Απλά έτσι θα έπρεπε να είναι....

Ξανά και ξανά...

Αγανακτηση! όπως αλλάζει κάθε φορά ο χρόνος! έρχεται ξανά και ξανά! όπως τα γενέθλια, οι γιορτές! Ξανά και ξανά! Επαναλαμβανόμενη κάθοδος! Διαδρομή γνωστή! Γι΄αυτο ποτέ δεν μου άρεσε να προγραμματίζω....γιατί κάθε προγραμματισμός πήγαινε περίπατο! Σιχαίνομαι την επαναλαμβανόμενη διαδικασία...και πως γίνεται κάθε φορά να βρίσκω εναν παραπάνω λόγο να σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα...μόνο για εναν λόγο χαίρομαι κάθε φορά....για το χαμόγελο ενός ανθρώπου...
Φταίει το ουίσκυ για τα ξεσπάσματα ρομαντισμού...γιατί το σπορ δεν το εχω καθόλου...αλλά πάντα οταν αναφέρομαι στον πατέρα μου έτσι νιώθω...παιδάκι.
Και τελικά εχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είναι προγραμματισμένο τελικά να συσσωρεύονται τα πάντα την ίδια εποχή? όσο κ αν προσπάθησα τα τελευταία χρόνια να μπω σ΄αυτο το "πνεύμα" δεν τα κατάφερα! αντιθετως απο χρονιά σε χρονιά χάνω κάθε επαφή...
Δεν θυμάμαι κάποια χωρίς δάκρυ....ακόμη κ αυτες που δεν το συμπεριλάμβαναν στο ρεπερτόριο τους ηταν απο τύχη....η ατυχία...
Τελικά όλες οι ιστορίες παραμένουν ίδιες, οι εξαιρέσεις αλλάζουν....
Θυμάμαι όλα μου τα παιδικά-εφηβικά Χριστούγεννα , μόνη στο σπίτι με δύο εκδοχές...είτε σκεπασμένη κάτω απο το πάπλωμα κ αυτο αναγκαστικά για να μην δώσω στόχο για σχόλια, είτε με ενα ποτήρι στο χέρι ανταλλάσοντας ευχές με τον εαυτό μου και με τον αδερφό μου που κοιμόταν....6 και 7 χρονών τι παρέα να σου κάνει ενα πιτσιρίκι....
Μετά ήρθε η περίοδος της αναθεώρησης....η εξαίρεση που έλεγα....και πάνω που ημουν έτοιμη να πειστώ πως εφταιγε η παιδική μου ηλικία και μπορούσα να συνυπάρξω σε χριστουγεννιάτικο περιβάλλον, ήρθε το μέλλον για να με προσγειώσει....
Και ακόμη αναρωτιέμαι....ναι όλα οφείλονται σε δικούς μου λάθος χειρισμούς...αλλά γιατί η κορύφωση διαδραματίζεται πάντα την ίδια εποχή? για να έχω να θυμάμαι και του χρόνου? αφου πάλι η ίδια θα είμαι...

Ιδια όψη άλλο βλέμμα...

Ο τίτλος είναι δανεικός μα ουσιαστικότατος...ολα παραμορφώνονται στην εξουσία του βλέμματος...εξαρτάται πάντα, που και πως ξυπνάς το πρωί...
Δεν είναι προσόν ούτε ελάττωμα...είναι απλά παράδοση ανευ όρων. Ναι...
Αφήνεσαι στην αύρα του χώρου...η του διαφορετικού "αέρα"...και παρασύρεσαι...θετικά η αρνητικά, αισιόδοξα ή απαισιόδοξα η απλά αδιάφορα...μπορεί να θεωρηθεί και αδυναμία μα νομίζω πως είναι χάρισμα...και οχι δεν το βαφτίζω γιατι βολεύει αντιθέτως το θεωρώ πολύ επίπονο μα αν δεν υπήρχε και αυτή η εκδοχή τότε θα κυκλοφορούσαμε σαν καλώς καμωμενα ρομποτ...
οι αδυναμίες, τα πάθη, η ανασφάλεια, πρέπει να απεγκλωβίζονται χωρίς πυροσβεστικές μεθόδους και που ξέρεις, μπορεί αύριο το πρωί να ξυπνήσεις αλλιως...και πάλι να υποστείς τα διαφορετικά σου ερεθισματα...εξαρτάται πάντα, που και πως ξυπνας το πρωί..

Παρασκευή και 13....

