Και τελικά?
Σ΄αγαπώ...
Μ΄αγαπάς...
Μ΄αγάπησες...
Σ΄αγάπησα...
Σ΄αγαπω ακόμη...
Μ΄αγαπας ακόμη...
Και τελικά?
Πόσες φορές εχεις αναλογιστεί ποιον η τι αγάπησες περισσότερο...Η άποψη μου για το θέμα ηταν πάντα συγκεκριμένη...ποτέ δεν θα μάθω έγκαιρα, παρα μόνο....αστο καλύτερα για επίλογο...
Και τελικά η αγάπη είναι υπόθεση αυστηρώς υποκειμενική...Ποτέ δεν θ΄αγαπήσουμε όλοι κατα τον ίδιο τρόπο...ποτέ δεν θα αγαπηθούμε όπως αγαπάμε...ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε το μέγεθος,την έκταση τον τρόπο της αγάπης του άλλου...Ναι ΚΑΙ αυτός που σε πληγώνει,σε προδίδει,σε ισοπεδώνει μπορεί ΌΝΤΩΣ να σ΄αγαπά...με τον δικό του τρόπο...Ποιος είσαι εσυ και ποια εγω να κρίνουμε και να οριοθετήσουμε αυτον τον τρόπο...να καταδικάσουμε και να χλευάσουμε...Η αγάπη δεν αποδεικνύεται...όσο κ αν γουστάρουμε να το παρουσιάζουμε έτσι...οχι με αποδείξεις, οχι με πράξεις, η τουλάχιστον με τις πράξεις που εμείς θέλουμε να βαφτίσουμε «αποδεικτικά». Ισως λίγο πιο ταπεινά...ίσως λίγο πιο σεμνά...ίσως έτσι θα πρέπει να την εισπράτουμε, ίσως έτσι να την γευόμαστε...καλυτερα...πιο ουσιαστικά...την αγάπη του άλλου.
Αλήθεια...πόσοι σ΄αγάπησαν? Ισως πολλοί περισσότεροι απ΄αυτους που μετράς στα δάχτυλα του ενος χεριού...αρκεί να είσαι νηφάλιος...νηφάλιος απο παρεμβολές της πίκρας σου και της ψυχαναγκαστικής τάσης σου προς την κατάθλιψη...Πόσοι απ΄αυτούς αποχώρησαν,εγκατέλειψαν για το καλό σου? Γιατί απλά δεν ηταν η αγάπη τους στο νούμερο σου...αλλά σκέψου...το φορεμένο ρούχο δεν είναι πάντα το καλυτερο...στα μέτρα σου, άνετο,δικό σου....και το καινούργιο έχει την χάρη του αρκεί να του δώσεις μια ευκαιρία...
Δεν ζήτησα ποτέ υποσχέσεις, αποδείξεις, πράξεις...ζήτησα ουσία...οχι απο την αρχη...μεγάλωσα πρώτα...δεν είναι η ηλικία που ορίζει την ωριμότητα...αφετηρία παλλόμενων συναισθημάτων εγκατάλειψης και μοναξιάς, γεύση πίκρας και γλύκας ταυτόχρονα...ετσι ήταν για μένα...Και τότε εγκατέλειψα φραγμούς και όρια, γκρέμισα κριτήρια και λογικές...αφέθηκα, αφήνομαι...Αγαπώ και δίνομαι όπως εγω νιώθω όπως εγώ θέλω όπως εγω λαχταρώ...χωρίς να εχω την απαίτηση αμοιβαίας και πανομοιότυπης ανταπόδοσης απο τον άλλο...Δεν είναι σχέση δοσοληψίας....ο καθένας περιφέρεται,περιστρέφεται,εκφράζεται και αγαπά...όπως εχει μάθει να αγαπά τον ίδιο...γιατί αν δεν εχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πως εχουμε την απάιτηση να αγαπήσουμε κάποιον ξένο...και αν αγαπάς...αγαπάς τον άλλο με όλα τα παρελκόμενα του...είναι πάντα σπέσιαλ το ουίσκυ ακόμη και στην περίπτωση του νοθευμένου....
«Εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, δεν αγαπά τίποτε.Εκείνος που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, δεν καταλαβαίνει τίποτε. Εκείνος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, είναι άχρηστος. Εκείνος όμως που καταλαβαίνει, μπορεί και αγαπά και προσέχει και βλέπει...Όσο πιο πολύ γνώση σε ενα πράγμα, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη...όσοι φαντάζονται οτι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δεν ξέρουν τίποτε για τα σταφύλια...»
«Παράκελσος»
Και τελικά?
Σκέψου...
Πότε θα ξέρεις?
Μάλλον στο τέλος...
Σ΄αγαπώ...
Μ΄αγαπάς...
Μ΄αγάπησες...
Σ΄αγάπησα...
Σ΄αγαπω ακόμη...
Μ΄αγαπας ακόμη...
Και τελικά?
Πόσες φορές εχεις αναλογιστεί ποιον η τι αγάπησες περισσότερο...Η άποψη μου για το θέμα ηταν πάντα συγκεκριμένη...ποτέ δεν θα μάθω έγκαιρα, παρα μόνο....αστο καλύτερα για επίλογο...
Και τελικά η αγάπη είναι υπόθεση αυστηρώς υποκειμενική...Ποτέ δεν θ΄αγαπήσουμε όλοι κατα τον ίδιο τρόπο...ποτέ δεν θα αγαπηθούμε όπως αγαπάμε...ποτέ δεν θα ανακαλύψουμε το μέγεθος,την έκταση τον τρόπο της αγάπης του άλλου...Ναι ΚΑΙ αυτός που σε πληγώνει,σε προδίδει,σε ισοπεδώνει μπορεί ΌΝΤΩΣ να σ΄αγαπά...με τον δικό του τρόπο...Ποιος είσαι εσυ και ποια εγω να κρίνουμε και να οριοθετήσουμε αυτον τον τρόπο...να καταδικάσουμε και να χλευάσουμε...Η αγάπη δεν αποδεικνύεται...όσο κ αν γουστάρουμε να το παρουσιάζουμε έτσι...οχι με αποδείξεις, οχι με πράξεις, η τουλάχιστον με τις πράξεις που εμείς θέλουμε να βαφτίσουμε «αποδεικτικά». Ισως λίγο πιο ταπεινά...ίσως λίγο πιο σεμνά...ίσως έτσι θα πρέπει να την εισπράτουμε, ίσως έτσι να την γευόμαστε...καλυτερα...πιο ουσιαστικά...την αγάπη του άλλου.
Αλήθεια...πόσοι σ΄αγάπησαν? Ισως πολλοί περισσότεροι απ΄αυτους που μετράς στα δάχτυλα του ενος χεριού...αρκεί να είσαι νηφάλιος...νηφάλιος απο παρεμβολές της πίκρας σου και της ψυχαναγκαστικής τάσης σου προς την κατάθλιψη...Πόσοι απ΄αυτούς αποχώρησαν,εγκατέλειψαν για το καλό σου? Γιατί απλά δεν ηταν η αγάπη τους στο νούμερο σου...αλλά σκέψου...το φορεμένο ρούχο δεν είναι πάντα το καλυτερο...στα μέτρα σου, άνετο,δικό σου....και το καινούργιο έχει την χάρη του αρκεί να του δώσεις μια ευκαιρία...
Δεν ζήτησα ποτέ υποσχέσεις, αποδείξεις, πράξεις...ζήτησα ουσία...οχι απο την αρχη...μεγάλωσα πρώτα...δεν είναι η ηλικία που ορίζει την ωριμότητα...αφετηρία παλλόμενων συναισθημάτων εγκατάλειψης και μοναξιάς, γεύση πίκρας και γλύκας ταυτόχρονα...ετσι ήταν για μένα...Και τότε εγκατέλειψα φραγμούς και όρια, γκρέμισα κριτήρια και λογικές...αφέθηκα, αφήνομαι...Αγαπώ και δίνομαι όπως εγω νιώθω όπως εγώ θέλω όπως εγω λαχταρώ...χωρίς να εχω την απαίτηση αμοιβαίας και πανομοιότυπης ανταπόδοσης απο τον άλλο...Δεν είναι σχέση δοσοληψίας....ο καθένας περιφέρεται,περιστρέφεται,εκφράζεται και αγαπά...όπως εχει μάθει να αγαπά τον ίδιο...γιατί αν δεν εχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πως εχουμε την απάιτηση να αγαπήσουμε κάποιον ξένο...και αν αγαπάς...αγαπάς τον άλλο με όλα τα παρελκόμενα του...είναι πάντα σπέσιαλ το ουίσκυ ακόμη και στην περίπτωση του νοθευμένου....
«Εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, δεν αγαπά τίποτε.Εκείνος που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, δεν καταλαβαίνει τίποτε. Εκείνος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, είναι άχρηστος. Εκείνος όμως που καταλαβαίνει, μπορεί και αγαπά και προσέχει και βλέπει...Όσο πιο πολύ γνώση σε ενα πράγμα, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη...όσοι φαντάζονται οτι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δεν ξέρουν τίποτε για τα σταφύλια...»
«Παράκελσος»
Και τελικά?
Σκέψου...
Πότε θα ξέρεις?
Μάλλον στο τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου