Πόσο καλά με ξέρεις...Και όμως πόσες φορές σου χτυπώ τελευταία και επιδεικτικά δεν μου ανοίγεις...Ξέρω πως είσαι μέσα...βλέπω το φως των κεριών σου...Στην αρχή είμαι διακριτική...ρυθμικά χτυπήματα, ψύχραιμα, ήπια...ο ρυθμός ανεβαίνει και η απόγνωση μεγαλώνει...θέλω να φωνάξω! Ξέρω πως εισαι εκεί γιατί?γιατί δεν με δέχεσαι? Γιατί τέτοια αδιαφορία? Χτυπάω πιο δυνατά..με όλη την παλάμη, βίαια, απαιτητικά...σχεδόν απογνωστικά....κ όμως...
Ακόμη και οταν σε ειχα ξεχάσει, ακόμη κ οταν σε αγνοούσα υποτιμητικά...ακόμη και οταν σε απαρνηθηκα, οταν είχα την πεποίηθηση πως μπορώ και χωρίς εσένα...σε κάθε στροφή, σε κάθε χτύπημα, σε κάθε μου επαναφορά, μετάνοια, στραβοπάτημα...η πόρτα σου άνοιγε διάπλατα...Γινόμασταν ενα...ξανά.
Ο ψίθυρος σου με συνόδευε σε κάθε βήμα...η σκέψη σου σκέψη μου...αφουγγραζόσουν κάθε χτύπο μου, αναδυόμενη Αφροδίτη...έτσι με εκανες να νιώθω...να θέλω, να απαιτώ, να διεκδικώ...τι πληρότητα θέε μου...φόβος και ανασφάλεια χαμένες λέξεις...
Και τώρα? Τι μου καταλογίζεις άραγε περισσότερο...Που μεγάλωσα? Που βρήκα και για σενα ενα κουτάκι αναμνήσεων?....ναι,ναι, οτι κρατάω καλά φυλαγμένο το κρατώ στο δικό σου κουτί...είναι το πιο λαμπερο, το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο...Μα πως? Πως μπορούσα εσένα να αφήσω απ΄εξω ετσι εκτεθειμένη....φόβος...και αν σε χάσω? Αν κυλήσεις και΄συ μαζί με ολα...αν με απογοήτευες και΄συ μαζί με όλα...Μήπως γι΄αυτο? Μήπως γι΄αυτο με τιμωρείς? Ελλειψη πίστης....
Πόσο δίκιο έχεις...
Τώρα καταλαβαίνω...αλλη μια απογοήτευση και΄γω για σενα ε?
Μα φυσικά...θέλεις τον χρόνο σου...θα περιμένω....στην πόρτα σου...μην με ξεχάσεις!
Σ΄εχω ΑΝΑΓΚΗ...Θέλω να περπατήσουμε ξανά μαζί...Να με κρατάς απο το χέρι...ΨΥΧΗ ΜΟΥ!
Ακόμη και οταν σε ειχα ξεχάσει, ακόμη κ οταν σε αγνοούσα υποτιμητικά...ακόμη και οταν σε απαρνηθηκα, οταν είχα την πεποίηθηση πως μπορώ και χωρίς εσένα...σε κάθε στροφή, σε κάθε χτύπημα, σε κάθε μου επαναφορά, μετάνοια, στραβοπάτημα...η πόρτα σου άνοιγε διάπλατα...Γινόμασταν ενα...ξανά.
Ο ψίθυρος σου με συνόδευε σε κάθε βήμα...η σκέψη σου σκέψη μου...αφουγγραζόσουν κάθε χτύπο μου, αναδυόμενη Αφροδίτη...έτσι με εκανες να νιώθω...να θέλω, να απαιτώ, να διεκδικώ...τι πληρότητα θέε μου...φόβος και ανασφάλεια χαμένες λέξεις...
Και τώρα? Τι μου καταλογίζεις άραγε περισσότερο...Που μεγάλωσα? Που βρήκα και για σενα ενα κουτάκι αναμνήσεων?....ναι,ναι, οτι κρατάω καλά φυλαγμένο το κρατώ στο δικό σου κουτί...είναι το πιο λαμπερο, το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο...Μα πως? Πως μπορούσα εσένα να αφήσω απ΄εξω ετσι εκτεθειμένη....φόβος...και αν σε χάσω? Αν κυλήσεις και΄συ μαζί με ολα...αν με απογοήτευες και΄συ μαζί με όλα...Μήπως γι΄αυτο? Μήπως γι΄αυτο με τιμωρείς? Ελλειψη πίστης....
Πόσο δίκιο έχεις...
Τώρα καταλαβαίνω...αλλη μια απογοήτευση και΄γω για σενα ε?
Μα φυσικά...θέλεις τον χρόνο σου...θα περιμένω....στην πόρτα σου...μην με ξεχάσεις!
Σ΄εχω ΑΝΑΓΚΗ...Θέλω να περπατήσουμε ξανά μαζί...Να με κρατάς απο το χέρι...ΨΥΧΗ ΜΟΥ!
2 σχόλια:
Είναι ουσιώδες να είσαι ένα με την ψυχή σου. Είναι ουσιώδες. Αυτή θα σε οδηγήσει να ξεχωρίσεις τι είναι Αγάπη, τι είναι Έρωτας, τι είναι Συνήθεια, τι είναι Φόβος, τι είναι Ενοχή, τι είναι Μεγάλο, τι είναι Συμβατικό, τι είναι Αληθινό, τι είναι Ψεύτικο. Χωρίς Ψυχή, μένει μόνο το μυαλό. Και το μυαλό μόνο του, είναι εύκολο να κάνει λάθος. Το μυαλό φοβάται εύκολα. Η ψυχή είναι πάντα ισχυρότερη και σίγουρη. Είναι ουσιώδες λοιπόν να βρεις την ψυχή σου. Κι αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου