Ανάσα...με άλλο ύφος...

Ανάσα…

Τι σπουδαίο και τι ασήμαντο μαζί…είναι από τους συνδυασμούς που αναγνωρίζονται κατόπιν απώλειας…και για τους καλλιτέχνες κατόπιν θανάτου…αναφερόμενη στους άτυχους τουλάχιστον, γιατί οι τυχεροί κάτι τσιμπούν και απ΄αυτήν την βρωμοζωή…

Ανάσα = Δεδομένο

Ξυπνάμε το πρωί και περπατάμε προς το μπάνιο, κοιτάζουμε το πρόσωπο μας στον καθρέφτη…μμμ…καλά φαίνεται, παρ΄ολα τα ξενύχτια, την κούραση…δεν το προσέχω και πολύ…καλά φαίνεται…

Πλένουμε τα δόντια μας, τα κοιτάζουμε από κοντά περνώντας το νήμα ανάμεσα….μμμ…τρία πακέτα τσιγάρα και όμως! Τα δοντάκια μου ακόμη είναι λευκά!!!

Περπατάμε στην κρεβατοκάμαρα…ντυνόμαστε…μια κλεφτή ματιά ξανά στον καθρέφτη…μμμ…γυμναστήριο δεν πάω, τρώω ότι κάτσει κ ότι έρθει, ΑΛΛΑ καλά κρατιέμαι…φτου σου κοπελάρα μου….ή αναλόγως φτού σου αγόρι μου! Παρένθεση – αυτό το φτού σου…αναγκάζομαι να το γράψω, γιατί σιγά μην παραδεχτεί ποτέ κανείς ότι το βλέμματάκι ικανοποίησης που κοιτάζουμε στον καθρέφτη σημαίνει…Φτού σου!

Συνεχίζω λοιπόν…

Με τα κλειδιά στο χέρι….μμμ…BMW και Jeep παρακαλώ…εντάξει δεν πήρα και την Cayenne αλλά με τα χρήματα που βγάζω…ναι είναι αξιοπρεπέστατο.(ειρωνία ε? σαν να συγκρίνουμε την πούτσα με την λούτσα)

Φτάνουμε στο γραφείο…Ανοίγουμε την πόρτα…διασχίζουμε τον διάδρομο και ολοι μας καλημερίζουν…μμμ…βρε μια χαρά είμαι, και την καλή μου δουλειά εχω, και την καλή μου θέση, εντάξει κουράστηκα δεν λέω…αλλά τουλάχιστον ανταμείφθηκα, δεν πειράζει….

Απογευματάκι…

Χτυπάει το κινητό και είναι το “μωρό” σου, κλείνοντας λοιπόν…μμμ…καλό κορίτσι η Ελενίτσα ή αντίστοιχα ο Γιωργάκης….με γεμίζει, περνάω όμορφα, με καυλώνει και το σημαντικότερο…υπάρχει ανταπόκριση βρε αδερφέ!!!!

Και ξαφνικά…η ματιά θολώνει, ενα κάψιμο ξεπροβάλει στην πίσω μεριά του κεφαλιού, ζαλάδα, προσπαθείς...εισπνοή, εισπνοή….μα μάταια…αντε να΄σαι τυχερός και να εχεις κάπου κοντά σου το θαυματουργό spray…δυο δόσεις και μια εισπνοή αρκεί…αν όμως τα καταφέρεις…και αν δεν εχεις κουράγιο καν να σταθείς στα πόδια σου? Ας είναι καλά ο συνάδελφος…που εχει το ίδιο πρόβλημα…μας εσωσε και σήμερα.-

-----Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο-----

Μια γεύση πήρατε…και ρωτώ…ειλικρινά…ΤΟΣΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΜΑ ΤΟΟΟΟΣΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΓΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΙΚΡΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ…ΠΟΥ ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΜΑΣ ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ… ΜΑ ΠΟΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΑ?

ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ…ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΜΜΜ….ΑΝΑΠΝΕΩ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!!!



* Αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν την ανάγκη μιας ανάσας ακόμη και αν συμβολίζει κάτι άλλο...και ναι! Το ομολογώ ποτέ δεν είχα εκτιμήσει τόσο μια ανάσα μέχρι που κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να χαμογελάσω χωρίς αυτην.!*

Με άλλο ύφος...γιατί κάποιες φορές πρέπει να σε ταρακουνήσουν...εστω και με λόγια...

Ημουν...

