Οι άλλοι…
Είναι η φύση μου τέτοια...
Είναι αυτη η λεπτή γραμμή, η κόκκινη...Οι τυχεροί απο εμας την εχουν περάσει μια φορά! Γνώρισαν το εχθρικό έδαφος και φροντίζουν επιτυχώς να μείνουν μακριά του...Μακριά απο νάρκες και παγίδες, σε μέρος ασφαλές, γνώριμο...
"Οι άλλοι" την περνούν συχνά. Τους μαγνητίζει...αυτο το κόκκινο χρώμα, αυτη η πύρινη είσοδος, μπαίνεις περπατώντας αγέρωχα και βγαίνεις...ερπετό! Γνωρίζεις τις συνέπειες αλλά κάθε τόσο, κάθε φορά που εμφανίζεται στον δρόμο σου βλέποντας πάντα την εναλλακτική διαδρομή, την ανώδυνη, εσυ επιλέγεις αυτην…Την απαγορευμένη, την ελκυστική, την επώδυνη, την απρόβλεπτη, την έκπληξη! Είναι γνώριμα τα βήματα σου, οι αντιδράσεις σου, ξυπνούν μνήμες από την τελευταία φορά…την τελευταία φορά που υποσχέθηκες πως θα μείνεις μακριά της, τις τελευταίες πληγές που σου άφησε, τραύματα που χρειάστηκε καιρός για να αγαπήσεις, καιρός για να αποδεχτείς, καιρός για να θέλεις να τα γευτείς ξανά…
Έχεις μέσα σου μια ελπίδα, εύχεσαι αυτή η διαδρομή να μην αποδειχτεί μια επανάληψη…Ξέρεις πως το πιθανότερο είναι να καταλήξει ετσι, μα ευχεσαι για το αντίθετο…
Πόσο λάτρεψες κάθε φορά την διαδρομή! Την κάθε της στιγμή, το κάθε σου βήμα…το απόλαυσες! Πόσο αναθεώρησες και υποτίμησες κάθε φορά αυτές τις στιγμές απόλαυσης? Μέσα στον πόνο σου μετάνιωσες! Με το τέλος λύγισες!
Πόσο μίσησες το τέλος! Μια τόσο ελπιδοφόρα αρχή πως έγινε τέλος τιποτένιο? Πως οι συνεπιβάτες σου θυμίζουν εχθρούς? Πως ξεκίνησες οπλισμένος με την γλύκα της ανακάλυψης, την προσμονή της έκπληξης, τα βέλη του έρωτα….Πως επιστρέφεις…με το μαχαίρι στον λαιμό και το πιστόλι στο κρόταφο…και τα βέλη, αυτά τα βέλη που που πετάς σε ότι αγάπησες, σε ότι λάτρεψες σε αυτή την διαδρομή…Τα φτερά σου κομμένα και το βλέμμα στο πάτωμα…άλλη μια επανάληψη, άλλη μια επιστροφή…σκέφτεσαι πληγωμένος…Γιατί σε εμένα, γιατί εγω? Σκέψου το….μέχρι την επόμενη φορά….
Είναι η φύση μου τέτοια….Ανήκω στους “αλλους”.
Είναι η φύση μου τέτοια...
Είναι αυτη η λεπτή γραμμή, η κόκκινη...Οι τυχεροί απο εμας την εχουν περάσει μια φορά! Γνώρισαν το εχθρικό έδαφος και φροντίζουν επιτυχώς να μείνουν μακριά του...Μακριά απο νάρκες και παγίδες, σε μέρος ασφαλές, γνώριμο...
"Οι άλλοι" την περνούν συχνά. Τους μαγνητίζει...αυτο το κόκκινο χρώμα, αυτη η πύρινη είσοδος, μπαίνεις περπατώντας αγέρωχα και βγαίνεις...ερπετό! Γνωρίζεις τις συνέπειες αλλά κάθε τόσο, κάθε φορά που εμφανίζεται στον δρόμο σου βλέποντας πάντα την εναλλακτική διαδρομή, την ανώδυνη, εσυ επιλέγεις αυτην…Την απαγορευμένη, την ελκυστική, την επώδυνη, την απρόβλεπτη, την έκπληξη! Είναι γνώριμα τα βήματα σου, οι αντιδράσεις σου, ξυπνούν μνήμες από την τελευταία φορά…την τελευταία φορά που υποσχέθηκες πως θα μείνεις μακριά της, τις τελευταίες πληγές που σου άφησε, τραύματα που χρειάστηκε καιρός για να αγαπήσεις, καιρός για να αποδεχτείς, καιρός για να θέλεις να τα γευτείς ξανά…
Έχεις μέσα σου μια ελπίδα, εύχεσαι αυτή η διαδρομή να μην αποδειχτεί μια επανάληψη…Ξέρεις πως το πιθανότερο είναι να καταλήξει ετσι, μα ευχεσαι για το αντίθετο…
Πόσο λάτρεψες κάθε φορά την διαδρομή! Την κάθε της στιγμή, το κάθε σου βήμα…το απόλαυσες! Πόσο αναθεώρησες και υποτίμησες κάθε φορά αυτές τις στιγμές απόλαυσης? Μέσα στον πόνο σου μετάνιωσες! Με το τέλος λύγισες!
Πόσο μίσησες το τέλος! Μια τόσο ελπιδοφόρα αρχή πως έγινε τέλος τιποτένιο? Πως οι συνεπιβάτες σου θυμίζουν εχθρούς? Πως ξεκίνησες οπλισμένος με την γλύκα της ανακάλυψης, την προσμονή της έκπληξης, τα βέλη του έρωτα….Πως επιστρέφεις…με το μαχαίρι στον λαιμό και το πιστόλι στο κρόταφο…και τα βέλη, αυτά τα βέλη που που πετάς σε ότι αγάπησες, σε ότι λάτρεψες σε αυτή την διαδρομή…Τα φτερά σου κομμένα και το βλέμμα στο πάτωμα…άλλη μια επανάληψη, άλλη μια επιστροφή…σκέφτεσαι πληγωμένος…Γιατί σε εμένα, γιατί εγω? Σκέψου το….μέχρι την επόμενη φορά….
Είναι η φύση μου τέτοια….Ανήκω στους “αλλους”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου