Βρεγμένα εστω και αναδρομικά...

Οσα χρόνια και αν θυμάμαι…ηταν πάντα έτσι…
Αν δεν ειχε χειμωνιάσει μέχρι τότε, χειμώνιαζε εκείνη την μέρα, αν δεν ειχε βρέξει εβρεχε…ακόμη και σε εποχές μεγάλης ξηρασίας, ναι…εκείνη την μέρα γινόταν κατακλυσμός. Κατακλυσμός για πάρτη μου…εγωιστικό αλλά κάπως πρέπει να την δω κ εγω να μην χαλιέμαι ε?
Πάντα με φίλους με γέλια…δυο μέρες σερί ξενύχτι…πείτε με χαζορομαντική…το μόνο πράγμα που δεν με διακρίνει ειναι ο ρομαντισμός…κ ομως…θεωρώ αυτη την μέρα σημαντική για κάθε άνθρωπο…και πάντα οταν ενας ΔΙΚΟΣ μου άνθρωπος εχει γενέθλια συγκινούμαι…απλώς για την ύπαρξη…
Πάντα διασκέδαζα! Κοσμοιστορικό γεγονός...αφου κάποια στιγμή ήξερα πως υπάρχουν άνθρωποι που πάντα με θυμούνται οχι γιατί ειμαι γι΄αυτους σημαντική…αλλά γιατί τους εχει μείνει αξέχαστη η προηγούμενη περσινή…Προς θεού δεν μιλάω για φίλους, μιλάω για γνωστούς που λόγω συγκυριών γίνονται προσκεκλημένοι της γιορτής σου…κ ομως το τηλεφώνημα τους την επόμενη χρονιά πάλι σε σκλαβώνει και πάλι γίνονται επίτιμοι καλεσμένοι σου…
Φέτος με βόλεψε…είναι Τετάρτη! Με την δικαιολογία της εργάσιμης ημέρας απέφυγα πολλά…πόσο άσχημο είναι να πρέπει να απολογηθείς απλά γιατί δεν εχεις διάθεση…ακόμη και στην ιδια σου την μάνα που φωνάζει…ειναι γρουσουζιά να μην κόψουμε τούρτα…γρουσουζιά μάλλον λέει γιατί ετσι εχει συνηθίσει…τον χαμό….το άλλο που το πας? Τοοοοοσα χρόνια ο τελευταίος άνθρωπος που σου εδινε τις ευχες του λίγο πριν αλλάξει η μέρα, σε παίρνει σήμερα απο τις οχτώ το πρωί…ο πατέρας σου, το εχει έθιμο να ειναι ο τελευταίος και ο καλύτερος…και ναι είναι.-
Στο θέμα μας λοιπόν….
30 χρόνια…και οσα τουλάχιστον θυμάμαι, αντιλαμβάνομαι κάθε χρόνο και πιο πολύ και πόσο μάλλον φέτος την σταθερή αξία αυτων των γενεθλίων…οχι,οχι δεν ειμαι εγω…είναι η ΒΡΟΧΗ.
Οσο κ αν μου την έσπαγε κάθε φορά που αφού μαζευόμασταν όλοι και κόβαμε την τούρτα στο σπίτι, πίναμε τα πρώτα μας ποτάκια και φτιαχνόμασταν…βγαίναμε έξω για να πάμε στο όποιο μαγαζί ειχα φροντίζει για τραπέζι και γινόμασταν παπί….παεί το μαλλί, πάει το μακιγιάζ…γάμησε τα…όμως ενιωθα την βροχή σταθερό καλεσμένο…τα τελευταία χρόνια το ήξερα και προειδοποιούσα και τους υπόλοιπους…να μην βραχούν, να ντυθούν αναλόγως και να ξεκινήσουν νωρίτερα…
Φέτος όμως…είδα την βροχή με άλλο μάτι…το μικρόβιο στο κουφιοκεφαλάκι μου μου έδωσε άλλο μήνυμα….η τελος πάντων ειχα την ανάγκη να την δώ ετσι, πάρτε το όπως θέλετε…εξάλλου ξέρετε…τα εσωψυχά μας ο καθένας και μόλις κλείσει το pc στην κούνια, την πιπίλα μας και πάει λέγοντας...ξέρω δεν θα με πείτε τρελή μα ψυχαναγκάζομαι (όπως λέει και ενας φίλος) να απολογηθώ....ουφ μεγάλη παρένθεση...
Η βροχή λοιπόν...έρχεται κάθε χρόνο να μου πει χρόνια πολλά με τον δικό της τρόπο...ερχεται να πλύνει, να παρασύρει, να εξαγνίσει....ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ! Να μου θυμίσει...οτι άλλος ενας χρόνος πέρασε, να κάνω τον συνήθη απολογισμό και αν δεν τα’ χω καλά με τον εαυτό μου...με ενα της χάδι να με γλυκάνει...να με αδειάσει....
Επειδή τα λέμε κάθε μέρα είχα την ανάγκη να σας το πω....
Ετσι θα γιορτάσω σήμερα....σας αφήνω γιατί τώρα ειναι στα κέφια της....πάω στην αγκαλιά της....να <λουστώ>.-