Τέλος τα τραγουδάκια και η μουσικοφιλοσοφία...αν και κάπου ειχα διαβάσει, πως η ζωή μιλάει με στίχους...Φέτος λοιπόν την γλυτώσαμε και μας ήρθε απο αλλού...ναι,ναι..αυτή η μανιοκαταθλιπτική τάση που βασανίζει υποσυνείδητα τον περισσότερο κόσμο λίγο πριν σφραγιστεί απο εναν ακόμη χρόνο της ζωής του, εμένα δεν με άγγιξε...ισως για πρώτη φορά...με εχει αφήσει παντελώς αδιάφορη, η ακόμη καλύτερα δεν βρήκε χρόνο για να εγκατασταθεί βουβά στα σωθικά μου...οχι φέτος. Η αλήθεια είναι πως ως καθαρόαιμο σαδομαχιστικό ον, η κατάθλιψη, η αυτοκριτική και ο απολογισμός που φέρνει πάντα μια τέτοια περίοδος ηταν για μενα απόλαυση...όπως εχω πει και γράψει και τις προηγούμενες χρονιές το εβλεπα πάντα ως καθαρκτικό διάλειμμα...και επανέρχομαι..φέτος? τίποτα! μηδέν! zero! περιθώριο κανένα...ούτε στην ψυχή ούτε στο μυαλό ούτε στην πράξη!Τον χώρο μου εχουν υπερκαλύψει άλλα γαργαλιστικά γεγονότα που δεν μου άφησαν το περιθώριο να βουλιάξω όπως μου αρμόζει! Γιατί μου αρμοζεί και μου αξίζει!!! Γιατί τον επιζητώ αυτον τον επαναπροσδιορισμό! μα χρόνος μηδέν...κ είναι και το άλλο...είναι τόσο δύσκολο για ανθρώπους που σ΄αγαπούν και εχουν μαθει να αναλύουν την κάθε σου κίνηση...είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν πως είναι φορές που δεν χωράει τίποτα...καμια συμβουλή, βοήθεια, απώλεια μνήμης μέσω λοιπών μεθόδων, τίποτα...τίποτα οταν δεν χωράς εσυ ο ίδιος πουθενά! Πόσο μάλλον αυτη η βουβή κατάθλιψη που ψάχνει τρόπο να μπεί απο την έξοδο κινδύνου..κ συ την εγκλωβίζεις βγαίνοντας....
Αισίως 32 χρόνια τώρα...
Κ αν κάτι καταφέρω σήμερα το βράδυ...
θα είναι μόνο αυτό...

Back to black again...

La loba...

Φύλακας "άγγελος"...

Για τους φίλους...αν υπάρχουν.

when it rains its allways purple...

stepping stone.

Νεράιδες που υφαίνουν μοίρες...

Έτσι γινόταν πάντα...σαν υφαντό...κάθε κλωστούλα κ ενας ορίζοντας, κάθε κόμπος και ενα δέσιμο, κάθε χρώμα κ ενα συναίσθημα, κάθε ξέφτι και μια αμαρτία, κάθε στραβοβελωνιά κ πόνος...

Το δέρμα της δροσερό και καθάριο σαν ξημέρωμα, τα μαλλιά της, στις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος, ντυμένη στα λευκά....τα μάτια της μαύρα! γιατί ενα τέτοιο πλάσμα να μην έχει μάτια του ουρανού? αυτα τα μπλέ? αυτη ηταν η πρώτη σκέψη...μα είχαν τέτοιο βάθος που χάθηκα σ΄αυτα, μια ζεστασιά που με πλημμύρισε...και τότε της χαμογέλασα...αιφνιδιάστηκε, καθώς ήταν έτοιμη να αφήσει στο κρεββάτι μου αυτο το περίεργο πανί...στάθηκε και μου χαμογέλασε κ αυτή...μα τι χαμόγελο! μακάρι να μάθω να χαμογελώ έτσι...και τότε έκλαψα...κ εκείνη χαμογέλασε ακόμη πιο διάπλατα...

Ξαναπηρε στα χέρια της αυτό το περίεργο πανί και το χώρισε στα τρία...άφησε το ενα κομμάτι του πάνω στο κρεββάτι μου και έβαλε στην τσέπη της τα άλλα δύο...

Το κλάμα μου σταμάτησε με ενα της άγγιγμα...

"εντάξει μικρή μου...ησύχασε...θα μάθεις να το υφαίνεις μόνη σου...εγώ θα ξανάρθω, αν ποτέ σου τελειώσει η κλωστή, αν δεν βλέπεις πια χρώματα, αν ξεχάσεις τον τρόπο...και να θυμάσαι χαμόγελο χωρίς κλάμα δεν υπάρχει! κάθε δάκρυ και ενας κόμπος, κάθε χαμόγελο και ενας ορίζοντας....χάρισμα σου το υφαντό σου."

Αποκοιμήθηκα...μέχρι χθες βράδυ...που εκείνη ήρθε! κ όλα φάνταζαν ίδια....εκτός απ΄το πολύχρωμο πανί που πλέον σκέπαζε το μισό μου σώμα...

Νοέμβριος 2007

Δεν εφταιξε η κρίση των 30...αν και θα ηθελα να το αιτιολογήσω ετσι, αφου όπως ειπαμε εγω τα λάθη μου εχω την ικανότητα να τα ωραιοποιώ...η ζωή μου λοιπόν ειχε αλλάξει...δεν ημουν ετοιμη να αντιμετωπίσω σε βάθος τις αλλαγές...τις ενιωθα μα και τις φοβόμουν ταυτόχρονα, σύγχιση...αυτο ειχα πάθει σύγχιση...ένιωθα οτι ειχα τον κόσμο ολο στα χέρια μου...μα δεν ειχα αποσαφηνίσει γιατί...γιατί ενιωθα ετσι...θεωρούσα πως απλά ειχα την επιλογή...ισως, δεν ξέρω για τοτε...προσπαθώ ακόμη να καταλάβω...πάντως ήξερα πως μπορούσα να φτιάξω την ζωή μου όπως την ονειρεύτηκα...εφταιγε και το γεγονός πως είχα κλειδώσει για καιρό οτι απορρέει η λέξη συναίσθημα....είχα βάλει λουκέτο! με κίνητρο την λογική όλοι είμαστε άρχοντες...στην περίπτωση της καρδιάς όμως τι γίνεται?


υπάρχει και συνέχεια....εχουμε μέλλον μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα....εγω θα τα πω όλα..και δεν θέλω διάλογο...είναι αυστηρά μονόλογος...πρώτα θα μιλήσω και μετά μπορώ να δεχτώ οποιαδήποτε κριτική...

Πρόλογος...

Κοίτα να δεις...πως γίνονται τα πράγματα..πολλές φορές στο θυμό μας επάνω λέμε τις μεγαλύτερες αλήθειες...ατάκες του τύπου..."ρόδα ειναι και γυρίζει", "εχει γυρίσματα ο καιρός" και, και, και, και....ατάκες που λέει ο πολύς ο κόσμος...φαντάζομαι πως ολα αυτά προέκυψαν απο την εμπειρία της ζωής ε? ας το δεχτώ...μα αν η εμπειρία δεν είναι κτήμα σου...απαγορεύεται να μιλάς! εχει δίκιο το ευρύ κοινό...
Ξεκίνησα κάποια στιγμή να γράφω το "εγω"...απλά σαν κατάθεση του εαυτού μου...
Σήμερα και χθες και προχθές...και γενικά τις τελευταίες μέρες που οι σιωπές ακούστηκαν...σταμάτησα...σταματησα να γράφω οχι μόνο για το "εγω" μου...αλλά και για μένα...είναι λογικό...νομίζω...θα ηταν καραγκιοζιλίκι να συνεχίσω να αναλύω μόνη μου εμένα...αφου τελικά οι αλήθειες μου βγήκαν μόνο για μένα στην φόρα...ολοι οι αλλοι τις γνωρίζεται καλά...κ απ΄οτι φαίνεται καλύτερα απο μένα...και χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί δεν εχω λόγο να κρύβομαι...δεν ειναι οτι καλύτερο η κατασταση που ζω, μα καλούμαι με ευλάβια σχεδόν να την ζήσω...γιατί πρέπει..γιατί θέλω...το κακό ειναι πως το αντίκτυπο των πράξεων μου και των λαθών μου ίσως επιρέασαν και επιρεάζουν και ζωές άλλων...και λέω ίσως γιατί αυτη τουλάχιστον την φορά...δεν θα επωμιστώ και τις επιλογές που ο καθένας μας έκανε οικειοθελώς. Μπορεί με θολωμένη κρίση μα οικειοθελώς, μπορεί παρασυρόμενος των καταστάσεων μα οικειοθελώς, μπορεί αναλογιζόμενος των επιπτώσεων μα οικειοθελώς...Ας αναλάβουμε ο καθένας την δική του ευθύνη...
και θα ξεκινήσω πρώτη....αν και ηδη το εχω κάνει....απλά πολλές φορές η αλήθεια, τα λάθη και οι πληγές για να ξεπεραστούν πρέπει να γίνονται δημοσίως....
φαντάζομαι...και στην εξομολόγηση το ίδιο συμβαίνει...δεν ειχα τέτοια εμπειρία βέβαια μέχρι τώρα μα ούτε ανάγκη για συγχώρεση...και ούτε εχω...
Απλά, πράγματα γνωστά σε όλους...δεν εχουμε λόγο να τα κρύβουμε...
θα συνεχίσω...μπαίνοντας σε λεπτομέρειες...πάντα όμως ο πρόλογος ειναι απαραίτητος.

Πάνω απ΄τις λύπες θα πετάξω...

Γιατί οταν πετάς...κανένας δεν ορίζει τα φτερά σου..

Για ένα λεπτό...

το δικό μου αγαπημένο...θιβετ..

Γιατί...

Εχω αλήτισσα ψυχή και δεν πονάω...και κάθε μέρα κάνω μια καινούργια αρχή...

αγαπημένο καινούργιο...

Υπάρχει πάντα μια απόσταση μικρή
από τον έρωτα ως την καταστροφή
Υπάρχει κόντρα στο μυαλό και στη ψυχή
Mα εμείς πετάμε..

αγαπημένο παλιό...

Χθες βράδυ...παλιό κ αφιερωμένο...

Μετά βίας αναπνέω…φουσκώνω και ξεφουσκώνω σαν μπαλόνι…μια σταγόνα ιδρώτα κατηφορίζει στα χείλη μου…είναι στεγνά, έχουν ασπρίσει, είναι αλμυρή, την γεύομαι….παλμοί ακαθόριστοι γρήγοροι…ναι, αίμα κυλά…ακόμη, σκύβω, περνάω τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου…στηρίζομαι…πέφτουν στο μέτωπο, μουσκεύουν…τα άκρα μου, μουδιασμένα, μια ολόσωμη κράμπα…κλείνω τα μάτια μου, καίνε, τσούζουν…έκλαψα…μετράω…εισπνοή-εκπνοή…μύτη-στόμα, μύτη-στόμα…τα ανοίγω ξανά…σηκώνω το βλέμμα…Δυο τρεις ξανθές μου μπούκλες χορεύουν νωχελικά μπροστά στο πρόσωπο μου…αφοσιώνομαι, κάνει καλό…με βοηθάει να ηρεμήσω…φαντάζομαι τις μπούκλες μου χορεύτριες…λικνίζονται αισθησιακά…μ΄αρέσει…αναπνέω…καλύτερα…η αρρυθμία αρχίζει και γίνεται ξανά ρυθμός, το μπαλόνι, μπαλάκι…αυτό το μικρό που αντέχεται…το συνηθισμένο…το μούδιασμα υποχωρεί….εισπνοή-εκπνοή…το παίρνω απόφαση...σηκώνομαι…πάει, πέρασε, έφυγε…Ένα τσιγάρο….ο ήχος του αναπτήρα διαταράσσει την υποτιθέμενη ησυχία…μια ρουφηξιά…μια ρουφηξιά ως τα σωθικά μου…μήπως το χωνέψω, μήπως χωνέψω την κατάρα του ύπνου μου…φυσάω τον καπνό και ξανασκέφτομαι…ναι είναι το χειρότερο που έχω δει….Ήμουν λέει όνειρο….και έγινα εφιάλτης..