Μετά βίας αναπνέω…φουσκώνω και ξεφουσκώνω σαν μπαλόνι…μια σταγόνα ιδρώτα κατηφορίζει στα χείλη μου…είναι στεγνά, έχουν ασπρίσει, είναι αλμυρή, την γεύομαι….παλμοί ακαθόριστοι γρήγοροι…ναι, αίμα κυλά…ακόμη, σκύβω, περνάω τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου…στηρίζομαι…πέφτουν στο μέτωπο, μουσκεύουν…τα άκρα μου, μουδιασμένα, μια ολόσωμη κράμπα…κλείνω τα μάτια μου, καίνε, τσούζουν…έκλαψα…μετράω…εισπνοή-εκπνοή…μύτη-στόμα, μύτη-στόμα…τα ανοίγω ξανά…σηκώνω το βλέμμα…
Δυο τρεις ξανθές μου μπούκλες χορεύουν νωχελικά μπροστά στο πρόσωπο μου…αφοσιώνομαι, κάνει καλό…με βοηθάει να ηρεμήσω…φαντάζομαι τις μπούκλες μου χορεύτριες…λικνίζονται αισθησιακά…μ΄αρέσει…αναπνέω…καλύτερα…η αρρυθμία αρχίζει και γίνεται ξανά ρυθμός, το μπαλόνι, μπαλάκι…αυτό το μικρό που αντέχεται…το συνηθισμένο…το μούδιασμα υποχωρεί….εισπνοή-εκπνοή…το παίρνω απόφαση...σηκώνομαι…πάει, πέρασε, έφυγε…
Ένα τσιγάρο….ο ήχος του αναπτήρα διαταράσσει την υποτιθέμενη ησυχία…μια ρουφηξιά…μια ρουφηξιά ως τα σωθικά μου…μήπως το χωνέψω, μήπως χωνέψω την κατάρα του ύπνου μου…φυσάω τον καπνό και ξανασκέφτομαι…ναι είναι το χειρότερο που έχω δει….Ήμουν λέει όνειρο….και έγινα εφιάλτης.-

Τα φτερά μου...

Πόσες φορές κοιτάς ψηλά;
Ποια κορυφή θαρρείς πως θες να αγγίξεις; Είναι η ιδια που κάποτε κατόρθωσες να φτάσεις; οχι...οχι με το βλέμμα...
Πάντα μια κορυφή γεμίζει τα κενά μας με τα θέλω μας...Πάντα μια κορυφή...μας χαρίζει μια εισπνοή αισιοδοξίας...
Οσο και αν η ομίχλη αλλιώνει το άγριο σχήμα της...όσο και αν την κάνει να φαίνεται πιο γλυκιά...πιο προσιτή....παραμένει πάντα, άγρια, άπιαστη...σαγηνευτική...πλανεύτρα...Και τότε θέλω τα φτερά μου...ούτε χρωματιστά,ούτε ιδιαίτερα μεγάλα...αυτα με το απροσδιόριστο χρώμα και το ακαθόριστο σχήμα...τα δικά μου....τα σπασμένα...
Οχι για να φτάσω την κορυφή...αλλα για να δω πως είναι να βλέπεις απο ψηλά...καμια φορά...
Στόχος και σκοπός...σκοπός και στόχος...ετσι σαν κορυφή...και είναι φορές που η διαδρομή, είναι η ζωή σου...και είναι φορές που τα φτερά σου είναι αγέρωχα, δυνατά...κι ομως σ΄αρέσει πάντα να την κοιτάς απο χαμηλά...αρκεί να ξέρεις πως υπάρχει...εκεί δίπλα σου...αρκεί ενα βλέμμα...ένα βλέμμα για μια εισπνοή...
Πόσο μου έλειψε να βλέπω κορυφές....τελευταία βλέπω μόνο τις χαράδρες...
Και τα φτερά μου;

Μία...

Μια στιγμή....Εκεί που υποθετικά ολα δουλεύουν σαν ρολόι...που ακούς τους χτύπους του ρολογιού και συμβαδίζεις με τον ρυθμό τους...που η καρδιά σου χτυπά μονότονα...τον χτύπο της καθημερινότητας...Εκείνη ακριβώς την στιγμή να δέχεσαι την ανατροπή σαν το γλυκό κρασί που απο τον ουρανίσκο σου ρέει στον λάρυγγα σου...
Μια γουλιά και να μουδιάζεις...να νιώθεις κάθε κύτταρο του κορμιού σου να αντιδρά...να γεύεσαι την κάθε του σταγόνα σαν να είναι η τελευταία...και να εύχεσαι να μην είναι!
Μία λέξη...Έρωτας...
Κόκκινος,γλυκός,οίνος...κλεισμένος στο κελάρι χρόνια! Ώριμος...Αναπάντεχα απροσδόκητος αλλά πάντα καλοδεχούμενος...Γνώριμος...Μεθυστικός...
Μια στιγμή! Θέλω να δω τι μου συμβαίνει...
Η τάξη...έγινε αταξία, το ρολόι μου χάλασε, η καρδιά μου χτυπά αλλιώς...πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο ζωντανά...Αποσυντονίζομαι, είμαι αλλου...δεν λειτουργώ, η μάλλον δεν θέλω να λειτουργήσω...παρα μόνο μαζί σου. Μου λείπεις...κάθε στιγμή της ημέρας, της ζωής μου...Σε θέλω...κάθε λεπτό,κάθε νύχτα, παγώνω...κάθε εικόνα, κάθε σκέψη...δική σου,για σενα, σε ονειρεύομαι...κάθε βράδυ, είσαι εκει.
Μια στιγμή είναι αρκετή!
Μια τόσο δα στιγμούλα...ενα βλέμμα διάφανο! Θυμίζει το βλέμμα μου στον καθρέφτη αλλα δεν είναι...είναι το δικό σου...
Μια ματιά χρειάστηκε για να το καταλάβω...Μια ώρα για να το αποδεχτώ...Μια εβδομάδα για να το ομολογήσω...Μια αιωνιότητα για να στο εξηγώ...

Βρεγμένα εστω και αναδρομικά...

Οσα χρόνια και αν θυμάμαι…ηταν πάντα έτσι…
Αν δεν ειχε χειμωνιάσει μέχρι τότε, χειμώνιαζε εκείνη την μέρα, αν δεν ειχε βρέξει εβρεχε…ακόμη και σε εποχές μεγάλης ξηρασίας, ναι…εκείνη την μέρα γινόταν κατακλυσμός. Κατακλυσμός για πάρτη μου…εγωιστικό αλλά κάπως πρέπει να την δω κ εγω να μην χαλιέμαι ε?
Πάντα με φίλους με γέλια…δυο μέρες σερί ξενύχτι…πείτε με χαζορομαντική…το μόνο πράγμα που δεν με διακρίνει ειναι ο ρομαντισμός…κ ομως…θεωρώ αυτη την μέρα σημαντική για κάθε άνθρωπο…και πάντα οταν ενας ΔΙΚΟΣ μου άνθρωπος εχει γενέθλια συγκινούμαι…απλώς για την ύπαρξη…
Πάντα διασκέδαζα! Κοσμοιστορικό γεγονός...αφου κάποια στιγμή ήξερα πως υπάρχουν άνθρωποι που πάντα με θυμούνται οχι γιατί ειμαι γι΄αυτους σημαντική…αλλά γιατί τους εχει μείνει αξέχαστη η προηγούμενη περσινή…Προς θεού δεν μιλάω για φίλους, μιλάω για γνωστούς που λόγω συγκυριών γίνονται προσκεκλημένοι της γιορτής σου…κ ομως το τηλεφώνημα τους την επόμενη χρονιά πάλι σε σκλαβώνει και πάλι γίνονται επίτιμοι καλεσμένοι σου…
Φέτος με βόλεψε…είναι Τετάρτη! Με την δικαιολογία της εργάσιμης ημέρας απέφυγα πολλά…πόσο άσχημο είναι να πρέπει να απολογηθείς απλά γιατί δεν εχεις διάθεση…ακόμη και στην ιδια σου την μάνα που φωνάζει…ειναι γρουσουζιά να μην κόψουμε τούρτα…γρουσουζιά μάλλον λέει γιατί ετσι εχει συνηθίσει…τον χαμό….το άλλο που το πας? Τοοοοοσα χρόνια ο τελευταίος άνθρωπος που σου εδινε τις ευχες του λίγο πριν αλλάξει η μέρα, σε παίρνει σήμερα απο τις οχτώ το πρωί…ο πατέρας σου, το εχει έθιμο να ειναι ο τελευταίος και ο καλύτερος…και ναι είναι.-
Στο θέμα μας λοιπόν….
30 χρόνια…και οσα τουλάχιστον θυμάμαι, αντιλαμβάνομαι κάθε χρόνο και πιο πολύ και πόσο μάλλον φέτος την σταθερή αξία αυτων των γενεθλίων…οχι,οχι δεν ειμαι εγω…είναι η ΒΡΟΧΗ.
Οσο κ αν μου την έσπαγε κάθε φορά που αφού μαζευόμασταν όλοι και κόβαμε την τούρτα στο σπίτι, πίναμε τα πρώτα μας ποτάκια και φτιαχνόμασταν…βγαίναμε έξω για να πάμε στο όποιο μαγαζί ειχα φροντίζει για τραπέζι και γινόμασταν παπί….παεί το μαλλί, πάει το μακιγιάζ…γάμησε τα…όμως ενιωθα την βροχή σταθερό καλεσμένο…τα τελευταία χρόνια το ήξερα και προειδοποιούσα και τους υπόλοιπους…να μην βραχούν, να ντυθούν αναλόγως και να ξεκινήσουν νωρίτερα…
Φέτος όμως…είδα την βροχή με άλλο μάτι…το μικρόβιο στο κουφιοκεφαλάκι μου μου έδωσε άλλο μήνυμα….η τελος πάντων ειχα την ανάγκη να την δώ ετσι, πάρτε το όπως θέλετε…εξάλλου ξέρετε…τα εσωψυχά μας ο καθένας και μόλις κλείσει το pc στην κούνια, την πιπίλα μας και πάει λέγοντας...ξέρω δεν θα με πείτε τρελή μα ψυχαναγκάζομαι (όπως λέει και ενας φίλος) να απολογηθώ....ουφ μεγάλη παρένθεση...
Η βροχή λοιπόν...έρχεται κάθε χρόνο να μου πει χρόνια πολλά με τον δικό της τρόπο...ερχεται να πλύνει, να παρασύρει, να εξαγνίσει....ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ! Να μου θυμίσει...οτι άλλος ενας χρόνος πέρασε, να κάνω τον συνήθη απολογισμό και αν δεν τα’ χω καλά με τον εαυτό μου...με ενα της χάδι να με γλυκάνει...να με αδειάσει....
Επειδή τα λέμε κάθε μέρα είχα την ανάγκη να σας το πω....
Ετσι θα γιορτάσω σήμερα....σας αφήνω γιατί τώρα ειναι στα κέφια της....πάω στην αγκαλιά της....να <λουστώ>.-

Αέρινη...

Αερινη…

Περπατώ κ όμως είμαι αέρινη…

Πηδώ κ όμως είμαι αέρινη…

Χορεύω κ όμως είμαι αέρινη…

Γελώ κ όμως είμαι αέρινη…

Κανένας ήχος, κανένας χτύπος, κανένας σπασμός….αέρινη…

Και είναι η πιο ζεστή αγκαλιά, η πιο μεγάλη ασφάλεια, το πιο γλυκό άγγιγμα, το πιο απαλό χάδι…ναι αυτό το πάλ…

Αυτό το πάλ που με τυλίγει ασφυκτικά, αυτό το πάλ που μ΄αγκαλιάζει…κ όμως με κάνει να νιώθω αέρινη…ελεύθερη…να πετώ…και μόλις προσγειώνομαι στις άκρες των δακτύλων μου, όρθια και αγέρωχη να με κρατά η σιγουριά μου…όχι ο γύψος.-

Τσεκουράτα...

Χωρίς τελείες...

Ουτε δυο..ούτε τρείς...τσεκουράτα! Η τελεία δηλώνει ανασφάλεια, ετσι μου είπε, ετσι είναι. Για την τελεία και παύλα δεν ρώτησα. Μα γιατί? Γιατί να βάζεις τελείες οταν για σενα είναι δεδομένο? Γιατί να αφήνεις να αιωρείται η αίσθηση της επιβεβαίωσης, της κρίσης, της ανασφάλειας?
Τσεκουράτα.
Παίρνω κεφάλια και ότι δεν μου αρέσει, ή πάει ενάντια στα δικά μου θέλω, το αποκεφαλίζω! Οτι περισευει, απο μένα ή απο το ίδιο, το απεγκλωβίζω, το αφαιρώ, το τσεκουρώνω! Κ αν αυτο συνεχίζει να γεννά, με κάθε μου ματιά στην θεωρία του προσωπικού μου καθρέφτη το ακυρώνω!
Με συμπάθεια ή μη, δεν παύω να αναγνωρίζω εμένα! Οχι εσένα, ούτε τον άλλο, εμένα! Να αγαπώ! Στο όνομα της αγάπης ολα καταρίπτονται και όλα συγχωρούντε. Ναι ολα! Μα τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Δεν είναι ποτέ όπως σήμερα, ούτε όπως χθες, είναι κάθε μέρα άλλα, αλλά όμως τα δικά σου. Με άλλο τόνο η ιδια λέξη κ όμως πόσο αλλάζει! Είδες, τίποτα αλλο δεν ενοχλεί, παρα μόνο το υποκατάστατο της γνώσης πλαισιομένο με τελείες. Δίνω έμφαση ετσι? Οχι, έμφαση δίνει ο λόγος μου, οι πράξεις μου, τα τσεκουράτα θέλω μου, δίνουν πνοή, σε μενα! Σε σένα? Άλλου παπά ευαγγέλιο. Κ όμως λίγο καταπιέζομαι, με εχουν κάνει κτήμα τους οι τελείες, κτήμα, υποχείριο της επιβεβαίωσης τους. Σκλάβα των υπονοούμενων τους, οχι άλλο. Κάποιες φορές το παγωμένο πρωινό νεράκι βοηθά στο να ξυπνήσεις και κάποιες άλλες αρκεί μια σταγόνα, μια σταγόνα οικείας γνησιότητας! Είναι οι φορές που αντιλαμβάνεσαι πως αυτο το τσεκουράτο είναι που προσπαθούσες να εξηγήσεις τόσες φορές! Αυτο το γαμημένο τσεκουράτο ήθελες τόσες φορές να υποστηρίξεις, αυτο το τσεκουράτο, τι όμορφα που είναι να μην χρειάζεται να αιτιολογείς! Απλά να το κάνεις, χωρίς τελείες και άλλες τεχνικές εφαρμογές.

Απλά υποστηρίζοντας το «ως φυσικό».

Και τα είπαμε, είναι η φύση μου τέτοια, οχι άλλο σκλάβα των υπεκφυγών.

ΤΣΕΚΟΥΡΑΤΑ..........με όσες τελείες γουστάρεις αν και πλέον....δεν είναι απαραίτητες!

Στην πόρτα σου..

Πόσο καλά με ξέρεις...Και όμως πόσες φορές σου χτυπώ τελευταία και επιδεικτικά δεν μου ανοίγεις...Ξέρω πως είσαι μέσα...βλέπω το φως των κεριών σου...Στην αρχή είμαι διακριτική...ρυθμικά χτυπήματα, ψύχραιμα, ήπια...ο ρυθμός ανεβαίνει και η απόγνωση μεγαλώνει...θέλω να φωνάξω! Ξέρω πως εισαι εκεί γιατί?γιατί δεν με δέχεσαι? Γιατί τέτοια αδιαφορία? Χτυπάω πιο δυνατά..με όλη την παλάμη, βίαια, απαιτητικά...σχεδόν απογνωστικά....κ όμως...
Ακόμη και οταν σε ειχα ξεχάσει, ακόμη κ οταν σε αγνοούσα υποτιμητικά...ακόμη και οταν σε απαρνηθηκα, οταν είχα την πεποίηθηση πως μπορώ και χωρίς εσένα...σε κάθε στροφή, σε κάθε χτύπημα, σε κάθε μου επαναφορά, μετάνοια, στραβοπάτημα...η πόρτα σου άνοιγε διάπλατα...Γινόμασταν ενα...ξανά.
Ο ψίθυρος σου με συνόδευε σε κάθε βήμα...η σκέψη σου σκέψη μου...αφουγγραζόσουν κάθε χτύπο μου, αναδυόμενη Αφροδίτη...έτσι με εκανες να νιώθω...να θέλω, να απαιτώ, να διεκδικώ...τι πληρότητα θέε μου...φόβος και ανασφάλεια χαμένες λέξεις...
Και τώρα? Τι μου καταλογίζεις άραγε περισσότερο...Που μεγάλωσα? Που βρήκα και για σενα ενα κουτάκι αναμνήσεων?....ναι,ναι, οτι κρατάω καλά φυλαγμένο το κρατώ στο δικό σου κουτί...είναι το πιο λαμπερο, το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο...Μα πως? Πως μπορούσα εσένα να αφήσω απ΄εξω ετσι εκτεθειμένη....φόβος...και αν σε χάσω? Αν κυλήσεις και΄συ μαζί με ολα...αν με απογοήτευες και΄συ μαζί με όλα...Μήπως γι΄αυτο? Μήπως γι΄αυτο με τιμωρείς? Ελλειψη πίστης....
Πόσο δίκιο έχεις...
Τώρα καταλαβαίνω...αλλη μια απογοήτευση και΄γω για σενα ε?
Μα φυσικά...θέλεις τον χρόνο σου...θα περιμένω....στην πόρτα σου...μην με ξεχάσεις!
Σ΄εχω ΑΝΑΓΚΗ...Θέλω να περπατήσουμε ξανά μαζί...Να με κρατάς απο το χέρι...ΨΥΧΗ ΜΟΥ!

Και τελικά?

Και τελικά?

Σ΄αγαπώ...
Μ΄αγαπάς...
Μ΄αγάπησες...
Σ΄αγάπησα...
Σ΄αγαπω ακόμη...
Μ΄αγαπας ακόμη...

Και τελικά?

Πόσες φορές εχεις αναλογιστεί ποιον η τι αγάπησες περισσότερο...Η άποψη μου για το θέμα ηταν πάντα συγκεκριμένη...ποτέ δεν θα μάθω έγκαιρα, παρα μόνο....αστο καλύτερα για επίλογο...

Και τελικά η αγάπη είναι υπόθεση αυστηρώς υποκειμενική...Ποτέ δεν θ΄αγαπήσουμε όλοι κατα τον ίδιο τρόπο...ποτέ δεν θα αγαπηθούμε όπως αγαπάμε...ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε το μέγεθος,την έκταση τον τρόπο της αγάπης του άλλου...Ναι ΚΑΙ αυτός που σε πληγώνει,σε προδίδει,σε ισοπεδώνει μπορεί ΌΝΤΩΣ να σ΄αγαπά...με τον δικό του τρόπο...Ποιος είσαι εσυ και ποια εγω να κρίνουμε και να οριοθετήσουμε αυτον τον τρόπο...να καταδικάσουμε και να χλευάσουμε...Η αγάπη δεν αποδεικνύεται...όσο κ αν γουστάρουμε να το παρουσιάζουμε έτσι...οχι με αποδείξεις, οχι με πράξεις, η τουλάχιστον με τις πράξεις που εμείς θέλουμε να βαφτίσουμε «αποδεικτικά». Ισως λίγο πιο ταπεινά...ίσως λίγο πιο σεμνά...ίσως έτσι θα πρέπει να την εισπράτουμε, ίσως έτσι να την γευόμαστε...καλυτερα...πιο ουσιαστικά...την αγάπη του άλλου.
Αλήθεια...πόσοι σ΄αγάπησαν? Ισως πολλοί περισσότεροι απ΄αυτους που μετράς στα δάχτυλα του ενος χεριού...αρκεί να είσαι νηφάλιος...νηφάλιος απο παρεμβολές της πίκρας σου και της ψυχαναγκαστικής τάσης σου προς την κατάθλιψη...Πόσοι απ΄αυτούς αποχώρησαν,εγκατέλειψαν για το καλό σου? Γιατί απλά δεν ηταν η αγάπη τους στο νούμερο σου...αλλά σκέψου...το φορεμένο ρούχο δεν είναι πάντα το καλυτερο...στα μέτρα σου, άνετο,δικό σου....και το καινούργιο έχει την χάρη του αρκεί να του δώσεις μια ευκαιρία...
Δεν ζήτησα ποτέ υποσχέσεις, αποδείξεις, πράξεις...ζήτησα ουσία...οχι απο την αρχη...μεγάλωσα πρώτα...δεν είναι η ηλικία που ορίζει την ωριμότητα...αφετηρία παλλόμενων συναισθημάτων εγκατάλειψης και μοναξιάς, γεύση πίκρας και γλύκας ταυτόχρονα...ετσι ήταν για μένα...Και τότε εγκατέλειψα φραγμούς και όρια, γκρέμισα κριτήρια και λογικές...αφέθηκα, αφήνομαι...Αγαπώ και δίνομαι όπως εγω νιώθω όπως εγώ θέλω όπως εγω λαχταρώ...χωρίς να εχω την απαίτηση αμοιβαίας και πανομοιότυπης ανταπόδοσης απο τον άλλο...Δεν είναι σχέση δοσοληψίας....ο καθένας περιφέρεται,περιστρέφεται,εκφράζεται και αγαπά...όπως εχει μάθει να αγαπά τον ίδιο...γιατί αν δεν εχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πως εχουμε την απάιτηση να αγαπήσουμε κάποιον ξένο...και αν αγαπάς...αγαπάς τον άλλο με όλα τα παρελκόμενα του...είναι πάντα σπέσιαλ το ουίσκυ ακόμη και στην περίπτωση του νοθευμένου....

«Εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, δεν αγαπά τίποτε.Εκείνος που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, δεν καταλαβαίνει τίποτε. Εκείνος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, είναι άχρηστος. Εκείνος όμως που καταλαβαίνει, μπορεί και αγαπά και προσέχει και βλέπει...Όσο πιο πολύ γνώση σε ενα πράγμα, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη...όσοι φαντάζονται οτι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δεν ξέρουν τίποτε για τα σταφύλια...»

«Παράκελσος»


Και τελικά?
Σκέψου...
Πότε θα ξέρεις?

Μάλλον στο τέλος...

Θύτης-Θύμα

Θύτης – Θύμα.

Πόσα "συνωνυμα" μπορεί να εχει αραγε μια λέξη?

Χωρισμός = Στεναχώρια
Χωρισμός = Πίκρα
Χωρισμός = Απογοήτευση
Χωρισμός = Ανασφάλεια
Χωρισμός = Λύτρωση
Χωρισμός = Απελεύθερωση
Χωρισμός = Ανακούφιση
Χωρισμός = Ελπίδα...

Και φυσικά πόσα είδη χωρισμού-αποχωρισμού...πολλά!

Θα αναφερθώ στον χωρισμό-"διαζύγιο"...

Ασχέτως με το αν ηταν επιλογή σου η του άλλου, τα συναισθήματα είναι πάντα ποικίλα...

Πρώτη περίπτωση...θύτης=υπαίτιος.
Αν είσαι "κρυφός" φυσικά, λειτουργείς και περιφέρεσαι σαν να είσαι ο μοναδικός, έξυπνος,παρτάκιας, διαχειριστής...Να είσαι φανερός δεν παίζει, γιατί αν έπαιζε δεν θα σε αποκαλούσα θύτη! χα! Σαν το ποντίκι λοιπόν που τρώει το τυράκι του με την ελπίδα πως δεν θα γραπωθεί ποτέ...ναι ξέρω είναι πολύ γλυκό το καθ΄ολους απαγορευμένο αλλα και πάλι...επιλογή σου δεν είναι φίλε μου? Εσυ το ορίζεις απαγορευμένο και κανένας άλλος...Και η φάκα κλείνει! Σε αντίθεση με το κακόμοιρο το ποντικάκι εχεις κ αλλες ευκαιρίες...δεν τελειώνει η ζωή εκεί! Γιατί ετσι είναι η ζωη...γεμάτη εναλλακτικές διαδρομές...τα συναισθήματα παραμένουν όμως ιδια...τρως την ήττα και αντί να αρπάξεις την ευκαιρία της λύτρωσης...της λύτρωσης που κάποιος άλλος επέλεξε για σενα...γιατί το κρυφό είναι και δειλό...Στεναχωριέσαι, λυπάσαι,αναπολείς,αρνείσαι,διεκδικείς,απαιτείς,ζητάς ευκαιρίες να εξιλεωθείς στα μάτια του ανθρώπου που απλά....εγραψες στ΄αρχίδια σου! Οχι ρε φίλε...παρτο αλλιώς σου λέω και ασε τις στραβοτιμόνιές...για το καλό σου...μάθε να ζεις όπως διατάζει η ψυχούλα σου...και οχι εκ του ασφαλούς...να΄σαι καλά.-


