Ημουν...

Μετά βίας αναπνέω…φουσκώνω και ξεφουσκώνω σαν μπαλόνι…μια σταγόνα ιδρώτα κατηφορίζει στα χείλη μου…είναι στεγνά, έχουν ασπρίσει, είναι αλμυρή, την γεύομαι….παλμοί ακαθόριστοι γρήγοροι…ναι, αίμα κυλά…ακόμη, σκύβω, περνάω τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου…στηρίζομαι…πέφτουν στο μέτωπο, μουσκεύουν…τα άκρα μου, μουδιασμένα, μια ολόσωμη κράμπα…κλείνω τα μάτια μου, καίνε, τσούζουν…έκλαψα…μετράω…εισπνοή-εκπνοή…μύτη-στόμα, μύτη-στόμα…τα ανοίγω ξανά…σηκώνω το βλέμμα…
Δυο τρεις ξανθές μου μπούκλες χορεύουν νωχελικά μπροστά στο πρόσωπο μου…αφοσιώνομαι, κάνει καλό…με βοηθάει να ηρεμήσω…φαντάζομαι τις μπούκλες μου χορεύτριες…λικνίζονται αισθησιακά…μ΄αρέσει…αναπνέω…καλύτερα…η αρρυθμία αρχίζει και γίνεται ξανά ρυθμός, το μπαλόνι, μπαλάκι…αυτό το μικρό που αντέχεται…το συνηθισμένο…το μούδιασμα υποχωρεί….εισπνοή-εκπνοή…το παίρνω απόφαση...σηκώνομαι…πάει, πέρασε, έφυγε…
Ένα τσιγάρο….ο ήχος του αναπτήρα διαταράσσει την υποτιθέμενη ησυχία…μια ρουφηξιά…μια ρουφηξιά ως τα σωθικά μου…μήπως το χωνέψω, μήπως χωνέψω την κατάρα του ύπνου μου…φυσάω τον καπνό και ξανασκέφτομαι…ναι είναι το χειρότερο που έχω δει….Ήμουν λέει όνειρο….και έγινα εφιάλτης.-