Όλα!

Ολα κάνουν κύκλους...όπως αρχίζουν ετσι τελειώνουν...ότι δίνεις αυτο παίρνεις....άθελα σου και στις δυο περιπτώσεις...βαθιά μέσα σου όμως? βρίσκεις πάντα το χαμένο κομμάτι του παζλ...στο σημείο της εκκίνησης.

Εγω! -3

Ενα απο τα χαρίσματα-ελαττώματα μου...είναι ο τρόπος απαξίωσης των λαθών μου...τα κάνω παντα να φαίνονται τόσο σωστά...η απλά εξιδανικεύω τους λόγους που με ώθησαν σε αυτα...ε?
Η σωστή μου "διαχείριση" να παρουσιάζω τα πάντα έτσι όπως εγω θέλω...ή έτσι όπως αρμόζει στην περίπτωση ή στον συνομιλητή...μπορεί και στον ανακριτή...
Απο την άλλη...
Αν δεν παραδεχόμουν τα λάθη μου δεν θα πονούσαν τόσο...ναι...όντως τα κάνω να φαίνονται πιο ανώδυνα...ίσως γιατί εχω μάθει να τα βιώνω...και αυτα και τις συνέπειες τους...
Ναι! εχω μάθει τα ελαττώματα μου να τα κάνω προτερήματα! για μένα όμως! για τα δικά μου μάτια! εχω όρια! η πολύ χαζή είμαι η πολύ έξυπνη! κάτι σε πολύ πάντως μου ταιριάζει! γιατί πάντα πολύ προσπαθούσα για ολα τα συστατικά του κωλοχαρακτήρα μου! και αν και όποιος με αγάπησε ποτέ....ας τολμήσει να πει πως δεν με αγάπησε πρώτα γι΄αυτα!
ακόμη κ γω...απο κάτι τέτοια κρατιέμαι...
σιωπηλά λοιπόν...τα πάντα συναινούν....γιατί απλά εχω μεγάλους ώμους! τα αρχίδια ήταν πάντα δανεικά!

ΠΑΡΕΘΕΝΣΗ!

Μια απορία εχω...είμαι εγω απροσάρμοστη η απλά όλο το σύμπαν γελάει μαζί μου?
Συμβαίνουν όντως αυτά που ακούω? γιατί αν τα λέγανε σε μένα...εγω δεν θα τα πίστευα...
και τέλος...δεν κλαίγομαι οχι δεν κλαίγομαι αλλά....εχω σκεφτεί να με μοιράσω σε μικρά αλουμινόχαρτα...
Φραντζής κανείς?

Εγω! -2

Το χόντρυνα? μπα...δεν νομίζω...αυτο το δεν υποτάσσομαι, εχει πολλαπλή έννοια. Άλλο υποχωρώ, άλλο υποτάσσομαι, άλλο υποκύπτω και άλλο υπομένω...

-2-

Δεν είμαι τόσο εγωίστρια...οχι...πεισματάρα ναι, εγωίστρια οχι...κ όμως χαρακτηρίζομαι κ ετσι...όταν μπορείς να κάνεις όλα τα παραπάνω...να υποχωρήσεις, να υποταχθείς, να υποκύψεις και να υπομείνεις, πρέπει πρώτα να χωνέψεις οτι θα το κάνεις! Αυτο είναι το δεύτερο ελάττωμα μου λοιπόν...χωνεύω εύκολα!
γιατί όμως...

Εγω! - 1

Εχω λοιπόν…να κάνω μια κατάθεση…
Εκτός από τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις…γιατί έτσι μόνο μπορώ να τις χαρακτηρίσω, εχω κ άλλα κουσούρια…
Είμαι δύσκολος άνθρωπος λένε…αυτοί που με ζουν…μα εγώ δεν θέλω να μιλήσω για την δυσκολία μου…γιατί δύσκολοι είμαστε όλοι…θέλω να μιλήσω για τα ελαττώματα μου…
-1- Ελάττωμα -πρόλογος
Δεν κατάφερα ποτέ να υποστηρίξω έναν τίτλο…απλά και μόνο για να κριθώ άξια των προδιαγραφών του “ευρύ κοινού”…αντιθέτως οτιδήποτε με «υποχρέωνε» να κάνω ενας τίτλος….εμένα με απωθούσε…Δεν λέω, υπήρξαν φορές που προσπάθησα να υποστηρίξω κάποιον από τους τίτλους που κυκλοφορούσα την εκάστοτε στιγμή και κατά την επιφανειακή πάντα όψη των πραγμάτων τα κατάφερνα σε ένα βαθμό…ικανοποιητικό πάντα για τους άλλους μα ποτέ για μένα….και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς μιας και τους όρους και τις προυποθέσεις…δεν τους εφεύρεσα εγω…μα κάποιοι άλλοι για όλους μας..
Όσο και αν εχω κατηγορηθεί γι΄αυτό, δεν «κρατάω τους τύπους» …κ όποτε μπήκα στην λογική να προσαρμοστώ…κάπως βρέθηκα πάλι να «αδειάζω» την ψυχή μου σε κανένα καλάθι αχρήστων…Πιστεύω πολύ στην ελευθερία …και δεν αντέχω την κατά-πίεση…
Θέλω να λέω και να κάνω ΟΤΙ γουστάρω…όσο αυτό έχει συνέπειες μόνο σε μένα! όταν οι πράξεις μου θα έχουν συνέπειες και σε άλλους…και αυτό θα συμβεί μόνο όταν θα θα είμαι υπεύθυνη για ένα παιδί…τότε θα πρέπει να σκέφτομαι πριν…μέχρι τότε….δεν υποτάσσομαι…σε τίτλους κανενός….

