Κ άλλη μια...

Κ άλλη μια...στην πλάτη μας...καλή χρονιά λοιπόν. Θα το εκμεταλευτώ και θα πω...κ άλλη μια φορά, κ άλλη μια ριξιά, κ άλλη μια προσπάθεια, κ άλλη μια μαχαιριά... τι είχες Γιάννη..τι είχα πάντα...κ γιορτάζει και ο γιάννης μεθαύριο... Άκου να δεις... κάτι λίγα χρόνια τώρα αναρωτιέμαι...πως και γιατί συνεχίζω να μου δίνω πεδίο να αιμοραγώ...κατέληξα είμαι βρυκόλακας! μα...διαφοροποιημένος. Εγω δεν πίνω το αίμα κανενός...εδω και κάτι χρόνια πίνω μόνο το δικό μου! το αερίζω, του δίνω οξυγόνο, το μεταγγίζω, κ το ξαναπίνω! κ ύστερα ήρθε άλλη μια χρονιά...για να μου θυμίσει πως πίνοντας το ίδιο σου το αίμα, δεν ζεις...ανακυκλώνεις! είσαι μια ανακύκλωση απο μόνος σου! μια υποχώρηση, μια ήττα! μια αναθεώρηση! κ οταν κυλούν οι μέρες...εύχεσαι.. Να σταματησεις να ανακυκλωνεις, να σταματήσεις να υποχωρείς, να σταματήσεις να αναθεωρείς, να σταματίσεις να πίνεις και να κερνάς το αίμα σου! Πιές κ λίγο δικό τους....μάλλον θα ναι αναζωγονητικό..

Μη με φοβάσαι...

Ενα πολύ γλυκό τραγούδι...για να είμαι ειλικρινής, χαράχτηκε πάνω μου ενα σαββατόβραδο στην Αλεξανδρούπολη. Τότε που η καρδιά ακολουθούσε...δεν ήταν σημαιοφόρος. Ναι απο τότε. Και τώρα που η καρδιά είναι σημαιοφόρος, όλα τα άλλα σέρνονται και θολώνουν στην σκιά της, γιατί η σκιά είναι μεγάλη, την φρόντισα, την αγάπησα, την σεβάστηκα, την έμαθα, την μεγάλωσα....τόσο...που είναι τρεις φορές η σκιά μου, τρείς φορές το πάθος μου, τρείς φορές οι φόβοι μου. Μα πιο πολύ, πιο πολύ, οι φόβοι των άλλων. Πως πια με μια ματιά βλέπω τους φόβους τους.... Ευχή και κατάρα... Γιατί περνάς καιρό...να γιατρέυεις φόβους και οταν οι "φόβοι των άλλων"¨εχουν γιατρευτεί παραμελείς τους δικούς σου. Τα μάτια...δείχνουν πάντα την αλήθεια τελικά, όσο σύνηθες και τετρημένο κ αν ακούγεται...είναι αλήθεια. Ο φόβος κρύβεται η ψυχή οχι. Ο φόβος είναι ύπουλος η ψυχή παραδοτέα και έτοιμη να ανοίξει νέες πληγές. Ο φόβος κρυψίνους, η ψυχή αυθόρμητη. Ο φόβος καμουφλαρισμένος, η ψυχή γυμνή. Ο φόβος θέλει παρέα για να γελάσει, η ψυχή λάμπει και στην μοναξιά. Ο Φόβος χάνεται...η ψυχή μεταλλάσεται...ζεις χίλιες ζωές με την ψυχή - μία με τον φόβο σου. (Αφιερωμένο). "Μη με φοβάσαι" Μπάμπης Στόκας

Στο κυρίως...

Σκέφτομαι πάντα μετά...μήπως είμαι υπερβολική, που υιοθέτησα τέτοια υπέρμετρη αξιακή δικαιοσύνη? κ όμως...πιο αυστηρή ημουν κ είμαι με αυτούς που αγαπώ, ότι με αφήνει αδιάφορη δεν το "μέτρησα" ποτέ! Κ είναι λογικό για μένα τουλάχιστον...έχεις απαιτήσεις! Ναι ρε φίλε έχεις απαιτήσεις! Δεν μπορείς να κρίνεις ολο τον κόσμο γύρω σου και οι δικοί σου άνθρωποι να είναι στο απυρόβλητο! Πρώτα απο μέσα μας ξεκινά...και μετά σε όποιους αγαπάμε... Είμαι εξωγήινος? Είμαι υπερβολική...μου είπε... ρε παιδί μου κ γω ρωτάω και εχω ξανααναρωτηθεί, πως μπορείς να χαρακτηρίζεις υπερβολή αυτο που εμένα με ενοχλεί? με πληγώνει? οχι απο ζήλια! απο δικαιοσύνη γαμώτο! απο τον τρόπο που εγω εχω στο μυαλό μου όλα αυτα! γονικά, παιδιά, γονείς, αξίες, αγάπη, δικαιοσύνη, ρόλους, τίτλους, ολα!!! είμαι εξωγήινη? και αν έτσι είμαι, ή έτσι θεωρούμαι, ε ας κοιτάξω την πάρτη μου! ας μείνω μόνη μου, γιατί έτσι νιώθω...όπως κ να χει. θα γράψω κάτι που υποψιάζομαι πως έχω ξαναγράψει...γιατί τις αλήθειες μου συνήθως τις καταθέτω... δεν έγινα μάνα και δεν θα γίνω...αλλά...στο μυαλό μου το έχω οριοθετημένο πολύ αλλιώς! βρες! προσπάθησε! δείξε! καταννόησε! επανόρθωσε γμτ! αν για σένα δεν επέλεξες εσυ... δεν φταίει το παιδί σου...η μάλλον καλύτερα αυτο που έπαψε να είναι "παιδί σου" γιατί απλά εσύ είχες περισσότερο την ανάγκη της μητέρας... κ γω έκανα την μάνα σου...όποτε κ οταν με είχες ανάγκη.... εσύ? πότε έκανες την δική μου? "στην μάνα μου"

Ξανά...μανά ή βάλε τον τόνο όπου θες....

Είνει κάποια πράγματα που πλέον μπορώ να τα χαρακτηρίσω γραφικά...όσο κ αν γραφικά τα θεωρώ όμως δεν τα αποδέχομαι...τπτ δεν είναι τυχαίο ναι το ασπάζομαι...αλλά παλεύω για να μην το επιβεβαιώσω. κ ομως... Θυμάμαι...γιατί κακώς για μένα εχω καλή μνήμη, κάθε χρονιά. Το πρόπερσι δεν θα το σχολιάσω,είχα κάθε λόγο θεωρητικό κ μη να μην είμαι καλά και να περάσω την γενεθλιακή μου μέρα μπροστά σε μια λευκή,γυαλιστερή ταφόπλακα, που πάνω της με χρυσά χαραγμένα γράμματα είχε το όνομα του πατέρα μου. Πέρισυ είχα την τιμή την παραμονή να κάθομαι μπροστά στον ίδιο υπολογιστή να ξεσπαθώνω γιατί ενώ αλλιώς το είχα στο νου μου, κάποιος με το ίδιο ανάστημα κατάφερε να με κάνει να λυγίσω ξανα. Ξανά βροχή, μέσα μου, για άλλους πιο γελοίους λόγους.Φέτος νόμιζα θα την γλυτώσω αλλά....αυτο που λένε η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται...μάλλον σε ενα βαθμό ισχύει, και ισχύει μόνο οταν έχεις την διάθεση να μείνεις αμέτοχος και να αφήσεις την έναρξη να γίνει και τέλος...κ κάπως έτσι μάλλον γίνεται. Αλλα πράγματα είχα στο μυαλό μου το πρωί, και χθες...είπα φέτος λέω να γιορτάσω... κατα βάθος μ΄αρεσει η ειρωνία και δεν παραπονιέμαι, ξέρεις όμως γιατί? γιατί πρέπει να δέχεσαι τα πάντα έτσι όπως γίνονται, οχι όλα, αυτα όμως που εχεις προσπαθήσει να γίνουν αλλιώς και δεν πέτυχε πρέπει να τα δέχεσαι. Ο λόγος είναι πως δεν φταις πάντα εσύ...ε ναι....δεν φταίς πάντα εσυ. Ασε κ το περιθώριο να τολμήσει κ κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη του φταιξίματος! Γελάω με μενα...γιατί το μόνο που δεν εχω αλλάξει είναι οτι δίνω ευκαιρίες...είσαι άκυρος, κ όμως θα βοηθήσω, θα προσπαθήσω να επιστήσω την προσοχή σου στο λάθος σου, θα προσπαθήσω να σε κάνω να δεις, να σε κάνω να διορθώσεις μόνος σου, εξαντλούμε και εξαντλώ τις προσπάθειες...ακόμη κ αν το "είσαι άκυρος" δεν πάει σε γκόμενο,σε φίλο, πάει στο μισό...στο μισό της αιτίας της ύπαρξης σου. Αυτό συνήθως λέγεται πατέρας ή μάνα. Πατέρα δεν έχουμε πια...άρα?