Δεύτερη περίπτωση...θύμα=διαχειριστής.
Δεν θα ασχοληθώ με την περίπτωση...που δεν θα το μάθεις ποτέ, είναι λυπηρό και στενάχωρο...
Λοιπόν...δυο επιλογές εχεις συνήθως...φεύγει η γη κάτω απο τα πόδια σου και οι "λύσεις" είναι δυο...1η κάνεις τον μαλάκα γιατί εμαθες να κολυμπάς στην χλιδή της ασφάλειας που σου παρέχει το φαινομενικά σταθερό...το καταπίνεις και συνεχίζεις ακάθεκτος με το μπαλάκι του πινγκ πονγκ μόνιμα καρφωμένο στο λαιμό σου...κ ομως αναπνέεις...2η αποκαλύπτεις την αλήθεια, το ομολογείς σε γνωστούς και φίλους και νιώθεις περήφανος απλά για την κατάθεση...εδω όμως κρύβεται παγίδα...αν το ομολογήσεις δεν παίζει δεύτερη ευκαιρία οχι με τον ίδιο άνθρωπο, είναι λάθος! Είναι λάθος να ξαναπροσπαθήσεις να ζήσεις με κάποιον που γούσταρες οταν τον κοιτάς να σηκώνεις λίγο το κεφάλι...δεν θα μπορείς να αντέξεις ούτε εσυ ούτε και ο ίδιος την θέα του γκρεμοτσακίσματος απο τον θρόνο του...
Κ όμως πάλι τα συναισθήματα είναι ιδια...επιλέγοντας την 1η περίπτωση...πάλι στεναχωριέσαι, λυπάσαι,αναπολείς,ευχεσαι να ηταν αλλιώς,μειονεκτείς,γεμίζεις ανασφάλειες...τς,τς,τς....
Πάρτο αλλιώς λέμε...ζήσε νιώθοντας περήφανος για την αλήθεια σου, για την αξία σου, μην ανησυχείς κάποιος θα βρεθεί να σε "αναγνωρίσει" και αν πάλι οχι...εχεις κάποιον...ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ.


Αφιερωμένο στους τυχερούς που βίωσαν και τους δυο ρόλους.

Γλυκό μου λάθος...

Γλυκό μου λάθος…

Ναι, ναι...

Εχουν και τα λάθη την ομορφιά τους...Πόσες φορές κοίταξες πίσω με νοσταλγία ενα λάθος? Εγω πολλές...και δεν θα πω το τετρημένο "δεν θα άλλαζα τίποτα" απλά θα πω πως χαίρομαι που το΄ζησα..

Πόνεσα, ξαφνιάστηκα, έμαθα απο αυτό...πως να μην το εκτιμώ?

Οταν ο πόνος υποχωρεί αφήνει πάντα γλύκα...

Αρκεί να είναι όλα συνειδητά...οχι, οχι, δεν θα επικαλεστώ το συνηθισμένο "θα παω κ ας μου βγεί και σε κακό" αυτο συνήθως το λέμε εκ των υστέρων...έτσι για να το παίξουμε ήρωες!

Πως γίνετε όμως αυτη η επιλογή του λάθους? η της λάθος δράσης-αντίδρασης? Το ελέγχεις η σε ελέγχει? Ή μήπως είναι ακαταμάχητη η έλξη του? Η απλά νομίζεις πως θα την σκαπουλάρεις την σωστή στιγμή?

Ναι αυτη η εκδοχή είναι αρκετά παρήγορη...αλλα επίσης ΛΑΘΟΣ!

Και τελικά με ποια κριτήρια το κρίνουμε? Λάθος για εμας? Λάθος για το προσωπικό μας όφελος, για την ψυχική μας υγεία, για τον αγέρωχο εγωισμό μας? ή λάθος για τον άλλο? Γιατί πάντα υπάρχει συμπρωταγωνιστής σε αυτο το έργο...Την δεύτερη περίπτωση συνήθως την στολίζουμε με τον τίτλο...τύψεις-ενοχές..

Αλλο ενα μεγάλο ερώτημα είναι το πότε? Πότε το αντιλαμβάνεσαι το λάθος? Πριν η αφού? Ή όποτε σε βολεύει? Και αν πριν, το αποφεύγεις? μπα...είναι γλυκά τα λάθη σας λέω! Μετα? Κάνεις την αυτοκριτική σου και αν είσαι το θύμα μαζεύεις τα κομμάτια σου...περνάει ο καιρός και το αναπολείς όλο γλύκα....το ξαναείπα...αν είσαι θύτης, το αποτέλεσμα είναι ίδιο, αφαιρέστε μόνο το σημείο με τα "κομμάτια" αν και...και ο θύτης αναπολεί το θύμα του...για άλλους λόγους φυσικά...μέχρι να βρεί το επόμενο...και πάει λέγοντας...αλυσιδωτές αντιδράσεις...χωρίς να μπορούμε να πούμε με ακρίβεια που ξεκινά και που σταματά αυτη η αλυσίδα...

Κάθε κρίκος της και μια αντίδραση...αλήθεια, εσυ που την έχεις? στο πόδι, στο χερι ή στο λαιμό?

Εγω την εχω αραδιάσει πάνω στο γραφείο και την κοιτάζω απ΄το πρωί....

Ώρες, ώρες νομίζω πως κάποιος κρίκος θα μου μιλήσει...με τις γρατζουνιές, με τα σημάδια, με τον τρόπο που αγκαλιάζει τον επόμενο? πάντως θα μου μιλήσει...θα μου υποδείξει...που βρίσκομαι άραγε?

Πρίν? αφού? η κατα την διάρκεια? Προλαβαίνω? Θύτης, θύμα? Θα γίνω? είμαι? θα σπάσω? Θα δείξει.....

Οι άλλοι...

Οι άλλοι…

Είναι η φύση μου τέτοια...