αέρα!

Τελικά οι κυριακές είναι πιο ανυπόφορες απο ποτέ...
Παντα τις μισούσα τις σιχαινόμουν....τώρα δεν τις αντέχω!
Δουλειά! και πάλι δουλειά 24 ωρες το 24ωρο! Κοιμάμαι απο τις 12 μέχρι τις 4 και μόλις ξυπνήσω απλά θέλω να ξανακοιμηθώ! Δεν θέλω να υπάρχω πως το λένε! φάντασμα! φάντασμα σε νεκροταφείο! αυτο θέλω!
Αέρα να με μεταφέρει απο δωμάτιο σε δωμάτιο!
Αέρα!

Γεμάτη...

Πάντα το γέμισμα του φεγγαριού μου προκαλούσε υπερδιέγερση αισθήσεων...δεν χρειάστηκα ποτέ ημερολόγιο για να μάθω πότε εφτανε στην ολοκλήρωση του...απλά το ένιωθα. Η μόνη επιβεβαίωση ηταν ενα βλέμμα προς τον ουρανό...
Ετσι και χθες βράδυ...γυρνώντας με το αυτοκίνητο ενιωσα απλά αυτη την αίσθηση...της χαμένης ολοκλήρωσης...κοίταξα τον ουρανό και βεβαιώθηκα... πως ήθελε ακόμη μια μέρα...
Ακόμη αναρωτιέμαι...τι μεγαλείο....
Να "αδειάζεις" 28 ολόκληρες μέρες για να "γεμίσεις" μία...μία και αρκετή για να αντέξεις τις υπόλοιπες....
Η υπομονετική πανσέληνος κλείνει το αριστερό της μάτι....
κ γω ανταποδίδω...περιμένοντας την επόμενη...

Γιατί τα λάθη δεν τα ξεχνάμε ποτέ..

Γλυκό μου λάθος…Ναι, ναι...Εχουν και τα λάθη την ομορφιά τους...Πόσες φορές κοίταξες πίσω με νοσταλγία ενα λάθος? Εγω πολλές...και δεν θα πω το τετρημένο "δεν θα άλλαζα τίποτα" απλά θα πω πως χαίρομαι που το΄ζησα..Πόνεσα, ξαφνιάστηκα, έμαθα απο αυτό...πως να μην το εκτιμώ?Οταν ο πόνος υποχωρεί αφήνει πάντα γλύκα...Αρκεί να είναι όλα συνειδητά...οχι, οχι, δεν θα επικαλεστώ το συνηθισμένο "θα παω κ ας μου βγεί και σε κακό" αυτο συνήθως το λέμε εκ των υστέρων...έτσι για να το παίξουμε ήρωες!Πως γίνετε όμως αυτη η επιλογή του λάθους? η της λάθος δράσης-αντίδρασης? Το ελέγχεις η σε ελέγχει? Ή μήπως είναι ακαταμάχητη η έλξη του? Η απλά νομίζεις πως θα την σκαπουλάρεις την σωστή στιγμή?Ναι αυτη η εκδοχή είναι αρκετά παρήγορη...αλλα επίσης ΛΑΘΟΣ!Και τελικά με ποια κριτήρια το κρίνουμε? Λάθος για εμας? Λάθος για το προσωπικό μας όφελος, για την ψυχική μας υγεία, για τον αγέρωχο εγωισμό μας? ή λάθος για τον άλλο? Γιατί πάντα υπάρχει συμπρωταγωνιστής σε αυτο το έργο...Την δεύτερη περίπτωση συνήθως την στολίζουμε με τον τίτλο...τύψεις-ενοχές..Αλλο ενα μεγάλο ερώτημα είναι το πότε? Πότε το αντιλαμβάνεσαι το λάθος? Πριν η αφού? Ή όποτε σε βολεύει? Και αν πριν, το αποφεύγεις? μπα...είναι γλυκά τα λάθη σας λέω! Μετα? Κάνεις την αυτοκριτική σου και αν είσαι το θύμα μαζεύεις τα κομμάτια σου...περνάει ο καιρός και το αναπολείς όλο γλύκα....το ξαναείπα...αν είσαι θύτης, το αποτέλεσμα είναι ίδιο, αφαιρέστε μόνο το σημείο με τα "κομμάτια" αν και...και ο θύτης αναπολεί το θύμα του...για άλλους λόγους φυσικά...μέχρι να βρεί το επόμενο...και πάει λέγοντας...αλυσιδωτές αντιδράσεις...χωρίς να μπορούμε να πούμε με ακρίβεια που ξεκινά και που σταματά αυτη η αλυσίδα...Κάθε κρίκος της και μια αντίδραση...αλήθεια, εσυ που την έχεις? στο πόδι, στο χερι ή στο λαιμό?Εγω την εχω αραδιάσει πάνω στο γραφείο και την κοιτάζω απ΄το πρωί....Ώρες, ώρες νομίζω πως κάποιος κρίκος θα μου μιλήσει...με τις γρατζουνιές, με τα σημάδια, με τον τρόπο που αγκαλιάζει τον επόμενο? πάντως θα μου μιλήσει...θα μου υποδείξει...που βρίσκομαι άραγε?Πρίν? αφού? η κατα την διάρκεια? Προλαβαίνω? Θύτης, θύμα? Θα γίνω? είμαι? θα σπάσω? Θα δείξει.....

Επαναδημοσίευση και επιβεβαίωση...

Aκροβάτης…Πέλματα στον αέρα…δάχτυλα ενωμένα…πόδια τεντωμένα…κινήσεις προσεκτικές, ισορροπημένες…έλεγχος του κέντρου βάρους…διαχείριση αναπνοής…εισπνέω, εκπνέω…ρυθμικά, διακριτικά…βλέμμα καρφωμένο μπροστά…όχι δεξιά, ούτε αριστερά και προπάντων όχι κάτω! Ποτέ στο κενό!Περπατώ και σκέφτομαι…ποιο βάρος πρέπει να διαχειριστώ καλύτερα? Είναι το σώμα ή η ψυχή μου? Πολύ μεγάλη σιγουριά για το σώμα μου…περι ψυχής όμως? Μίλησε κανείς? Κ όμως πόσο νιώθω ότι συνδέονται…Πόσο νιώθω πως “καταπίνοντας” την ψυχή μου σε κάθε εισπνοή, σπρώχνοντας την εκεί που υπάρχει αυτό το μικρό κενό…ισορροπώ το σώμα μου…και συνεχίζω ακμαιότατη…με την σιγουριά του κενού…και τον βηματισμό του σώματος…αγνοώντας πάντα την σιγουριά του βήματος…Αψηφώντας πάντα το αποτέλεσμα την πτώσης…Ψυχή και σώμα….Σώμα και ψυχή….Μα όχι ετσι…δεν είναι σύνδεσμος αυτός! Άλλο είναι το μυστικό….αλλού είναι το κόλπο…Μα εγω ετσι κυκλοφορώ….έτσι οπλοφορώ τον τελευταίο καιρό…ένα μικρό παραπάτημα, μου διαταράσσει την εικονική ισορροπία…και ξαναψάχνω την “μαγική” συνταγή….Ψυχή και σώμα…Σώμα και ψυχή….εξακολουθώ να το ψάχνω “περπατώντας” ….και από κάτω? ΚΕΝΟ!Χωρίς κανένας ποτέ να έχει μιλήσει για σχοινί….Ποιος είπε πως οι ακροβάτες πρέπει μονίμως να αιωρούντε?

Μη με συγκρίνεις..μάτια μου...

Άψυχα...

Άψυχα…
Ότι δίνεις άψυχα δεν θα αποκτήσει ποτέ ψυχή…ποτέ δική του υπόσταση. Πάντα άψυχο και αιωρούμενο θα μένει, όσο κ αν κατά καιρούς αποφάσισες ακαριαία να “καρφώσεις” με βία την ψυχή σου.
Ότι έχει ψυχή…αντανακλά…ακόμη κ αν το εχεις θαμμένο…
Όταν χάνεις την ψυχή σου, δεν εχεις τι να δώσεις, τότε αιωρείσαι εσυ…
Λαχταράς την στιγμή που τα πόδια σου θα καρφωθούν ξανά στο έδαφος…αυτό το έδαφος που έκανες βάλτο.
Βάλτωσες!
Όλα βουλιάζουν στο βάλτο…και τα αφήνεις…απλά θεατής του τι θα μείνει όρθιο…και όρθιο πάντα μένει…ότι έχει ψυχή.
Ξεκινάς ως ναυαγοσώστης της δική σου…και το ντόμινο στα μάτια σου.
Άντε πάμε!

Παλιά κ αγαπημένα….ξεκινά το copy paste.

Οι "όψεις" του νομίσματος..

Οχι δυο όψεις...πάντα μία.
Μύθος...
Μια όψη, δυο πλευρές...εξαιρετικά εύκολο να δεις και την άλλη όψη, αρκεί να θες.
Τι στο διάολο...σε μια χούφτα χωράει! Εκτός κ αν...
Είμαστε τυφλοί.-

Φτάνει που κλαίμε...

Ενα τραγούδι που πάντα ήθελα να το χορέψω...και πάντα θα θέλω.

Για το μαγικό ραβδάκι...

Υπάρχει πάντα η περίπτωση να είναι σκονισμένο στον πάτο ενός συρταριού κ άλλες σε αναμονή κολλημένο στην παλάμη σου...περιμένοντας την σωστή κίνηση...
Κ όπως λεει μια φίλη μου...για να πάρεις φόρα, δεν πρέπει να κάνεις βήμα πίσω...

"κ ας μεγάλωσα κ αν με την ζωή μου μάλωσα..."

ψίθυρος στην μοναξιά..

Η Ευα, το φίδι και ο παράδεισος..