Στα σημεία....

Σε κάθε μάχη και σε κάθε ήττα οι καλοί παίκτες χάνουν μόνο στα σημεία... Προσπαθούσα προχθές να συνδεθώ ήθελα να γράψω την αυτοκριτική μου, μα ηταν ανεφικτο, δεν ηταν τυχαίο μάλλον, όπως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σκεφτόμουν λοιπόν, πως είναι δυνατόν άνθρωποι τόσο γεμάτοι, δοτικοί και απαιτητικοί να περιμένουν ευλαβικά να πάρουν "κάτι" αυτο το κάτι παραπάνω, η καλύτερα το κάτι που τους γεμίζει, το κάτι που μετά απο τόσα χρόνια είναι αναγνωρίσιμο. Μετά έκανα την αυτοκριτική μου, ένιωσα τόσο χορτασμένη στο παρελθόν και τόσο πεινασμένη στο παρόν...μετά σκέφτηκα πόσους χορτασμένους αλλά και πεινασμένους άφησα πίσω μου...ολα μεσα στην ζωή δεν είναι? η μάλλον κατά την δική μου πάντα άποψη, ολα δεν πρέπει να τα βιώνουμε? εγω τουλάχιστον όλα ήθελα να τα βιώνω...και ετσι εφτασα στο σημείο μηδέν των σκέψεων, της αυτοκριτικής μου, αυτο το σημείο που έλεγε.... και τώρα τι ζητάς? πως αρκείσαι? πως γεμίζεις? τι περιμένεις για να "χορτάσεις" ? Ψίχουλα... Τώρα ψάχνω ψίχουλα... ισως γιατί σαν τον κοντορεβυθούλη ψίχουλα άφησα πίσω μου.. Φυσικά δεν συμμερίζομαι καθόλου την ατάκα οτι σπείρεις θα θερίσεις, οχι υπάρχει και η άλλη που λέει θα πάρεις ολα οσα εχεις αποτιμήσει σε σενα... Καιρό τώρα ψάχνω εναν καταλύτη. Ξέρω οτι τον εχω βρει, αυτος δεν ξέρει οτι με βρήκε..και ετσι απλά με "εκπαιδεύει" εν αγνοία του...και ειμαι και τυχερή, οτι ζητάω, μου το δίνουν στο πιάτο...πάλι εν αγνοία τους..μια καθαρή εικόνα ήθελα, μια καθαρή εικόνα πήρα μα οσο κ αν ημουν έτοιμη γι΄αυτο, ημουν ετοιμη μέχρι να κλείσει η αυλαία... οταν η αυλαία κλεινει πρέπει να προλάβεις να ετοιμαστείς για την επόμενη παρασταση...και δω το χάνω. δεν προλαβαίνω πια, δεν ξέρω πια τον τρόπο, τον εχω αφήσει πίσω και μαζί αφήνομαι και γω...πως γίνεται ενω ξέρεις τι ακριβώς θέλεις, αποζητάς την ευκαιρία να το πεις, ξέρεις απο πριν την κάθε εξέλιξη κ ομως συνεχίζεις να αφήνεσαι...ερμαιο των παραστάσεων σου, με ρόλους γραμμένους απο σενα και στα μέτρα σου. μάλλον αυτο ήθελες, να χάσεις στα σημεία. τα σημεία που εσυ εβαλες.- ολα ηταν πρόλογος.

Μέσα στο φρούρειο...

Θα μπορούσα να τα συνεχίσω..."κάθε γιορτή και αφορμή" part2...αλλά δεν θέλω...είναι απο αυτες τις μέρες που απλά θέλω να κρυφτώ...δεν θέλω ούτε στον δρόμο να κυκλοφορώ..φοβάμαι..να και κάτι που φοβάμαι.. Θέλω να είμαι κρυμμένη στο καβούκι μου, η αλλιώς στο φρούρειο μου, ετσι αποκαλούν πολλοί το σπίτι μου, η αλήθεια είναι οπτικά δεν νομίζω οτι απέχει και πολύ...είναι επιβλητικό εξωτερικά, κ αυτή η ανηφορική σκάλα της εισόδου όλο με κάνει να αναρωτιέμαι τι δουλειά εχω εδω... το σπίτι μου είναι αλλού...δεν είναι σαν κ αυτο, δεν εχει design και λιτή ασπρόμαυρη διακόσμηση, είναι ξύλινο, στην φύση, με ζεστά χρώματα και μυρίζει ασφάλεια...εδώ, είναι απλά, το φρούρειο... το φρούρειο σαν φυλακή... και γω εδω απο την πρώτη μέρα φυλακίζω...στεναχώριες και ψευδαισθήσεις, φυλακίζω ιδέες και όνειρα, φυλακίζω εμένα... ετσι έγινε απο την αρχή...με μια ψευδαίσθηση ξεκίνησαν όλα, ολα άλλαξαν αλλά εγω και η ψευδαίσθηση μείναμε μαζί τελικά, γίναμε συγκάτοικοι. Όσα βιβλία και να διαβάσω απλά επεκτείνω την σκέψη μου, της δίνω άλλους ορίζοντες. Η ουσία είναι πάντα ίδια..ξέρω και γιατί ήρθα και για πόσο θα μείνω και γιατί "αλλάζω" το πρόβλημα μου ηταν πάντοτε, οτι δεν μπορούσα να το μοιραστώ...λάθος timing... πως γίνεται κάθε φορά "εδώ" άλλα να ξεκινάω να πω και άλλα να λέω...΄ επιστροφή... Μέσα στο φρούρειο λοιπόν για πολλοστή φορά προσπαθώ να παραιτηθώ...απο σκέψεις απο ιδέες και απο ανθρώπους, απο τα πάθη μου, απο το καινούργιο είναι μου, απο την συνταγή της ζωής μου...προσπαθώ να παραιτηθώ και να μάθω, να πειθαρχήσω, να προλάβω...δεν τα καταφέρνω..μπορώ με εναν ωραίο περιεκτικό και στοχευμένο λόγο να πείσω, μα η αλήθεια είναι οτι δεν τα καταφέρνω...ύπάρχει κάτι που δεν ειναι στο χέρι μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ζει χωρίς αγάπη... Δεν ντρέπομαι και δεν φοβάμαι μα εχω στερέψει...ασε πο νιώθω πως ο χρόνος τελειώνει..και δεν μιλάω για το 12 χα, νιώθω οτι ο χρόνος τελειώνει και γω θέλω αγάπη. οχι απο την μητέρα και τον αδερφό μου...αγάπη αμερόληπτη...εχει μεγαλύτερη αξία να αγαπιέσαι απο αυτούς που επιλέγεις και σε επιλέγουν και οχι απο αυτους που απλά δεν διάλεξες και δεν σε διάλεξαν...δεν γεννήθηκες ετσι... Τόσες μέρες προσπαθώ να πάρω απόφαση τα αναποφάσιστα...μέχρι και κύρηγμα στον αδερφό μου εκανα..να είναι γελαστός, να είναι πρόσχαρος, να παίζει ρόλους κοινώς! ανευ ρόλων δηλώνω πως κουράστηκα... βαρέθηκα να ακούω απο συγγενής και φίλους, πως έγινες ετσι εσυ, δεν σ΄αναγνωρίζουμε, εσυ ησουν αλλιώς, εσυ δεν πτοήθηκες απο πιο σοβαρα, εσυ. εσυ. εσυ.... εγω λοιπόν είπα να δώσω χώρο και χρόνο...να γίνω πιο άνθρωπος, να μάθω να κάνω ενα βήμα πίσω, να δίνω ευκαιρίες....και έγινα γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα...όποιος θέλει μπαινει, βάζει γκολ και αισθάνεται νικητής.... εγω είμαι θεατής...κ αν δεν σας αρέσει, μου είναι και παγερά αδιάφορο...μέσα στο ψυχρό μου φρούρειο δεν μ΄αγγίζει τίποτα...μόνο η φωτό δίπλα στην πόρτα...

Δικό μου είναι οτι θέλω λέω...

Σκέφτομαι...πως όλα είναι υποκειμενικά...γραφική δεν θέλω να είμαι ούτε να φαίνομαι, αλλά εδω είμαι εγω... θέλω να εχω μέσα μου...όλη την πρόταση, εκείνου που πάντα τελευταίος...και τα τελευταία χρόνια πρώτος... μου έδινε τις ευχές του...πόσο γραφικό και οξύμωρο είναι.. αν δεν το εχεις ζήσει δεν ξέρεις.... πόσο σημασία δίνεις σε ασήμαντα και πόσο αδιάφορα βλέπεις τα σημαντικά... πόσο θες να κλαφτείς...αν και το ανώτερο εγω σου δεν στο επιτρέπει... σε ποιον? σε ποιον να εκμυστηρευτείς πόσο σου λείπει...πόσο ουτοπικά νιώθεις και θέλεις να νομίζεις πως κάπου γύρω είναι...πόσο απαράδεκτα σκέφτεσαι οτι τέτοιο ανάστημα δεν μπορεί να λείπει απο την ζωή σου...δεν μπορεί...δεν μπορεί έτσι απλά, έτσι αθόρυβα....δεν μπορεί...δεν μπορεί χωρίς να εχεις γονατίσει... δεν μπορείς να το χωνέψεις... τόσο αγέρωχη και έντονη παρουσία δεν μπορεί σε μια στιγμή να γίνεται απουσία.... δεν μπορεί... ειδικά όταν το χεις ανάγκη... ειδικά οταν έχεις ανάγκη την ομπρέλα του... στον αγαπημένο μου πατέρα...με όλη την σημασία της λέξης...κ ας ηταν η λέξη παρεξηγημένη...

κάθε γιορτή...αφορμή...

Εδω ξανά...τελικά μόνο εδω... Γιατί κάθε γιορτή...είναι αφορμή... Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, γιορτή, μνημόσυνα, άδειες, αργίες...όλα είναι αφορμές. Γι αυτο υπάρχουν άλλωστε...αφορμή για μια σκέψη, μια σύσκεψη με το μέσα μας...μάλλον με τον απο πάνω μας...αυτόν που βλέπει μα δεν μιλάει, σκέφτεται μα δεν κρίνει, νιώθει μα δεν εκδηλώνεται...ξέρει να περιμένει...υπομονετικά και σχεδόν ευλαβικά...σωστά το έγραψα? δεν με νοιάζει...μια συνάντηση με το "ανώτερο εγώ μου" πότε άραγε το κατώτερο θα γίνει ανώτερο? θα γίνει ποτέ...ή όλα είναι μια μεταβατική κατάσταση...θα προλάβουμε να φτάσουμε στην μετάβαση, ή θα μείνουμε κρυμμένοι εδω μέσα? μια μικρή παρένθεση ηταν, επανέρχομαι... Εχω την αφορμή μου σήμερα λοιπόν, αν και ξέρω, δεν χρειάζομαι αφορμές, ούτε αντιπερισπασμούς, να μαι λοιπόν...μια χάρη μόνο πριν συνεχίσω, θέλω αυτη η σελίδα να γίνει γνωστή στον μόνο άνθρωπο που με κρατάει στο ύψος μου, και τις περισσότερες φορές στο δικό του, μιας και είναι πιο ψηλός...στον Αχιλλέα. Είναι η απογραφή που με τσακίζει, η απογραφή των έσω μου...τα τελευταία χρόνια νιώθω πιο πολύ σαν τον επαγγελματικό μου τίτλο παρά σαν τον ανθρωπίστικό μου τίτλο... PROJECT MANAGER αυτο κάνω...διεκπεραιώνω όλα τα Project...με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εχω γίνει ενα project η ίδια...μόνο που αυτό μένει μόνιμα αδιεκπεραίωτο..τι χρειάζομαι λοιπόν? εχω ανάγκη εναν Project manager του ίδιου μου του εαυτού...να τι θέλω...όταν η πόρτα κλείνει βέβαια...θέλω μόνο εναν ανθρωπο, να "πιάνει" τα μαγνητικά μου πεδία, χωρίς πολλά, πολλά....δύσκολο, εως ακατόρθωτο μιας και είμαι πολύ έξυπνη,λένε, εώς ευνουχιστική, λένε, αρκούμαι στις στιγμές λοιπόν...ουτοπικές ή μη...υπαρκτές αν μη τι άλλο... Μάλλον έφταιξα παραπάνω απ΄οτι έπρεπε...αλλά και πάλι ποιος ορίζει το παραπάνω και το λιγότερο... Για δυο πράγματα είμαι πολύ σίγουρη για την ζωή μου... έζησα έντονα και αγάπησα πολύ...έμψυχα και άψυχα. Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα κατεληξα να γράφω...ισως δεν τα πιάνουν οι λέξεις αυτά που σκέφτομαι...θα δείξει.. κάθε γιορτή πάντως, είναι αφορμή.

