Υπάρχει αναγνώστης λοιπόν...εγω. Είμαι αρκετή. Και για μένα και για σενα και για τα εγγόνια που δεν θα εχω. Είμαι αρκετή. Είμαι αρκετή γιατί ακόμη και οταν δεν με αναγνωρίζω μ΄αρεσει να μου ασκώ κριτική. Είμαι αρκετή γιατί ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου, αρκει να το ομολογώ σε μένα. Είμαι αρκετή...γιατί αρκέστηκα. Σε μενα. Δεν εχω πατερίτσες πια...δεν εχω και "πόδια" αλλά ξέρω...και είναι αρκετό. Οτι με ευχαριστούσε μου το βίασαν...οτι με εκανε ευτυχισμένη μου το βίασαν...επέτρεψα όλα να μου τα βιάσουν...απλά, για να δω πως είναι...να μάθω...η μάθηση όμως είναι κάτι που δεν στερέυει..απλά κουράζεσαι να μαθαίνεις... Τι και αν βλέπω τις προθέσεις και τον στόχο? τι και αν βλέπω ? Μακάρι να μην έβλεπα...γιατί οταν βλέπεις μένεις και μόνος... Μήπως τελικά όλη αυτη η αλλαγή της στάσης που υιοθέτησα στα πρ.κεφάλαια ηταν απλά φόβος? φόβος μην μείνω μόνη? πιο μόνος δεν είσαι οταν μονίμως απογοητεύεσαι? ε νομίζω ναι....γιατί...γιατί απλά εκπαιδεύεσαι να δέχεσαι...και οταν δέχεσαι σε εναν τομέα, ασυνείδητα δέχεσαι και στους υπολοίπους...ακούς κατά καιρούς αυτές τις ατάκες "δεν το περίμενα απο σένα" "μα πως το δέχτηκες εσύ αυτο" "γιατί δώθηκες τόσο" "μα πως εσυ ησουν τόσο υπομονετική" "μα εσυ δεν σήκωνες μύγα στο σπαθί σου" ... και λες... χωρίς να το πεις... "απο αγάπη...." οχι τόσο για τους άλλους...μα δεν γίνεται ξαφνικά να αγαπάς ολο τον κόσμο... "απο αγάπη"....για μένα....και για τους φίλους...που πάντα "είχα" "δεν".

Ζηλεύω...

Ωρες, ώρες ναι...ζηλεύω...συναίσθημα δεν είναι και αυτο? συναίσθημα και άνθρωπος. Ζηλεύω τις ουτοπικές πεποιηθησεις, ζηλεύω, τον υπέρμετρο εγωισμό, ζηλεύω, την ζήλια που φοράει το προσωπείο της κακίας, ζηλεύω, τις "ασφάλειες" των αλλων, ζηλεύω, την ανεπάρκεια, ζηλεύω, την κοσμοθεωρία, ζηλεύω, την αμάθεια, ζηλεύω, την άρνηση, ζηλεύω, την ισορροπία....τελικά ζηλεύω....τα γήινα. ούτε καν αν γράφεται έτσι δεν ξέρω...κ ο λόγος προφανής...μάλλον πλησιάζω...στην αλήθεια.

