Τα φτερά μου...

Πόσες φορές κοιτάς ψηλά;
Ποια κορυφή θαρρείς πως θες να αγγίξεις; Είναι η ιδια που κάποτε κατόρθωσες να φτάσεις; οχι...οχι με το βλέμμα...
Πάντα μια κορυφή γεμίζει τα κενά μας με τα θέλω μας...Πάντα μια κορυφή...μας χαρίζει μια εισπνοή αισιοδοξίας...
Οσο και αν η ομίχλη αλλιώνει το άγριο σχήμα της...όσο και αν την κάνει να φαίνεται πιο γλυκιά...πιο προσιτή....παραμένει πάντα, άγρια, άπιαστη...σαγηνευτική...πλανεύτρα...Και τότε θέλω τα φτερά μου...ούτε χρωματιστά,ούτε ιδιαίτερα μεγάλα...αυτα με το απροσδιόριστο χρώμα και το ακαθόριστο σχήμα...τα δικά μου....τα σπασμένα...
Οχι για να φτάσω την κορυφή...αλλα για να δω πως είναι να βλέπεις απο ψηλά...καμια φορά...
Στόχος και σκοπός...σκοπός και στόχος...ετσι σαν κορυφή...και είναι φορές που η διαδρομή, είναι η ζωή σου...και είναι φορές που τα φτερά σου είναι αγέρωχα, δυνατά...κι ομως σ΄αρέσει πάντα να την κοιτάς απο χαμηλά...αρκεί να ξέρεις πως υπάρχει...εκεί δίπλα σου...αρκεί ενα βλέμμα...ένα βλέμμα για μια εισπνοή...
Πόσο μου έλειψε να βλέπω κορυφές....τελευταία βλέπω μόνο τις χαράδρες...
Και τα φτερά μου;