Τι νόημα θα είχε ο παράδεισος αν δεν είχαμε γευτεί την κόλαση?

Για ολα εφταιξε η Ευα? Η μήπως είναι βολική δικαιολογία οταν ο παράδεισος απέχει μίλια μακρυά?

Και γιατί παρακαλώ, γιατί? Απλά επειδή θελήσαμε να γευτούμε ενα μήλο? Εντάξει δεν είναι και σπουδαία η γεύση...μα η πρόκληση μιας δοκιμασίας πάντα είναι σπουδαία.
Κ αν δεν δοκιμάσεις την ανοστίκλα, πως είσαι σε θέση να γευτείς την νοστιμια? Η έστω να την διακρίνεις...
Την γεύση που κατακλιζει τον ουρανίσκο και παραλύει τις αισθήσεις...ναι αυτη, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί...και είμαστε έχοντας την πολυτέλεια της αναγνωρισιμότητας....

ας είναι καλά η Ευα...μας έμαθε να δοκιμάζουμε....
ας είναι καλά ο Αδάμ μας έμαθε να τολμάμε...
ας είναι καλά το φίδι μας έμαθε να αναγνωρίζουμε...
ας είναι καλά ο παράδεισος...γιατί ξέρουμε οτι κάπου υπάρχει.-

Μη με φοβάσαι...

Αναπτήρας...

Για ποιον πρόλαβα...για ποιον άργησα...

Γιατί όλοι εχουμε τεράστιες απαιτήσεις...

Το κόσμημα της λύπης...

Αλλη μια κίτρινη....

Repeat...
"όνειρα σου τραγουδάω...ψέματα παντού σκορπάω..."
Τι έλεγα πριν?
Α ναι...θάλασσα...
Υπάρχει άνθρωπος που δεν εχει σκεφτεί να αφεθεί στην θάλασσα? Κ όπου σε πάει το κύμα...εχεις πάντα όμως την αίσθηση πως θα είναι κάπου γαλήνια...
Ετσι όπως ειπώθηκε ακούστηκε σαν το φτερό στον άνεμο ενα πράγμα ε? μόνο που εκείνο εχει αρνητική έννοια...μα γιατί? είναι ποιο επικίνδυνος ο άνεμος και η ενταση του απο τα μυστικά της θάλασσας?

" αγκαλιά να με πάρεις θάλασσα μου εσυ...την μπορώ την αλμύρα και ας είμαι πληγή...
γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσα μου και πες, τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά και οι σιωπές...αν με ζητήσει κανείς δεν υπάρχω εγω θαλασσά μου να πεις...μέσα σου χάθηκα πια...απ΄το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά..."

Μια ακόμη κίτρινη...

Μια ακόμη κίτρινη με 2 πάγους...
Κ ολα αλλάζουν όψη...
Η θάλασσα αλλάζει χρώμα και το φεγγάρι σήμερα ανύπαρκτο..πότε θα ξαναεμφανιστεί άραγε?
Μόλις ξεκίνησα να γράφω εσβησαν ως δια μαγείας όλες οι λάμπες που φώτιζαν το δρομάκι κάτω απο τον λόφο...Υπερφόρτωση δικτύου ή κρανίου?
Και για να μην ενοχλώ τους γείτονες με την εκωφαντική ποικίλης ύλης μουσική μου την ακούω πλέον στο pc…γράφοντας στο ημερολόγιο...γιατί αυτο είναι ,ημερολόγιο. Ασχέτως αν τα ακαταλαβίστικα του καθενός είναι μόνο δικά του...ασχέτως αν μόνο εκείνος καταλαβαίνει τι γράφει και γιατί...αυτη δεν είναι και η ουσία? Η οχι? Ποια είναι η ουσία? Να αφήνουμε εντυπώσεις με καλοστημένα κείμενα και εμπλουτισμένο λεξιλόγιο? Στ΄αρχίδια μου. Κάπου ανάμεσα στα γραπτά του άλλου ψάχνουμε κάτι δικό μας...ελευθερία έκφρασης, αποδοχή ή απόρριψη, μα δικαίωμα κριτικής...οχι κανένα...κ όποιος ξέρει να σε «διαβάζει» διαβάζει και τα γραπτά σου...
Ενα γαμημένο ημερολόγιο είναι και τίποτα παραπάνω ή πολλά παραπάνω!
Η εκφράζεσαι η φουντάρεις στο κενό!
Αλλη μια τεκίλα...μισό...
Το ημερολόγιο αλλάζει μορφή με την πάροδο του χρόνου...
Ημερολόγιο με ολη την σημασία της λέξεως δεν ειχα ποτέ...να γράφω κάθε μέρα τι και πως...μπα....
Δυο κούτες με σημειωματάρια όμως εχω...και κάθε φορά που ανατρέχω σ΄αυτα νιώθω σαν να μην άλλαξε τίποτα...
Θυμάμαι ενα βράδυ στα 13 μου που ειχα αποφασίσει να χαιρετίσω τα εγκόσμια...εκατσα και εγραψα ολους τους λόγους και τις συμβουλές μου σ΄αυτους που θα΄μεναν πίσω...και μετά απλά με πήρε ο ύπνος...φαίνεται άλλαξα γνώμη στην πορεία...Απο τα 14 και μετά σε κάθε ανάγνωση του όποιου κειμένου μου η μόνη λέξη που ηταν σταθερή αξία της συγγραφής ηταν το «πνίγομαι»..λες να μου εγινε συνηθεια απο τότε? Απο τις τόσες φορές που βίωσα τον πνιγμό, η ζωή μου γέμισε με θάλασσα...