Ισορροπίες

Ισορροπίες.Καλές και κακές, θεμιτές και αθέμιτες.Φίλτρο.Καθαρό και βουλωμένο. Και αν? Οσο πιο πολύ φιλτράρεις τόσο πιο πολύ βουλώνει? Προσπαθώ εδω και μέρες να θυμηθώ πως βιώνεις-ω τον χωρισμό. Λες και θέλει θύμηση, λες και θέλει μνήμες, λες και θέλει λογική! Μόνο ψυχή θέλει! Ψυχή και αυτιά! Ψυχή και αυτιά! Ακου την ψυχή σου γαμώτο! Τώρα, αυτη την ώρα, αυτό το λεπτό, προσπαθώ να θυμηθώ πληγές. Πληγές και φίλους! Προσπαθώ να θυμηθώ απο πότε μπήκα στον ρόλο του ισορροπιστή.Απο πότε θεώρησα πως αυτη η τεχνική είναι η καλύτερη? πιο τίμια, πιο λογική,πιο δίκαιη? Απο πότε αποφάσισα πως ετσι θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος? πως έτσι θα άφηνα πίσω τον εγωισμό μου και θα δεχόμουν τους άλλους εκτιμώντας και ζυγίζοντας τα καλά και τα κακά τους? Απο πότε γαμώτο? Γιατί μόνο απογοήτευση λούστηκα απο τότε...απο πότε τότε? και λεω μέσα μου...πειθαρχία...τώρα δοκιμάζεσαι πιο πολύ, τώρα πιο πολύ θα δείξεις την πίστη σου, τώρα πιο πολύ θα μάθεις...είναι κακό που βαρέθηκα? σιχάθηκα την ανοχή! σιχαθηκα τον υπέρμετρο εγωισμό τους που άθελα μου έχτιζα! ναι, ναι...βεβαίως με αναγνωρίζουν και ξέρουν...πως πάνω μου θα στηριχούν, πάνω μου θα νιώσουν ασφάλεια....αλλά! Μη με γαμάτε κιόλας! δώστε και κάτι! κουράστηκα να πειθαρχώ! κουράστηκα να δοκιμάζομαι! Θελω πίσω το σπαθί μου...ε ναι λοιπόν! αυτο που έκοβε κεφάλια! και στ΄αρχίδια μου ολοι...πάντα μπορούσα να απαγχωνιστώ κ μόνη....κομπάρσους, δεν χρειάστηκα ποτέ.- αλλού! αφιερωμένο....σε "φίλους" που ποτέ....δεν είχα..και δεν θα επιδιώξω να έχω...

Να παγώσω!

Ψάχνω, λέω, κοιτάζω,εφευρέτω,κοιτάζομαι! κοιτάζομαι! και ψάχνω να βρω όλους τους γαμημένους τρόπους να παγώσω! την εικόνα, το βλέμμα, το σώμα μου, το μέσα μου! θέλω να παγώσουν όλα! θέλω εναν θεόσταλτο τρόπο να παγώσω! σήμερα, τώρα, χθες, αύριο! Πόσο πιο δυνατά,με τι φωνή γαμώτο. θέλω να παγώσω! Να παγώσει το αίμα... Βαρέθηκα να κυλάει..βαρέθηκα να παθιάζομαι και να καταπιάνομαι με το κάθε τι...θέλω να πάψω να νιώθω..βαρέθηκα να γίνομαι θυσία στον κάθε βωμό, κάθε φορά, ακούραστα...κάθε φορά...πόσο τραγική, πόσο γραφική...κ ακόμη δεν βρήκα κανέναν τρόπο...να παγώσω...εναν μόνο, ο οποίος δεν μου κάνει...φαντάζομαι όμως κάποια στιγμή θα τον αγαπήσω κ αυτον...που θα παει...θα μάθω να αγαπάω... Ποιος άνθρωπος αντιστέκεται στην ψυχή του? κανείς...κάποια στιγμή υποκύπτει...