Είναι αυτη η λεπτή γραμμή, η κόκκινη...Οι τυχεροί απο εμας την εχουν περάσει μια φορά! Γνώρισαν το εχθρικό έδαφος και φροντίζουν επιτυχώς να μείνουν μακριά του...Μακριά απο νάρκες και παγίδες, σε μέρος ασφαλές, γνώριμο...

"Οι άλλοι" την περνούν συχνά. Τους μαγνητίζει...αυτο το κόκκινο χρώμα, αυτη η πύρινη είσοδος, μπαίνεις περπατώντας αγέρωχα και βγαίνεις...ερπετό! Γνωρίζεις τις συνέπειες αλλά κάθε τόσο, κάθε φορά που εμφανίζεται στον δρόμο σου βλέποντας πάντα την εναλλακτική διαδρομή, την ανώδυνη, εσυ επιλέγεις αυτην…Την απαγορευμένη, την ελκυστική, την επώδυνη, την απρόβλεπτη, την έκπληξη! Είναι γνώριμα τα βήματα σου, οι αντιδράσεις σου, ξυπνούν μνήμες από την τελευταία φορά…την τελευταία φορά που υποσχέθηκες πως θα μείνεις μακριά της, τις τελευταίες πληγές που σου άφησε, τραύματα που χρειάστηκε καιρός για να αγαπήσεις, καιρός για να αποδεχτείς, καιρός για να θέλεις να τα γευτείς ξανά…
Έχεις μέσα σου μια ελπίδα, εύχεσαι αυτή η διαδρομή να μην αποδειχτεί μια επανάληψη…Ξέρεις πως το πιθανότερο είναι να καταλήξει ετσι, μα ευχεσαι για το αντίθετο…
Πόσο λάτρεψες κάθε φορά την διαδρομή! Την κάθε της στιγμή, το κάθε σου βήμα…το απόλαυσες! Πόσο αναθεώρησες και υποτίμησες κάθε φορά αυτές τις στιγμές απόλαυσης? Μέσα στον πόνο σου μετάνιωσες! Με το τέλος λύγισες!
Πόσο μίσησες το τέλος! Μια τόσο ελπιδοφόρα αρχή πως έγινε τέλος τιποτένιο? Πως οι συνεπιβάτες σου θυμίζουν εχθρούς? Πως ξεκίνησες οπλισμένος με την γλύκα της ανακάλυψης, την προσμονή της έκπληξης, τα βέλη του έρωτα….Πως επιστρέφεις…με το μαχαίρι στον λαιμό και το πιστόλι στο κρόταφο…και τα βέλη, αυτά τα βέλη που που πετάς σε ότι αγάπησες, σε ότι λάτρεψες σε αυτή την διαδρομή…Τα φτερά σου κομμένα και το βλέμμα στο πάτωμα…άλλη μια επανάληψη, άλλη μια επιστροφή…σκέφτεσαι πληγωμένος…Γιατί σε εμένα, γιατί εγω? Σκέψου το….μέχρι την επόμενη φορά….


Είναι η φύση μου τέτοια….Ανήκω στους “αλλους”.

Ακροβάτης..

Aκροβάτης…


Πέλματα στον αέρα…δάχτυλα ενωμένα…πόδια τεντωμένα…κινήσεις προσεκτικές, ισορροπημένες…έλεγχος του κέντρου βάρους…διαχείριση αναπνοής…εισπνέω, εκπνέω…ρυθμικά, διακριτικά…βλέμμα καρφωμένο μπροστά…όχι δεξιά, ούτε αριστερά και προπάντων όχι κάτω! Ποτέ στο κενό!

Περπατώ και σκέφτομαι…ποιο βάρος πρέπει να διαχειριστώ καλύτερα? Είναι το σώμα ή η ψυχή μου? Πολύ μεγάλη σιγουριά για το σώμα μου…περι ψυχής όμως? Μίλησε κανείς? Κ όμως πόσο νιώθω ότι συνδέονται…Πόσο νιώθω πως “καταπίνοντας” την ψυχή μου σε κάθε εισπνοή, σπρώχνοντας την εκεί που υπάρχει αυτό το μικρό κενό…ισορροπώ το σώμα μου…και συνεχίζω ακμαιότατη…με την σιγουριά του κενού…και τον βηματισμό του σώματος…αγνοώντας πάντα την σιγουριά του βήματος…Αψηφώντας πάντα το αποτέλεσμα την πτώσης…

Ψυχή και σώμα….Σώμα και ψυχή….

Μα όχι ετσι…δεν είναι σύνδεσμος αυτός! Άλλο είναι το μυστικό….αλλού είναι το κόλπο…

Μα εγω ετσι κυκλοφορώ….έτσι οπλοφορώ τον τελευταίο καιρό…ένα μικρό παραπάτημα, μου διαταράσσει την εικονική ισορροπία…και ξαναψάχνω την “μαγική” συνταγή….Ψυχή και σώμα…Σώμα και ψυχή….εξακολουθώ να το ψάχνω “περπατώντας” ….και από κάτω? ΚΕΝΟ!

Χωρίς κανένας ποτέ να έχει μιλήσει για σχοινί….

Ποιος είπε πως οι ακροβάτες πρέπει μονίμως να αιωρούντε?