Γνήσια σκορπίνα...?

Η φωτιά...
Παγίδα..στην όψη της το βλέμμα γαληνεύει...ξεχνάει τον κίνδυνο...γήινο ουράνιο τόξο...πανδαισία πορφυρών λικνισμάτων. Η ζεστασιά της, μαγνήτης...το πάθος της θεριεύει...ο άνεμος εραστής της...

Κλειός...
Κύκλος...ολα σε κύκλο καταλήγουν...ερχονται και επανέρχονται...ενας κλείνει κ αλλος ανοίγει...πολλές φορές στροβιλίζεσαι στον ίδιο..η αίσθηση πάντα διαφορετική...την μια ασφάλεια και την άλλη καταπίεση...τότε μάλλον τον αποκαλώ κλειό...
Πότε θέλω να είμαι θεατής του και πότε δρομέας του...ενας καλός ηθοποιός πάντα δεχεται να υποδυθεί όλους τους ρόλους..

Το κεντρί...
Άλλωτε σημαίνει κίνδυνο...κ άλλωτε καρφίτσα σωτηρίας...λύτρωση και απειλή μαζί...
Άλλωτε προστασία και άλλωτε απειλή...
Χίλιες νύχτες θανατηφόρο και μια χάδι...
Πολλές φορές το ονειρεύομαι μαύρο κ αλλες κόκκινο στην αντανάκλαση της φωτιάς..
Δεν παύει όμως ποτέ να είναι κτήμα μου...κ η χρήση του δική μου..

Γνήσια σκορπίνα.
Λένε...
Πως αν κλειστεί σε εναν πύρινο κύκλο και δεν βρίσκει διέξοδο θα προτιμήσει να γυρίσει το κεντρί της προς τα πάνω της παρά να νιώσει την ήττα της άνισης μάχης...
Λένε...
Πως το κεντρί της το χρησιμοποιεί ύπουλα...και είναι πάντα θανατηφόρο...
Λένε...
Πως το κάνει μόνο οταν απειλείται...
Λένε...
Πως δεν ξεχνάει ποτέ και πάντα επιστρέφει....
Λένε...
Πως δεν ξέρει να συγχωρεί και πάντα εκδικείται...
Λένε...

Λέω...
Πως ενας άνθρωπος που δεν μπορεί και συγχωρεί τον εαυτό του δεν ξέρει να συγχωρεί και τους άλλους...
Λέω...
Πως η μνήμη δεν είναι επιλεκτική...μα πάντα πονάει.
Λέω...
Πως όλοι ασπίδα γίνονται στην απειλή...
Λέω...
Πως το θανατηφόρο για τον καθένα είναι αυτο που εκείνος ορίζει σαν τέτοιο...
Λέω...
Πως αν δεν σκεφτείς να δοκιμάσεις το ίδιο σου το δηλητήριο, δεν θα μάθεις ποτέ πως εχεις και φτερά....
Πάντα ξεχνάμε πως υπάρχει και η εναέρια διέξοδος.

Σταγόνες...

Σκέψου....τα κρίσιμα λεπτά, τα τελευταία....οταν εχεις "αδειάσει"....Οταν τα χείλη σου ξερά ασπρίζουν...οταν το χρώμα σου είναι μόνο ενα...σαν ολα τα αλλα.... τι σε κρατάει ακόμη? τι?

Σταγόνες...σταγόνες...

Οι τελευταίες σταγόνες αίματος...

Παντα...οι τελευταίες σταγόνες αίματος....σε κρατούν αλλο λίγο...

πόσο όμως?

Επιβραδύνεις την αναπνοή...Ελαχιστοποιείς τις κινήσεις...Κλείνεις τα μάτια....Σκέφτεσαι οτι πιο όμορφο εχεις να θυμάσαι...Χανεσαι...μα...

Εχεις ακόμη την πολυτέλεια της διαχειρισης...των τελευταίων σου σταγόνων...ναι...αυτων που σε κρατούν ακόμη...

No more bets...

Διακρίνεσαι για τον δυναμισμό και την σωστή κρίση σου...τα εφόδια δικά σου, συλλέκτης ετών...φυσική κατάσταση και ηθικό, διδαγμένα απο εθελοντική κατάταξη...κ ησουν εισαι και θα είσαι μια ζωή εθελοντής στην ζωή...

Αλογο κούρσας στα 30 σου...αφου ήδη είχες απομυθοποιήσει τον τίτλο...κ ομως η ζωή δεν ρωτάει...απλά σε στέλνει για ακόμη ενα γύρο...

Κ ελπίδα πεθαίνει πάντα μόνη...

Λες πως θα ειναι ο τελευταίος...κ όμως δεν νοιάστηκες ποτέ για τον αγώνα, μα γι΄αυτους που πόνταραν στα γόνατα σου...γι΄αυτους δεν λύγισες, γι΄αυτους ο πόνος σου εγινε μπουκιά και τον κατάπιες...οχι δεν είσαι ήρωας! ρομαντικός μαλάκας είσαι μα που καθρέφτης να το πεις!

Γιατί όλοι στον καθρέφτη σου θαυμαζαν την ομορφιά σου....

Αλογο κούρσας έλεγαν....και τα στοιχήματα βροχή!