sex

Τρία γράμματα...τίποτα παραπάνω...με πολύ μεγάλη σημασία για τα πάντα, αλλά και μεγάλος ο διαχωρισμός.
είναι πολύ σημαντικό το σεξ, για σημαντικές και ασήμαντες στιγμές μας..τις σημαντικές τις κάνει ασήμαντες και τις ασήμαντες σημαντικές...οχι για μας απαραίτητα, αλλά για κάποιον πάντα, το σεξ, και η διάσταση που δίνουμε σε αυτο εχει σημασία...και εχει, πάντα για άλλους λόγους.
ικανοποίηση, εκτόνωση, ένωση, γιατρειά, παρένθεση, προδοσία, καύλα, ταύτιση, χημεία, κορύφωση, έρωτας, πάθος, ένταση, εκδίκηση, πόθος, περιέργεια, λύσσα, ανάγκη, καθήκον, χα...
και μόνο λίγες απο τις πολλές...
δυο κορμιά, η τρία, ή πέντε, ή δεκαπέντε, γιατί μη μου πείτε, ο καθένας στο μυαλό του αλλιώς το έχει, αλλιώς το κάνει, ή το κάνει ακριβώς όπως το έχει, η του γεννάτε κ μια άλλη ιδέα κατα την διάρκεια, στο σεξ όλα επιτρέπονται...κ ολα παραβλέπονται..
κ ολοι εχουμε τα στάνταρ και τα δεδομένα μας, άλλοι με παράγοντα την δική μας ικανοποίηση και άλλοι με προτεραιότητα την ικανοποίηση του άλλου που μπορεί να αφορά πάλι την δική μας, ολα στρέφονται ίσως γύρω μας, και γύρω απο τα κορμιά μας...υπάρχουν και οι ανεξήγητες περιπτώσεις που απλά μιλούν τα κορμιά μας, χωρίς τίποτα να είναι απαιτητικό και ενταγμένο στα δεδομένα μας...χημεία? υπάρχει? και πως υπάρχει χημεία χωρίς ολοκλήρωση? και αντίστροφα ολοκλήρωση χωρίς χημεία? τετρημένη λέξη, και πολυγαμημένη όπως φαίνεται...
Τι είναι απαραίτητο και τι οχι...οταν γνωρίζεις καλά το κορμί σου, το μόνο που μένει είναι να γνωρίσεις και το κορμί του άλλου, αν σε ενδιαφέρει...αλλιώς μονόδρομός, γιατί οταν γνωρίζεις καλά το κορμί σου, εχεις και την επιλογή να αδιαφορήσεις για το κορμί του αλλου, ξέρεις τον τρόπο και το θέμα, προς τι οι περιττές διαδικασίες? εγωιστικό? οχι,πραγματικό. καταλήγουμε λοιπόν στο γεγονός του υποκειμενικού...γιατί όλα ετσι είναι μια υποκειμενική πραγματικότητα, δικιά μας...
και ναι είναι σημαντικός και συμπαντικός παράγοντας το σεξ...γιατί ενώ ολα μπορούμε να τα εξηγήσουμε...υπάρχουν και τα ανεξήγητα πρακτικά...
γιατί να μας ενοχλεί τόσο πολύ, αν ο εκάστοτε σύντροφός μας, πρώην η νύν, κάνει σε με κάποιον-α άλλο, γιατί? αναρωτηθήκαμε ποτέ, οταν το κάνει μαζί μας αν δεν φαντασιώνεται κάτι άλλο? οχι απαραίτητα υπαρκτό, μπορεί και ανύπαρκτο, είναι η σύσταση του σεξ τέτοια. ανυπόστατη και αχαλίνωτη...
κ ομως υπάρχουν φορές που ζητάμε επιβεβαίωση, ή λεκτική ή πρακτική...που θέλουμε να εχουμε την πεποίηθηση πως ενα κορμί μας ανήκει...άυτό προκύπτει πρώτα απο το γεγονός οτι κάποια στιγμή, κάπου, κάποτε νιώσαμε πως το κορμί μας ανήκει κάπου...πρώτα το δικό μας...πόσο πίστη δείξαμε σ΄αυτο και με αφέλεια διεκδικούμε κάτι που είναι φύση αδύνατο να παρέχουμε? λανθάνουσα κτητικότητα και εγωιστική ιδιοκτησία...
γιατί ενα κορμί οταν σου ανήκει, σε όποια χέρια κ αν βρεθεί, πάλι δικό σου θα ναι...καταδικασμένο...όπως κ συ, αν ποτέ ένιωσες παραδομένος στην ιδιοκτησία κάποιου, εκει θα μείνεις...το τραγικό είναι να αγκαλιαζόμαστε ενω τα κορμιά μας θυμούντε μόνο...άλλες αγκαλιές...το σεξ παραμένει σεξ.

βιβλια χωρα...λευκό.