Ξέχασα....

Ξέχασα...να πω αυτό που θα έπρεπε να με χαλάει περισσότερο...λέω έπρεπε γιατί δεν με χαλάει ως πρώτο...αλλά θα έπρεπε... αναδρομή.... ενα χρόνο πριν... κ όσο κ αν ήθελα να το αποφύγω... ξάνά... τα ίδια... ξανά τέτάρτη ταξιδι, ξανά παρασκευή επιστροφή... δεν ήθελα... γιατί επαναλαμβάνεται...ξανά... τις ίδιες μέρες...οχι ημερομηνίες μέρες... και μέσα μου εσυ! πήγα στο σπίτι το σκ...στο σπίτι που ζούσες... και είχα καλή διάθεση γιατί κάθε λεπτό είχα την αίσθηση...την πνοη και την μυρωδιά σου... οτι κοιμάσαι...οτι κάπου ήσουν και θα επέτρεφες, οτι θα με έπιανες ξανά ν καπνίζω την ώρα που νόμιζα οτι κοιμόσουν...ήσουν παντού εκεί...και ταυτόχρονα πουθενά... θα κάνω ότι είπες... μου λείπεις...πάντα μου έλειπες... ακόμη και οταν ηταν το σώμα σου εδω...ήμουν ελλειπης... και τώρα σε βλέπω μόνο...μέσα απο εκείνον... τόοο τον λατρέυω... προσπάθησα με λάθος τρόπους να δώσω, ότι μου έλειψε απο σενα.... δεν καταφερα να σταθώ επάξια...μόνο αντάξια.. εκείνος όμως...είναι παραπάνω...κ απο σένα... προστατευσέ τον...κ απο μένα... είμαι λίγη...και αλλού...πάντα ήμουν...λάθος αξία έδωσες... αλλά ποτέ δεν είναι αργά...δώσε σ΄εκείνον...είναι αγνός και το χρειάζεται...εγώ...γεννήθηκα αλλού. μου λείπεις...μου λείπει η φωνή της λογικής σου...μου λείπεις εσυ...μου λείπει ο άντρας της ζωής μου...μου λείπω...εγω... μου λείπει το..."έλα κοπέλα μου""" μου λείπει το χάδι σου...μου λείπει το γέλιο σου, που όλοι λένε πως το έχω...μου λείπεις... προσπαθώ να θυμηθώ πως γινεται τόσο μεγάλη απώλεια, να την έχω πάρει τόσο light... θέλω να σε ακούσω ξανα... να με επιπλήτεις και να με κατευθήνεις...σε όποια λογική δεν ήσουν ποτέ...πόσο σου μοιάζω...

Και ένας σοφός είπε...

