Χωρίς τελείες...
Ουτε δυο..ούτε τρείς...τσεκουράτα! Η τελεία δηλώνει ανασφάλεια, ετσι μου είπε, ετσι είναι. Για την τελεία και παύλα δεν ρώτησα. Μα γιατί? Γιατί να βάζεις τελείες οταν για σενα είναι δεδομένο? Γιατί να αφήνεις να αιωρείται η αίσθηση της επιβεβαίωσης, της κρίσης, της ανασφάλειας?
Τσεκουράτα.
Παίρνω κεφάλια και ότι δεν μου αρέσει, ή πάει ενάντια στα δικά μου θέλω, το αποκεφαλίζω! Οτι περισευει, απο μένα ή απο το ίδιο, το απεγκλωβίζω, το αφαιρώ, το τσεκουρώνω! Κ αν αυτο συνεχίζει να γεννά, με κάθε μου ματιά στην θεωρία του προσωπικού μου καθρέφτη το ακυρώνω!
Με συμπάθεια ή μη, δεν παύω να αναγνωρίζω εμένα! Οχι εσένα, ούτε τον άλλο, εμένα! Να αγαπώ! Στο όνομα της αγάπης ολα καταρίπτονται και όλα συγχωρούντε. Ναι ολα! Μα τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Δεν είναι ποτέ όπως σήμερα, ούτε όπως χθες, είναι κάθε μέρα άλλα, αλλά όμως τα δικά σου. Με άλλο τόνο η ιδια λέξη κ όμως πόσο αλλάζει! Είδες, τίποτα αλλο δεν ενοχλεί, παρα μόνο το υποκατάστατο της γνώσης πλαισιομένο με τελείες. Δίνω έμφαση ετσι? Οχι, έμφαση δίνει ο λόγος μου, οι πράξεις μου, τα τσεκουράτα θέλω μου, δίνουν πνοή, σε μενα! Σε σένα? Άλλου παπά ευαγγέλιο. Κ όμως λίγο καταπιέζομαι, με εχουν κάνει κτήμα τους οι τελείες, κτήμα, υποχείριο της επιβεβαίωσης τους. Σκλάβα των υπονοούμενων τους, οχι άλλο. Κάποιες φορές το παγωμένο πρωινό νεράκι βοηθά στο να ξυπνήσεις και κάποιες άλλες αρκεί μια σταγόνα, μια σταγόνα οικείας γνησιότητας! Είναι οι φορές που αντιλαμβάνεσαι πως αυτο το τσεκουράτο είναι που προσπαθούσες να εξηγήσεις τόσες φορές! Αυτο το γαμημένο τσεκουράτο ήθελες τόσες φορές να υποστηρίξεις, αυτο το τσεκουράτο, τι όμορφα που είναι να μην χρειάζεται να αιτιολογείς! Απλά να το κάνεις, χωρίς τελείες και άλλες τεχνικές εφαρμογές.
Απλά υποστηρίζοντας το «ως φυσικό».
Και τα είπαμε, είναι η φύση μου τέτοια, οχι άλλο σκλάβα των υπεκφυγών.
ΤΣΕΚΟΥΡΑΤΑ..........με όσες τελείες γουστάρεις αν και πλέον....δεν είναι απαραίτητες!
Ουτε δυο..ούτε τρείς...τσεκουράτα! Η τελεία δηλώνει ανασφάλεια, ετσι μου είπε, ετσι είναι. Για την τελεία και παύλα δεν ρώτησα. Μα γιατί? Γιατί να βάζεις τελείες οταν για σενα είναι δεδομένο? Γιατί να αφήνεις να αιωρείται η αίσθηση της επιβεβαίωσης, της κρίσης, της ανασφάλειας?
Τσεκουράτα.
Παίρνω κεφάλια και ότι δεν μου αρέσει, ή πάει ενάντια στα δικά μου θέλω, το αποκεφαλίζω! Οτι περισευει, απο μένα ή απο το ίδιο, το απεγκλωβίζω, το αφαιρώ, το τσεκουρώνω! Κ αν αυτο συνεχίζει να γεννά, με κάθε μου ματιά στην θεωρία του προσωπικού μου καθρέφτη το ακυρώνω!
Με συμπάθεια ή μη, δεν παύω να αναγνωρίζω εμένα! Οχι εσένα, ούτε τον άλλο, εμένα! Να αγαπώ! Στο όνομα της αγάπης ολα καταρίπτονται και όλα συγχωρούντε. Ναι ολα! Μα τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Δεν είναι ποτέ όπως σήμερα, ούτε όπως χθες, είναι κάθε μέρα άλλα, αλλά όμως τα δικά σου. Με άλλο τόνο η ιδια λέξη κ όμως πόσο αλλάζει! Είδες, τίποτα αλλο δεν ενοχλεί, παρα μόνο το υποκατάστατο της γνώσης πλαισιομένο με τελείες. Δίνω έμφαση ετσι? Οχι, έμφαση δίνει ο λόγος μου, οι πράξεις μου, τα τσεκουράτα θέλω μου, δίνουν πνοή, σε μενα! Σε σένα? Άλλου παπά ευαγγέλιο. Κ όμως λίγο καταπιέζομαι, με εχουν κάνει κτήμα τους οι τελείες, κτήμα, υποχείριο της επιβεβαίωσης τους. Σκλάβα των υπονοούμενων τους, οχι άλλο. Κάποιες φορές το παγωμένο πρωινό νεράκι βοηθά στο να ξυπνήσεις και κάποιες άλλες αρκεί μια σταγόνα, μια σταγόνα οικείας γνησιότητας! Είναι οι φορές που αντιλαμβάνεσαι πως αυτο το τσεκουράτο είναι που προσπαθούσες να εξηγήσεις τόσες φορές! Αυτο το γαμημένο τσεκουράτο ήθελες τόσες φορές να υποστηρίξεις, αυτο το τσεκουράτο, τι όμορφα που είναι να μην χρειάζεται να αιτιολογείς! Απλά να το κάνεις, χωρίς τελείες και άλλες τεχνικές εφαρμογές.
Απλά υποστηρίζοντας το «ως φυσικό».
Και τα είπαμε, είναι η φύση μου τέτοια, οχι άλλο σκλάβα των υπεκφυγών.
ΤΣΕΚΟΥΡΑΤΑ..........με όσες τελείες γουστάρεις αν και πλέον....δεν είναι απαραίτητες!
2 σχόλια:
Μερικές φορές χρειάζεται το τσεκούρι, για να ακονιστεί το σπαθί το δίκοπο. Ή για να το σπάσει στα δυό. Και ναι, τελικά πρέπει να είναι «φυσική απόρροια» η χρήση. Όποια χρήση...
Δημοσίευση σχολίου