Και μόλις το ρολόι έδειξε δώδεκα, μου επέτρεψα να ανοίξω το μπουκάλι...
Κοίτα σε τι τρυπάκι εχουμε μπει...ανταπόδωσης...ανταποδίδεται η αγάπη? πως το λένε αυτο το τετρημένο? αμοιβαία συναισθήματα? τι είναι αμοιβαίο τελικά? και πως ορίζεται αυτό? γιατί πάντα με την λέξη αμοιβαίο πρέπει να συνδέουμε όμορφα πράγματα? γιατί να θεωρούμε οτι το αμοιβαίο είναι και το θεμιτό μας? το ποθητό? το σωστό? γιατί η αμοιβαιότητα να γίνεται συνώνυμο τόσο καταπιεσμένο απο άρρητους κανόνες...
Πάρτο αλλιώς...
Αμοιβαίο..κάποτε μου ειχε πει κάποιος όπως πολλοί, ρητό μάλλον...οτι σπείρεις αυτό θα θερίσεις..πρόσφατα μου είπες κ συ,οτι, ότι ζητάμε, αυτό μας έρχεται...λόγια, και δικά μου, αναθεωρημένα και αναμασημένα απο τους καιρούς και τις εμπειρίες μας...το αποδέχομαι, γιατί ηταν και είναι και δική μου θεωρία, μα οφείλω στον ψυχαναγκασμό μου να το αναλύσω όπως όλα πάντα, αμοιβαίο...άκου...
οτι εχεις μάθει, το κάνει σπουδαίο η στιγμή της αναίρεσης του...αλλιώς, είναι απλά άλλη μια θεωρία σου.
ότι έχεις νιώσει, το κάνει σπουδαίο η απώλεια του, αλλιώς, είναι ένα ακόμη συναίσθημα.
ότι έχεις συνηθίσει, το κάνει σπουδαίο η έλλειψή του, αλλιώς, είναι μια ακόμη συνήθεια σου.
ότι εχεις υπομείνει, το κάνει σπουδαίο η αντοχή σου, αλλιώς είναι άλλη μια ανευ συνείδησης παράδοση.
ότι έχεις ανάγκη, το κάνει σπουδαίο η στιγμή που θα καλύψει την ανάγκη σου, αλλιώς είναι άλλο ενα υποτιμημένο θέλω.
ότι δηλώνεις, το κάνει σπουδαίο η διάρκεια του, αλλιώς είναι πάλι λόγια.
ότι σέβεσαι, το κάνεις σπουδαίο εσυ με τον σεβασμό που του φέρεσαι, αλλιώς είναι άλλη μια ψευδαίσθηση.
ότι αγάπησες και αγαπάς, το κάνει σπουδαίο η στιγμή που ραγίζεις, αλλιώς είναι κάτι ακόμη άθραυστο...κ η αγάπη ραγίζει...σπάει, καταρρέει, θυμάται..πιο πολύ θυμάται...η αγάπη αν ετσι λέγεται είναι κάτι τόσο βαθύ που οσο κ αν κατακρεουργείται το μόνο που μπορεί να της συμβεί είναι μετάλλαξη...και αυτό θα γίνει άπειρες φορές, μέχρι να φανεί...αν η τελευταία της μετάλλαξη είναι αγνή, εως αδερφική, τότε ηταν πάντα αγάπη για άλλους λόγους, απλά δεν μπορούσες να το δεις...αν κάτσω και γράψω όλες τις μεταλλάξεις που μπορεί να υποστεί, δεν θα τελειώσω ποτέ, η αγάπη μένει αγάπη...και δυστυχώς για μένα και για την θεωρία μου χρόνια τωρα, η αντίληψη, μας έρχεται αργά...
να μιλήσω για πεπρωμένα και μισά του μισού? εχει νόημα? πως ξέρεις αν το μισό σου δεν είναι το άλλο μέρος του εαυτού σου, αυτό το καταστροφικό, αυτο που κοινώς δεν είσαι εσυ...δεν θα μπορέσεις ποτέ να συμβιώσεις μαζί του, μα ουτε και να το αποδεχτείς, πες μου όμως, θα μπορούσες να μην το αποκαλέσεις αμοιβαίο?

κλωτσιές...

Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ξυπνώντας μέσα στην πρώτη μου, πρωινή βροχή...κλωτσιές...η μετάφραση ήρθε αμέσως μόλις η δεύτερη βροχή, αυτή της βρύσης, ξέπλυνε την πρώτη...την δική μου.
Κλωτσιές = είμαι για πολλές κλωτσιές, θέλω να ρίξω πολλές κλωτσιές, το στομάχι μου είναι σαν να εχει φαει κλωτσιές, τα μάτια μου επίσης το ίδιο...
ένταση, παράπονο, στεναχώρια, φόβος, αντίδραση, κλωτσιές...
Απο τότε που ομόρφυνα, όπως όλοι λένε, έπαψα να μ΄αγαπάω..ισως γιατί δεν ομόρφυνα ποτέ για μένα...απόκριες έχουμε, μόνιμα πια εδω..κ η στολή μου κάθε μήνα διορθώνεται...αλήθεια σκεφτόμουν χθες το βράδυ, πως αν ντυνόμουν μασκαράς μόνο το καπέλο της χήρας θα ήθελα να φορέσω..μου πάει..
Θέλω πολλές κλωτσιές...τις περισσότερες φορές με πιάνει, θέλω να μεταφράσω τον ψυχικό πόνο με πράξεις...μάλλον ομμοιοπαθητικά το βλέπω, ισως αν πονέσουμε πρακτικά έτσι ισσοροπήσει ο πόνος, πόνο στον πόνο...εχω μια ελπίδα οτι ετσι θα γιάνει...όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες που γνώρισα...όσο για τα σημάδια που θα αφήσει στο κορμί σου, μέχρι να παντρευτείς θα φύγουν...χαχα...ποια φορά? αδιευκρίνηστο...κ δω να πω πως εχω ενα σημάδι στο αριστερο μου χέρι 3 μήνες τώρα που δεν λεει να φύγει με τίποτα...
κ δω είναι που ξεκινάω να χάνομαι στην μετάφραση, απο το ενα θέμα στο άλλο...
είμαι αυτοκαταστροφική μου είπε κάποιος, φαντάσου ουτε καν με ήξερε...συλλέγω πληροφορίες και καταλήγω στο γεγονός οτι μέσα απο τα μάτια άλλων μπορώ μόνο να με ξαναμάθω..με εχασα γαμώτο..για πολύ καιρό κατάφερα να μην ειμαι εγω, μα τι στο καλό προσπαθούσα να γίνω? πως μπόρεσα να νερώσω τόσο πολύ τα αποστάγματα μου? πόσο συνομώτησα με το κενό?
πάλι καλά που κουράστηκα...κουράστηκα αλλά μυαλό δεν εβαλα...σταγόνα αυθορμητισμού δεν έμεινε...σταγόνα απο τίποτα...πολλές κλωτσιές...
και σκέφτομαι πολλές φορές, ισως θα ηταν καλύτερα να ειμαι γεμάτη με φυσιολογικές ανησυχίες, σαν και αυτες που εχουν οι φίλες μου, απο κάπου να πιαστούν, απο κάπου να εισπράξουν τα φυσιολογικά, γιατί είμαι 34...πότε θα γίνω μάνα κλπ...και μέσα σε αυτες τις φυσιολογικές ανησυχίες με θεωρούν και τυχερή! πόσο τύχη θεε μου...και προχθές επειδή βαρέθηκα, απάντησα...τόσο πολύ επιθυμούν εναν συμβιβασμό για να εχουν τις παροχές του κατα τα άλλα φυσιολογικού? δεν λέω και γω τους συμβιβασμούς μου τους αγάπησα, αλλά μεγαλώνοντας καταλαβα οτι έτσι πρέπει να γίνεται, να αγαπας τους συμβιβασμούς για να μπορείς να λατρέψεις το ασυμβίβαστο...
επαναλαμβάνομαι για χιλιοστή φορά...και εύχομαι ταυτόχρονα...τίποτα λιγότερο δεν θέλω να ζήσω....τίποτα λιγότερο απο ένα κόκκινο χαλί να περπατήσω, κ ας είναι βαμμένο με αίμα...