Και ενας σοφός είπε...πάντα έχουμε αναμνήσεις...πάντα στεκόμαστε στο παρελθόν...και οταν θέλουμε με την ψυχαναγκαστική μας διάθεση να ξεφύγουμε απο αυτο λέμε...θέλω να κάνω αυτο, να πετύχω αυτό, να φτάσω εκεί...μέλλον.. το παρόν που σκατά είναι? ε? πόσες φορές το επανέλαβα αυτό τις τελευταίες μέρες... και είναι όντως σωστό... αλλά.. ακου και την έξήγηση...παραπομπή...παραπέμπτω...οτι με χαλάει, οτι δεν μου κάνει, οτι δεν με γεμίζει, οτι με πληγώνει, οτι με ανησυχεί... και έτσι σκέφτομαι το μέλλον... να διορθώσω, να φτιάξω, να επιτύχω, και το πιο σημαντικό...αυτο είναι ελπιδοφόρο... είδες τρυπάκι? εύκολο και ευανάγνωστο...ελπίδα λέγεται... υπάρχει νόμος που το αναιρεί? κώδικας ασφαλείας, για να αντέξουμε το παρόν... για δώσε λύση στο σταυρόλεξο... αφήνω το θέμα ανοιχτό και αλλάζω κλίμα... όλοι έχουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον... τα τετρημένα....μαθαίνουμε απο το παρελθόν, φτιάχνουμε το παρόν, χτίζουμε το μέλλον... βρε τι λες... πιασε τώρα την παραίτηση... και πες μου απο που να παραιτηθώ με σειρά προτεραιότητας...για να σε δω...

Πάτος δεν υπάρχει...

13/5 με 19/9...καμία σχέση....με απόλυτη σχέση....τέερις μήνες μετά...μάλλον πρέπει να αλλάξει τίτλο το ιστολόγιο...Πάτος... Δεν ξέρω αν διαβάζει κανεις και δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτο...αν και κάποιο πίστευαν πως μπορεί και να με ενδιαφέρει. ποτέ. Είναι σαν απλά να τοποθετείς κομμάτια της ψυχής σου, με κριτή εσένα. όσες φορές μπήκα στην λογική να διαβάσω, με έπιασα αδιάβαστη...τι ομορφιά! Υπάρχει αναγνώστης λοιπόν...εγω. Είμαι αρκετή. Και για μένα και για σενα και για τα εγγόνια που δεν θα εχω. Είμαι αρκετή. Είμαι αρκετή γιατί ακόμη και οταν δεν με αναγνωρίζω μ΄αρεσει να μου ασκώ κριτική. Είμαι αρκετή γιατί ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου, αρκει να το ομολογώ σε μένα. Είμαι αρκετή...γιατί αρκέστηκα. Σε μενα. Δεν εχω πατερίτσες πια...δεν εχω και "πόδια" αλλά ξέρω...και είναι αρκετό. Οτι με ευχαριστούσε μου το βίασαν...οτι με εκανε ευτυχισμένη μου το βίασαν...επέτρεψα όλα να μου τα βιάσουν...απλά, για να δω πως είναι...να μάθω...η μάθηση όμως είναι κάτι που δεν στερέυει..απλά κουράζεσαι να μαθαίνεις... Τι και αν βλέπω τις προθέσεις και τον στόχο? τι και αν βλέπω ? Μακάρι να μην έβλεπα...γιατί οταν βλέπεις μένεις και μόνος... Μήπως τελικά όλη αυτη η αλλαγή της στάσης που υιοθέτησα στα πρ.κεφάλαια ηταν απλά φόβος? φόβος μην μείνω μόνη? πιο μόνος δεν είσαι οταν μονίμως απογοητεύεσαι? ε νομίζω ναι....γιατί...γιατί απλά εκπαιδεύεσαι να δέχεσαι...και οταν δέχεσαι σε εναν τομέα, ασυνείδητα δέχεσαι και στους υπολοίπους...ακούς κατά καιρούς αυτές τις ατάκες "δεν το περίμενα απο σένα" "μα πως το δέχτηκες εσύ αυτο" "γιατί δώθηκες τόσο" "μα πως εσυ ησουν τόσο υπομονετική" "μα εσυ δεν σήκωνες μύγα στο σπαθί σου" ... και λες... χωρίς να το πεις... "απο αγάπη...." οχι τόσο για τους άλλους...μα δεν γίνεται ξαφνικά να αγαπάς ολο τον κόσμο... "απο αγάπη"....για μένα....και για τους φίλους...που πάντα "είχα" "δεν".

Ζηλεύω...

Ωρες, ώρες ναι...ζηλεύω...συναίσθημα δεν είναι και αυτο? συναίσθημα και άνθρωπος. Ζηλεύω τις ουτοπικές πεποιηθησεις, ζηλεύω, τον υπέρμετρο εγωισμό, ζηλεύω, την ζήλια που φοράει το προσωπείο της κακίας, ζηλεύω, τις "ασφάλειες" των αλλων, ζηλεύω, την ανεπάρκεια, ζηλεύω, την κοσμοθεωρία, ζηλεύω, την αμάθεια, ζηλεύω, την άρνηση, ζηλεύω, την ισορροπία....τελικά ζηλεύω....τα γήινα. ούτε καν αν γράφεται έτσι δεν ξέρω...κ ο λόγος προφανής...μάλλον πλησιάζω...στην αλήθεια.

Ισορροπίες

Ισορροπίες.Καλές και κακές, θεμιτές και αθέμιτες.Φίλτρο.Καθαρό και βουλωμένο. Και αν? Οσο πιο πολύ φιλτράρεις τόσο πιο πολύ βουλώνει? Προσπαθώ εδω και μέρες να θυμηθώ πως βιώνεις-ω τον χωρισμό. Λες και θέλει θύμηση, λες και θέλει μνήμες, λες και θέλει λογική! Μόνο ψυχή θέλει! Ψυχή και αυτιά! Ψυχή και αυτιά! Ακου την ψυχή σου γαμώτο! Τώρα, αυτη την ώρα, αυτό το λεπτό, προσπαθώ να θυμηθώ πληγές. Πληγές και φίλους! Προσπαθώ να θυμηθώ απο πότε μπήκα στον ρόλο του ισορροπιστή.Απο πότε θεώρησα πως αυτη η τεχνική είναι η καλύτερη? πιο τίμια, πιο λογική,πιο δίκαιη? Απο πότε αποφάσισα πως ετσι θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος? πως έτσι θα άφηνα πίσω τον εγωισμό μου και θα δεχόμουν τους άλλους εκτιμώντας και ζυγίζοντας τα καλά και τα κακά τους? Απο πότε γαμώτο? Γιατί μόνο απογοήτευση λούστηκα απο τότε...απο πότε τότε? και λεω μέσα μου...πειθαρχία...τώρα δοκιμάζεσαι πιο πολύ, τώρα πιο πολύ θα δείξεις την πίστη σου, τώρα πιο πολύ θα μάθεις...είναι κακό που βαρέθηκα? σιχάθηκα την ανοχή! σιχαθηκα τον υπέρμετρο εγωισμό τους που άθελα μου έχτιζα! ναι, ναι...βεβαίως με αναγνωρίζουν και ξέρουν...πως πάνω μου θα στηριχούν, πάνω μου θα νιώσουν ασφάλεια....αλλά! Μη με γαμάτε κιόλας! δώστε και κάτι! κουράστηκα να πειθαρχώ! κουράστηκα να δοκιμάζομαι! Θελω πίσω το σπαθί μου...ε ναι λοιπόν! αυτο που έκοβε κεφάλια! και στ΄αρχίδια μου ολοι...πάντα μπορούσα να απαγχωνιστώ κ μόνη....κομπάρσους, δεν χρειάστηκα ποτέ.- αλλού! αφιερωμένο....σε "φίλους" που ποτέ....δεν είχα..και δεν θα επιδιώξω να έχω...

Να παγώσω!

Ψάχνω, λέω, κοιτάζω,εφευρέτω,κοιτάζομαι! κοιτάζομαι! και ψάχνω να βρω όλους τους γαμημένους τρόπους να παγώσω! την εικόνα, το βλέμμα, το σώμα μου, το μέσα μου! θέλω να παγώσουν όλα! θέλω εναν θεόσταλτο τρόπο να παγώσω! σήμερα, τώρα, χθες, αύριο! Πόσο πιο δυνατά,με τι φωνή γαμώτο. θέλω να παγώσω! Να παγώσει το αίμα... Βαρέθηκα να κυλάει..βαρέθηκα να παθιάζομαι και να καταπιάνομαι με το κάθε τι...θέλω να πάψω να νιώθω..βαρέθηκα να γίνομαι θυσία στον κάθε βωμό, κάθε φορά, ακούραστα...κάθε φορά...πόσο τραγική, πόσο γραφική...κ ακόμη δεν βρήκα κανέναν τρόπο...να παγώσω...εναν μόνο, ο οποίος δεν μου κάνει...φαντάζομαι όμως κάποια στιγμή θα τον αγαπήσω κ αυτον...που θα παει...θα μάθω να αγαπάω... Ποιος άνθρωπος αντιστέκεται στην ψυχή του? κανείς...κάποια στιγμή υποκύπτει...